Ορκίστηκα ότι θα περάσω αυτήν τη ζωή ψάχνοντας τον έρωτα ακριβώς όπως τον ήθελα, όπως τον ονειρευόμουν, όπως τον χρειαζόμουν. Αρνούμουν πεισματικά να κάνω σχέσεις. Υπήρξαν άνθρωποι στη ζωή μου, αλλά ήξερα από την αρχή ότι ήταν περαστικοί. Το αισθανόμουν βαθιά μέσα μου ότι αυτοί δεν ήταν για να μείνουν, ήταν απλώς μαθήματα ζωής, εμπειρίες που έπρεπε να τις ζήσω για να φθάσω στον τελικό προορισμό μου.
Και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή να απαγκιστρωθώ από ανθρώπους που ήταν λάθος για εμένα, που με κρατούσαν πίσω και δεν με άφηναν να συνεχίσω στον δρόμο προς την ανεύρεση του ενός και μοναδικού κι επιπλέον με καθυστερούσαν. Και αποφάσισα ότι τελικά η μοναξιά είναι η λύση για εμένα καθώς δεν μπορώ να περάσω αυτήν τη ζωή με το εφηβικό μου όνειρο, ότι υπάρχει το άλλο μου μισό εκεί έξω και εγώ θα το συναντήσω... τουλάχιστον σ' αυτήν τη ζωή. Θωρακίστηκα με δύναμη να αντέξω τη μοναξιά, οπλίστηκα με θάρρος να απαρνηθώ τον έρωτα που τόσο είχα ανάγκη και με τόσο έντονη επιθυμία τον περίμενα.
Κι εκεί που παραιτήθηκα, εκεί εμφανίστηκε. Ήρθε παράφορος, παθιασμένος, αμοιβαίος, αφοπλιστικός. Ακριβώς όπως τον ήθελα, με συνεπήρε, με εξέπληξε, με απογείωσε. Το όνειρο είχε πάρει σάρκα και οστά. Η αναμονή είχε τελειώσει. Τώρα θα προχωρούσα μαζί του. Κι εκεί που περίμενα ότι το δύσκολο κομμάτι είχε περάσει γιατί πλέον είχα συμπαραστάτη στις δυσκολίες της ζωής, συνειδητοποίησα το αυτονόητο. Ότι αποφεύγοντας δεσμεύσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια, δεν είχα ιδέα από σχέσεις, από ευθύνες, από υποχωρήσεις. Κι επιδόθηκα σ' έναν αγώνα για να αντεπεξέλθω. Και τότε άρχισαν και τα προβλήματα και αποφάσισα ότι αφού έναν έρωτα τον περιμένεις μια ζωή, θα σταθείς δίπλα του και στα εύκολα και στα δύσκολα. Και προσπάθησα να ξεπεράσω φοβίες και να υπερβώ τον εαυτό μου. Δεν είναι ότι δεν τα καταφέρνω, αλλά συνειδητοποίησα ότι στην ουσία είμαι ευθυνόφοβη γι' αυτό και σχεσοφοβική.
Φοβόμουν τις σχέσεις γιατί έχουν περιορισμούς και αμοιβαίες υποχωρήσεις, έχουν μοίρασμα και καθόλου εγωισμό, έχουν αφοσίωση και όχι πείσματα... Κι εγώ απλώς δεν είχα καμία διάθεση για όλα αυτά. Φυσικά και δεν βρέθηκε και κάποιος άνδρας στην πορεία μου να με πείσει ότι αξίζει να το ζήσω, ούτε να μου εμπνεύσει τον μεγάλο έρωτα. Κι αν υπήρξε σίγουρα ωχριούσε μπροστά σ' αυτό που ζω τώρα.
Απλώς σκέφτομαι δυνατά ότι τόσα χρόνια κυνηγούσα τον ιδανικό έρωτα, αλλά στην ουσία τον φοβόμουν, τον έτρεμα. Με βόλευε η μοναξιά μου, πόσο βόλευε τον ανώριμο εαυτό μου. Ξαφνικά μπήκα σε διαδικασία να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, τη ζωή μου, τις ανάγκες μου μ' έναν άνθρωπο που πραγματικά πιστεύω ότι είναι το άλλο μου μισό. Κι όσο κι αν θεωρούσα δύσκολο να βρω το άλλο μου μισό, τώρα πια το θεωρώ ακόμη πιο δύσκολο να το διατηρήσω. Ονειρεύεσαι, ελπίζεις και μετά παλεύεις, ιδρώνεις για να διατηρήσεις το όνειρο ζωντανό μέσα στην πεζή πραγματικότητα! Πολύ μπερδεμένα όλα αυτά... Ίσως και πολύ απλά... απλούστατα... Αν υπάρχει θέληση...
Καληνύχτα
Έλενα Αντωνίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου