Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ...


Αχ αυτό το timing... Όλα τα λεφτά. Συναντάς τον άντρα της ζωής σου - όπως τον θεωρείς τη δεδομένη στιγμή - και είσαι έτοιμη να ζήσεις έναν έρωτα-σταθμό... Κι ενώ όλα μοιάζουν ειδυλλιακά, ξαφνικά όλες οι συγκυρίες είναι εναντίον σας. Τι κι αν αγαπιέστε; Αν είναι άνεργος υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να σου προσφέρει όλα όσα σου αξίζουν και επιθυμεί, αν βιώνει περίοδο οικονομικής αβεβαιότητας σου λέει κάτσε να δούμε πώς θα πάει, αν βιώνει περίοδο επαγγελματικής ανασφάλειας μια από τα ίδια, αν οι γονείς του δεν σε πολυσυμπαθούν -στην Ελλάδα ζούμε - αν η πρώην του κάνει ακόμη τη ζωή δύσκολη και δεν κόβει κάθε επαφή, αν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας, αν η απόσταση σας χωρίζει, αν η δουλειά σας αναγκάζει να βλέπεστε ελάχιστα, αν... αν... αν... πόσα ακόμη μπορώ να σκεφτώ και να πω.


Θέλει και η αγάπη τις συνθήκες της για να γεννηθεί και κυρίως να... μεγαλώσει και να ωριμάσει. Αν όλα είναι εναντίον... πού πας βρε κακομοίρα ξυπόλητη στ' αγκάθια; Αυτό που δεν έχω ξεκαθαρίσει και συσκέφτομαι με τον εαυτό μου είναι κατά πόσο όλα αυτά τα θεωρούμενα εμπόδια είναι υπαρκτά ή τα βάζουμε εμείς οι ίδιοι. Άλλωστε συνηθίζουμε να λέμε 'όποιος θέλει βρίσκει τον τρόπο κι όποιος δεν θέλει βρίσκει δικαιολογίες'. Οπότε; Αρκεί το συναίσθημα, η αγάπη να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο ή η λογική πάντα βάζει τις τρικλοποδιές της;

Αυτά όλα βέβαια δεν τα πολυσκέφτεσαι τη στιγμή που χάνεσαι στην πιο όμορφη αγκαλιά. Όταν αρχίζουν τα προβλήματα και βασανίζεσαι απλώς το μυαλό πάει πάντα στο χειρότερο. Αγαπάς και θεωρείς ότι στο αμοιβαίο συναίσθημα όλα πρέπει να έρχονται απλά και ομαλά. Αλλά αγάπη δίχως βάσανα δεν έχει νοστιμάδα! Πολύ αντιφατικός είναι ο θυμόσοφος λαός μας. Από τη μια έτσι από την άλλη γιουβέτσι. Για εμένα είναι ακόμη πιο μπερδεμένο. Όποιος αγαπάει το παλεύει και δίνει και τη ζωή του για να είναι με τον άνθρωπο της ζωής του -η υπέρτατη ρομαντική άποψη - αλλά από την άλλη είναι κι αυτές οι συγκυρίες που δεν σ' αφήνουν να σηκώσεις κεφάλι, θες δεν θες. Τι σταυρό κουβαλάω βρε παιδί μου! Μόνη μου τα λέω, μόνη μου παιδεύομαι... Αύριο θα είναι πάλι μια καινούργια μέρα!

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Το δικό του τέλος η δική μου συνέχεια

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Η ουτοπία του σήμερα

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...