Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ...


Αχ αυτό το timing... Όλα τα λεφτά. Συναντάς τον άντρα της ζωής σου - όπως τον θεωρείς τη δεδομένη στιγμή - και είσαι έτοιμη να ζήσεις έναν έρωτα-σταθμό... Κι ενώ όλα μοιάζουν ειδυλλιακά, ξαφνικά όλες οι συγκυρίες είναι εναντίον σας. Τι κι αν αγαπιέστε; Αν είναι άνεργος υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να σου προσφέρει όλα όσα σου αξίζουν και επιθυμεί, αν βιώνει περίοδο οικονομικής αβεβαιότητας σου λέει κάτσε να δούμε πώς θα πάει, αν βιώνει περίοδο επαγγελματικής ανασφάλειας μια από τα ίδια, αν οι γονείς του δεν σε πολυσυμπαθούν -στην Ελλάδα ζούμε - αν η πρώην του κάνει ακόμη τη ζωή δύσκολη και δεν κόβει κάθε επαφή, αν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας, αν η απόσταση σας χωρίζει, αν η δουλειά σας αναγκάζει να βλέπεστε ελάχιστα, αν... αν... αν... πόσα ακόμη μπορώ να σκεφτώ και να πω.


Θέλει και η αγάπη τις συνθήκες της για να γεννηθεί και κυρίως να... μεγαλώσει και να ωριμάσει. Αν όλα είναι εναντίον... πού πας βρε κακομοίρα ξυπόλητη στ' αγκάθια; Αυτό που δεν έχω ξεκαθαρίσει και συσκέφτομαι με τον εαυτό μου είναι κατά πόσο όλα αυτά τα θεωρούμενα εμπόδια είναι υπαρκτά ή τα βάζουμε εμείς οι ίδιοι. Άλλωστε συνηθίζουμε να λέμε 'όποιος θέλει βρίσκει τον τρόπο κι όποιος δεν θέλει βρίσκει δικαιολογίες'. Οπότε; Αρκεί το συναίσθημα, η αγάπη να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο ή η λογική πάντα βάζει τις τρικλοποδιές της;

Αυτά όλα βέβαια δεν τα πολυσκέφτεσαι τη στιγμή που χάνεσαι στην πιο όμορφη αγκαλιά. Όταν αρχίζουν τα προβλήματα και βασανίζεσαι απλώς το μυαλό πάει πάντα στο χειρότερο. Αγαπάς και θεωρείς ότι στο αμοιβαίο συναίσθημα όλα πρέπει να έρχονται απλά και ομαλά. Αλλά αγάπη δίχως βάσανα δεν έχει νοστιμάδα! Πολύ αντιφατικός είναι ο θυμόσοφος λαός μας. Από τη μια έτσι από την άλλη γιουβέτσι. Για εμένα είναι ακόμη πιο μπερδεμένο. Όποιος αγαπάει το παλεύει και δίνει και τη ζωή του για να είναι με τον άνθρωπο της ζωής του -η υπέρτατη ρομαντική άποψη - αλλά από την άλλη είναι κι αυτές οι συγκυρίες που δεν σ' αφήνουν να σηκώσεις κεφάλι, θες δεν θες. Τι σταυρό κουβαλάω βρε παιδί μου! Μόνη μου τα λέω, μόνη μου παιδεύομαι... Αύριο θα είναι πάλι μια καινούργια μέρα!

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...