Με κοροϊδεύουν... οι περισσότεροι τουλάχιστον. Καλά 1 εκατομμύριο και οι άνεργοι, η οικονομία χάλια, δεν έχουμε να φάμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε, η διαφθορά βασιλεύει, η πολιτική είναι σάπιο σύστημα, η μισή Ελλάδα είναι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, μπλα μπλα μπλα... Τους είπε κάποιος ότι αγνοώ την πραγματικότητα;
Ότι προσωπικά έχω την πολυτέλεια να ζω στον πύργο μου και να μην ασχολούμαι με τη ζοφερή πραγματικότητα και τη σκληρή καθημερινότητα που η ίδια και όλοι οι δικοί μου άνθρωποι βιώνουν; Το να γράφεις όμως για έρωτα, για αγάπη, για συναισθήματα είναι τρόπος να ξεφεύγει η ψυχή σου από αυτήν τη μαυρίλα, από αυτό το σκοτάδι που κυκλώνει και ρουφά κάθε νότα ελπίδας και αισιοδοξίας.
Πλέον οι άνθρωποι έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε... Κυρίως έχουμε ξεχάσει να αισθανόμαστε. Ζούμε σαν ρομπότ, καλοκουρδισμένες μηχανές με πρόγραμμα και σύστημα. Λυπάμαι που διαφέρω μαζί με αρκετούς ακόμη και ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας, τις ανάσες της ψυχής μας που πάντα θα φτερουγίζει ελεύθερη στα στήθη μας και θα θέλει να ανυψωθεί και να ζήσει έντονα συναισθήματα που της δίνουν ζωή.
Η αγάπη είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τρόπος επιβίωσης. Αν δεν αγαπάς κατ’ αρχάς τον εαυτό σου και μετά όλους τους άλλους τότε δεν μπορείς να περιμένεις έναν πιο ανθρώπινο και συναισθηματικό κόσμο. Αυτό στην ουσία μας λείπει, λίγος ανθρωπισμός και πολλή αγάπη... Είναι μόλις δύο λεξούλες, σ’ αγαπώ, και είναι τόσο απελευθερωτικές και τόσο ολοκληρωτικά γεμάτες στα χείλη που πιστεύω ότι όταν τις λες και όταν τις ακούς είναι πραγματική εμπειρία ζωής. Και έχουμε τόση ανάγκη να το αισθανόμαστε, να το λέμε και να το ακούμε...
Έλενα Αντωνίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου