ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ... ΟΛΟ ΜΑΓΕΙΑ

Με κοροϊδεύουν... οι περισσότεροι τουλάχιστον. Καλά 1 εκατομμύριο και οι άνεργοι, η οικονομία χάλια, δεν έχουμε να φάμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε, η διαφθορά βασιλεύει, η πολιτική είναι σάπιο σύστημα, η μισή Ελλάδα είναι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, μπλα μπλα μπλα... Τους είπε κάποιος ότι αγνοώ την πραγματικότητα;

Ότι προσωπικά έχω την πολυτέλεια να ζω στον πύργο μου και να μην ασχολούμαι με τη ζοφερή πραγματικότητα και τη σκληρή καθημερινότητα που η ίδια και όλοι οι δικοί μου άνθρωποι βιώνουν; Το να γράφεις όμως για έρωτα, για αγάπη, για συναισθήματα είναι τρόπος να ξεφεύγει η ψυχή σου από αυτήν τη μαυρίλα, από αυτό το σκοτάδι που κυκλώνει και ρουφά κάθε νότα ελπίδας και αισιοδοξίας.

Πλέον οι άνθρωποι έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε... Κυρίως έχουμε ξεχάσει να αισθανόμαστε. Ζούμε σαν ρομπότ, καλοκουρδισμένες μηχανές με πρόγραμμα και σύστημα. Λυπάμαι που διαφέρω μαζί με αρκετούς ακόμη και ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας, τις ανάσες της ψυχής μας που πάντα θα φτερουγίζει ελεύθερη στα στήθη μας και θα θέλει να ανυψωθεί και να ζήσει έντονα συναισθήματα που της δίνουν ζωή.

Η αγάπη είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τρόπος επιβίωσης. Αν δεν αγαπάς κατ’ αρχάς τον εαυτό σου και μετά όλους τους άλλους τότε δεν μπορείς να περιμένεις έναν πιο ανθρώπινο και συναισθηματικό κόσμο. Αυτό στην ουσία μας λείπει, λίγος ανθρωπισμός και πολλή αγάπη... Είναι μόλις δύο λεξούλες, σ’ αγαπώ, και είναι τόσο απελευθερωτικές και τόσο ολοκληρωτικά γεμάτες στα χείλη που πιστεύω ότι όταν τις λες και όταν τις ακούς είναι πραγματική εμπειρία ζωής. Και έχουμε τόση ανάγκη να το αισθανόμαστε, να το λέμε και να το ακούμε...

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Διαβάστε περισσότερα

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό... Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου. Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Διαβάστε περισσότερα

Ραγισμένη επιθυμία

Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν. Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα". Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος... Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά. Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...

Διαβάστε περισσότερα

ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου