Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ONEIΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΓΟ, ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΟΝ ΓΥΨΟ



Ήμουν σε μια παιδική χαρά το απόγευμα και καθώς έκανα κούνια έφθανα ψηλά πολύ ψηλά και σκεφτόμουν τα παιδικά μας χρόνια! Πόσες φορές πέσαμε, πόσες φορές γεμίσαμε γρατσουνιές και μελανιές τα γόνατα... Πόσες φορές φύγαμε από την κούνια πηδώντας στον αέρα πραγματοποιώντας άλματα για να φθάσουμε μακριά... Και σήμερα ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται να κάνει το παλιό γνώριμο και αγαπημένο άλμα... μήπως πέσω και χτυπήσω... Να χτυπήσω τα γόνατα... Και χαμογέλασα πικρά.

Σκέφτηκα... τόσα χρόνια που είχα να κάνω κούνια... πόσες φορές έπεσα συναισθηματικά! Πόσες μελανιές και γρατσουνιές γέμισε η καρδιά μου; Κι όμως την μπατάρησα και συνέχισα! Όρθια! Δυνατή! Αγέρωχη! Και πάντα συνέχιζα γεμάτη πίστη κι ελπίδα ότι η επόμενη φορά θα είναι αυτή! Η μία και μοναδική που την περιμένεις ολόκληρη τη ζωή σου και την ονειρεύεσαι. Αρκεί να έρθει. Να νιώσεις την αγάπη που σου χρωστάει αυτή η ζωή και να δώσεις το είναι σου σ’ αυτήν...  Και κάθε φορά καταλήγεις με κλάματα και νέα τσιρότα στην καρδιά... 



Κι έρχεται τελικά η μία και μοναδική φορά που ζεις αυτό που περίμενες και ήταν όσο πιο δυνατό γινόταν, όσο πιο εξωπραγματικό προσδοκούσες, όσο πιο μοναδικό ονειρευόσουν... Κι όμως καταλήγει πάλι με δάκρυα και πλέον ολόκληρο γύψο στη νκαρδιά σου... Και πάγο στα όνειρα... Και πλέον δεν έχεις ελπίδα ούτε πίστη γιατί όλο αυτό που περίμενες να ζήσεις το έζησες... Και μετά; Πώς συνεχίζεις μετά; Κάποια ερωτήματα δεν ξέρω αν έχουν απάντηση, απλώς απαντώνται στην πράξη... 

Όσο ζεις... μαθαίνεις... Ένα βήμα τη φορά. Ανάσα μέσα ανάσα έξω... Κι όταν βγει ο γύψος μπαίνει η πατερίτσα... Κάποια στιγμή μπορεί να τη βγάλεις κι αυτήν αλλά πάντα θα παραμείνει το σημάδι από το σπάσιμο... Αυτό σίγουρα δεν γιατρεύεται ποτέ... Αλλά εδώ έχεις καρδιά στον γύψο ένα πέσιμο από κούνια σε νοιάζει; Ίσως οι άνθρωποι να είμαστε πιο δειλοί στην προοπτική του απτού πόνου και όχι του νοητού... Ίσως εγώ να είμαι η δειλή τελικά... Δειλή να πέσω από την κούνια... μόνο από την κούνια... Η ζωή συνεχίζεται... Το θέμα είναι πώς... Με μελανιασμένα γόνατα ή σπασμένη καρδιά;;;

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το δικό του τέλος η δική μου συνέχεια

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η ουτοπία του σήμερα

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα