Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ONEIΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΓΟ, ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΟΝ ΓΥΨΟ



Ήμουν σε μια παιδική χαρά το απόγευμα και καθώς έκανα κούνια έφθανα ψηλά πολύ ψηλά και σκεφτόμουν τα παιδικά μας χρόνια! Πόσες φορές πέσαμε, πόσες φορές γεμίσαμε γρατσουνιές και μελανιές τα γόνατα... Πόσες φορές φύγαμε από την κούνια πηδώντας στον αέρα πραγματοποιώντας άλματα για να φθάσουμε μακριά... Και σήμερα ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται να κάνει το παλιό γνώριμο και αγαπημένο άλμα... μήπως πέσω και χτυπήσω... Να χτυπήσω τα γόνατα... Και χαμογέλασα πικρά.

Σκέφτηκα... τόσα χρόνια που είχα να κάνω κούνια... πόσες φορές έπεσα συναισθηματικά! Πόσες μελανιές και γρατσουνιές γέμισε η καρδιά μου; Κι όμως την μπατάρησα και συνέχισα! Όρθια! Δυνατή! Αγέρωχη! Και πάντα συνέχιζα γεμάτη πίστη κι ελπίδα ότι η επόμενη φορά θα είναι αυτή! Η μία και μοναδική που την περιμένεις ολόκληρη τη ζωή σου και την ονειρεύεσαι. Αρκεί να έρθει. Να νιώσεις την αγάπη που σου χρωστάει αυτή η ζωή και να δώσεις το είναι σου σ’ αυτήν...  Και κάθε φορά καταλήγεις με κλάματα και νέα τσιρότα στην καρδιά... 



Κι έρχεται τελικά η μία και μοναδική φορά που ζεις αυτό που περίμενες και ήταν όσο πιο δυνατό γινόταν, όσο πιο εξωπραγματικό προσδοκούσες, όσο πιο μοναδικό ονειρευόσουν... Κι όμως καταλήγει πάλι με δάκρυα και πλέον ολόκληρο γύψο στη νκαρδιά σου... Και πάγο στα όνειρα... Και πλέον δεν έχεις ελπίδα ούτε πίστη γιατί όλο αυτό που περίμενες να ζήσεις το έζησες... Και μετά; Πώς συνεχίζεις μετά; Κάποια ερωτήματα δεν ξέρω αν έχουν απάντηση, απλώς απαντώνται στην πράξη... 

Όσο ζεις... μαθαίνεις... Ένα βήμα τη φορά. Ανάσα μέσα ανάσα έξω... Κι όταν βγει ο γύψος μπαίνει η πατερίτσα... Κάποια στιγμή μπορεί να τη βγάλεις κι αυτήν αλλά πάντα θα παραμείνει το σημάδι από το σπάσιμο... Αυτό σίγουρα δεν γιατρεύεται ποτέ... Αλλά εδώ έχεις καρδιά στον γύψο ένα πέσιμο από κούνια σε νοιάζει; Ίσως οι άνθρωποι να είμαστε πιο δειλοί στην προοπτική του απτού πόνου και όχι του νοητού... Ίσως εγώ να είμαι η δειλή τελικά... Δειλή να πέσω από την κούνια... μόνο από την κούνια... Η ζωή συνεχίζεται... Το θέμα είναι πώς... Με μελανιασμένα γόνατα ή σπασμένη καρδιά;;;

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα