Από τον Δεκέμβριο του 2019 έως σήμερα έχει ξεκινήσει ένα παρανοϊκό ταξίδι. Για όλη την ανθρωπότητα. Δύο χρόνια πανδημία. Τιμούμε και την επέτειο λες και την παντρευτήκαμε. Οικονομική καταστροφή. Εργασιακή λαίλαπα. Ψυχικές νόσοι. Και εκεί που λες, θα το ξεπεράσω, θα νικήσω, θα προχωρήσω, σου έρχεται ένας πόλεμος να συμπληρώσει τη φρίκη. Λες και μέσα σε δύο χρόνια έχουμε ζήσει τα γεγονότα μισού αιώνα. Γιατί προσωπικά τόσα και άλλα τόσα βαραίνουν την πλάτη μου και την ψυχή μου.
Τον Σεπτέμβριο του 2015, κι έπειτα από περισσότερα από δέκα χρόνια στον χώρο των ΜΜΕ, έφθασα στα όριά μου. Ήταν η αντίστροφη μέτρηση. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου κι έπειτα από φοβερές προσωπικές περιπέτειες προτίμησα να αποστασιοποιηθώ απ' ό,τι μου προκαλούσε κατάθλιψη και τοξικά συναισθήματα.
Τον Ιούνιο του 2016 ξεκίνησε, νόμιζα, το ταξίδι μου στην ψυχική μου ελευθερία. Δύο χρόνια μετά ξαναεγκλωβίστηκα σε μία κατάσταση που μισούσα. Να ζω στα μύχια της ψυχής μου κάθε κοινωνική, οικονομική, διεθνή τραγωδία σαν να ήταν δική μου... Και παράλληλα να πρέπει να αντιμετωπίσω τη σκληρή δική μου πραηματικότητα.
Είναι δύσκολο μέσα στην καθημερινή σου πάλη και την παγκόσμια αναταραχή να βρίσκεις τις ισορροπίες σου όταν ιδίως ακόμη τις αναζητείς. Και εκεί που πιστεύεις ότι όλα έρχονται σε έναν δρόμο που ελέγχεις και διαχειρίζεσαι, εκτροχιάζονται όλα, ζωή, αρχές, πιστεύω, αξίες, αντοχές. Διαταράσσεται το σύμπαν σου, προσπαθείς να αντιληφθείς το λάθος και το σωστό, το δίκαιο και το άδικο. Έρχονται απώλειες, έρχονται νέα προβλήματα και προσπαθείς να ανασάνεις.
Και μετά μία παγκόσμια πανδημία που άλλαξε το σύμπαν και εσένα μαζί. Θάνατος, απώλεια, καταστροφή, απομόνωση, διχασμός, επιθετικότητα... Είναι εύκολο να κάθεσαι στον καναπέ να πατάς κουμπιά, να πληκτρολογείς την άποψή σου από την ασφάλεια του σπιτιού σου. Τα ξέρεις όλα! Ενημερώθηκες! Αλλά η ζωή είναι εκείνη που σε προλαβαίνει! Η ζωή ή ο θάνατος!
Και ένας πόλεμος. Χωρούν λόγια να περιγράψεις τη φρίκη ενός πολέμου; Πώς μπορείς να στηρίξεις ή να δικαιολογήσεις έναν πόλεμο; Όταν το μόνο που βλέπεις είναι νεκρούς ή ξεριζωμένους; Τρόμος, θλίψη, δάκρυα. Παντού ηττημένοι, παντού χαμένοι! Παντού όλεθρος!
Και από την άλλη φανατισμός, ρατσισμός, αποκλεισμός. Πόσα να αντέξει η καρδιά σου, η ψυχή σου;
Κουράστηκα. Κουράστηκα να μιλάω, να σκέφτομαι, να...
Δεν ξέρω. Κουράστηκα.
Έμαθα να μιλάω για αγάπη και το μόνο που ακούω και αισθάνομαι από τους άλλους είναι το μίσος τους... Και αναρωτιέμαι: Γιατί; Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτά που δεν μπορώ να καταλάβω. Μπορώ μόνο να αποστασιοποιηθώ και να χαθώ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου