Τις τελευταίες ημέρες πλημμυρίζομαι από σκέψεις. Αναπολώ τις αντίστοιχες μέρες του 2021. Ήδη ένας χρόνος από τη στιγμή που μας συστήθηκε ο κορονοϊός και ήμασταν γεμάτοι ελπίδα ότι μέσα στη χρονιά θα εξαφανιζόταν.
Πλέον είμαστε στην 6η ημέρα του 2022, βιώνουμε το τέταρτο πανδημικό κύμα και η ανησυχία είναι πιο έκδηλη από ποτέ λόγω της ραγδαίας εξάπλωσης της παραλλαγής Όμικρον. Όσοι δεν το ήξεραν, πλέον έχουν μάθει σχεδόν ολόκληρο το ελληνικό αλφάβητο απέξω και ευχή μου είναι να μην το μάθουν ως το τελευταίο γράμμα.
Αυτό που σκέφτομαι, ωστόσο, έντονα είναι οι συνέπειες της πανδημίας στον άνθρωπο, στην κοινωνικοποίησή του, στην ψυχή του, στον πολιτισμό του. Μία καλή φίλη, καρκινοπαθής, που ευτυχώς πάλεψε και κέρδισε τη μάχη, μου είχε πει ότι "όποιος έχει παλέψει και νικήσει τον καρκίνο θα βγει ή καλύτερος ή χειρότερος, αποκλείεται όμως να μείνει ο ίδιος". Δεν το είχα καταλάβει τη στιγμή που μου το είχε πει τι ακριβώς εννοούσε ώσπου "χτύπησε" την ανθρωπότητα ο κορονοϊός.
Η πανδημία, για εμένα είναι ο καρκίνος της κοινωνίας. Κανείς δεν θα βγει ίδιος, θα βγει ή χειρότερος ή καλύτερος. Όταν τελείωνε η πρώτη καραντίνα τον Μάιο του 2020 είχα ευχηθεί να γίνουμε όλοι πιο κοινωνικά υπεύθυνοι, πιο αλτρουιστές, πιο ευαίσθητοι, πιο... άνθρωποι. Μέσα στο 2021 οι ελπίδες μου κατέρρευσαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Άνθρωποι αναίσθητοι, ανεύθυνοι, εγωιστές, αριβίστες, ανθρωποφάγοι... Η πανδημία έχει αναδείξει το κακό πρόσωπο πολλών από αυτούς που το έκρυβαν επιμελώς κάτω από την κεκαλυμμένη λάμψη του ψεύτικου χαμόγελού τους.
Άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει ο διπλανός τους, δεν τους ενδιαφέρει κανείς. Μόνο ο εαυτός τους και τίποτα άλλο. Αχαριστία, αδιαφορία, ασέβεια, αγένεια, απανθρωπιά... Γίναμε οι άνθρωποι νούμερα, αναλώσιμοι όλοι, αντικείμενα άψυχα. Μία πανδημία αδηφάγα, καταπίνει αγαθά, αξίες, ψυχές, αλλά και σώματα με την ίδια ταχύτητα που καίγονται τα πάντα στην πιο καταστροφική λαίλαπα. Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει σαθρά θεμέλια. Συντρίβεται κι αυτό γιατί σήμερα δεν βλέπουμε τίποτα πέρα από το εγώ μας και τον μικρόκοσμό μας. ΕΓΩ... ΕΓΩ... ΕΓΩ... και το ΕΜΕΙΣ;
Αναρωτιέμαι κάθε μέρα... Αυτό το καταραμένο ΕΜΕΙΣ πότε ξεχάστηκε; Πώς ξεχάστηκε τόσο γρήγορα; Πότε απορροφήθηκε από το αρρωστημένω ΕΓΩ μας; Προφανώς εγώ ήμουν αιθεραβάμων και πίστευα ότι ο άνθρωπος και η ζωή είναι η απόλυτη αξία, η μόνη αξία. Λυπάμαι...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου