Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια".
Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα.Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό...
Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά...
Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, να ζω στη σκιά και τη χαρά και τη λύπη... Τη λύπη...
Kοίτα που πρέπει να δίνω λογαριασμό σε όλους για το πώς αισθάνομαι και σκέφτομαι. Για το αν σ' αγαπω ακόμη κι ας μην έπρεπε, κι ας μην πρέπει. Λες και ξέρουν αυτοί από αιωνιότητες... Έζησα τα πάντα στο σκοτάδι και τώρα έχω ανάγκη από φως, να τον αποχαιρετίσω δημοσίως και φωτεινά, σε αντίθεση με τις σκιές που κάλυπταν πάντα τα μάτια του.
Δεν έχω δικαίωμα να μιλάω γι' αυτόν γιατί ανήκα στο παρελθόν του, ανήκε στο παρελθόν μου. Αλλά κανείς δεν μπόρεσε να τον ξεριζώσει από την καρδιά μου. Ήταν εκεί, κρυμμένος, άπλωνε τις ρίζες του και αγκάλιαζε την ύπαρξή μου. Κι εγώ παρέμενα εκεί, να τρέφω έναν χαμένο αιώνιο έρωτα, που μου υποσχέθηκε ότι θα βρεθούμε ξανά, στην επόμενη ζωή και θα αγαπηθούμε από την αρχή: εκείνος δικός μου κι εγώ δική του.
Και τώρα που εκείνος έφυγε... Το σκοτάδι απλώθηκε ξανά μέσα μου και καταλύει το είναι μου. Εκείνος μου έδωσε φτερά να πετάξω μακριά του, αρνήθηκε να με τραβήξει στην κόλαση μαζί του. Εκείνος προχώρησε... Εκείνος ήταν ο δυνατός... Αλλά το τέλος του έσβησε όλα τα φώτα. Όλα...
Το δικό μας τέλος ήταν η δική μου αρχή
Το δικό του τέλος γίνεται η δική μου συνέχεια... Πιο άδεια και πιο μόνη από ποτέ. Με άφησες με το "θα" σου και το "αν". Ένα μόριο και έναν σύνδεσμο που μισώ...
Τελικά, οι αιώνιοι έρωτες δεν διαρκούν πολύ στην κοινή θνητή ζωή αλλά περνάνε στην αιωνιότητα και συνεχίζονται στο διηνεκές... Εκεί θα συναντηθούμε και θα αγαπηθούμε ξανά, για πάντα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου