Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μείνε μαζί μου πάντα

Μεῖνε μαζί μου πάντα – πάρε ὅποια μορφή θὲς – τρέλανέ με! ᾿Αλλὰ μὴ μ' ἀφήσεις σ' αὐτὴ τὴν ἄβυσσο ὅπου δὲν μπορῶ νὰ σὲ βρῶ! Θεέ μου! Δὲν μπαίνει σὲ λόγια! Δὲν μπορῶ νὰ ζήσω χωρὶς τὴ ζωή μου! Δὲν μπορῶ νὰ ζήσω χωρὶς τὴν ψυχή μου!
Χίθκλιφ - Ανεμοδαρμένα Ύψη


Έρχονται στιγμές σ' αυτήν τη σκληρή ζωή που άθελά σου γίνεσαι το τραγικό πρόσωπο ενός άγραφου δράματος. Στιγμές που η τέχνη φαντάζει άχρωμη μπροστά στην πραγματικότητα. Στιγμές που οι λέξεις χάνουν την ουσία τους.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χάσεις έναν άνθρωπο, αλλά ο θάνατος είναι ο οριστικός, είναι ένα ξερίζωμα, είναι το αναγκαστικό. Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν ότι θα γινόμουν εγώ εκείνη που θα έπρεπε να προχωρήσω παράλληλα και μόνη μου σ' αυτόν τον άψυχο κόσμο που μου κλέβει ανάσες και όνειρα.Ένας κόσμος που μου θυμίζει πόσο άδειος είναι χωρίς την αίσθησή σου. Είναι διαφορετικό να ξέρω ότι εσύ κι εγώ υπάρχουμε σε διαφορετικά μέρη της γης, αλλά είσαι εκεί... είσαι εδώ... είσαι... υπάρχεις.

 

Και τώρα τι; Τι; Πόσο θυμώνω μαζί σου που με γέμισες οδύνη! Που με ανάγκασες να σπάσω τον όρκο μου ότι δεν θα κλάψω ποτέ ξανά για εσένα! Που βιάστηκες να φύγεις για την επόμενη ζωή όπου μου υποσχέθηκες ότι θα συναντηθούμε και θα αγαπηθούμε ξανά και για πάντα. Η επόμενη φορά θα είναι για πάντα, να το ξέρεις... Και αυτή, για πάντα ήταν.
Και το μόνο που ήθελα να φωνάξω ήταν μην φεύγεις, μείνε, μείνε και ας μην σε βλέπω, ας μην σε αναπνέω, ας μην σε ζω. Αρκεί να είσαι εκεί, να ξέρω ότι βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι.

Μην φεύγεις! Μείνε μαζί μου πάντα – πάρε όποια μορφή θες – τρέλανέ με! Αλλὰ μην μ' αφήσεις σ' αυτήν την άβυσσο όπου δεν μπορώ να σε βρω! Θεέ μου! Δεν μπαίνει σε λόγια! Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη ζωή μου! Δεν μπορώ να ζήσω χωρὶς την ψυχή μου!

Είμαι θυμωμένη μαζί σου γιατί πλέον πρέπει να συνεχίσω να ζω με την ψυχή μου έξω από το κορμί μου... Είμαι θυμωμένη, γιατί αιώνια σ' αγαπώ...






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...