Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πώς μαθαίνεις να ανασαίνεις ξανά;

Το 2024 ήταν ένα έτος που δοκίμασε το σθένος και τις αντοχές. Ένα έτος γεμάτο απώλειες και προσωπικές τραγωδίες.

Τρεις άντρες λάτρεψα στη ζωή μου, και τους τρεις τους έχασα μέσα σε έξι μήνες...

Και το τελευταίο εξάμηνο έχει γίνει μια προσπάθεια επιβίωσης και επούλωσης των πιο βαθιών τραυμάτων. 

Έχω μάθει να πέφτω, να ραγίζω, να σπάω. Και πάντα ενώνω τα κομμάτια και σηκώνομαι πιο δυνατή. Αυτήν τη φορά ούτε το απόλυτο καταφύγιό μου, η συγγραφή, κατάφερε να με βοηθήσει. Όπως σηκώνομαι νιώθω άδεια... Έχασα ό,τι αγάπησα περισσότερο. Έχασα ζωή, έχασα το αιώνιό μου, έχασα τη λάμψη. Έχασα... Αυτήν τη λέξη προσπαθώ να διαχειριστώ και κυρίως το ζέον τραύμα που έχει χαράξει στην καρδιά μου.

Χάθηκαν οι σταθερές μου. Η διάσπαση προσοχής έγινε μόνιμος συνοδός της καθημερινότητάς μου. Το πένθος αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Και μετά έχασα τον έρωτα. Κενό. Εκείνος δεν υπάρχει, εκείνος που υπήρξε η έμπνευση πίσω από τις λέξεις μου, ο άνεμος στα φτερά μου, εκείνος που μαζί ζήσαμε αιώνιες στιγμές έρωτα.



Και τώρα μαθαίνεις να ανασαίνεις ξανά. Να περπατάς ξανά. Να υπάρχεις. Και βρίσκεις τα πατήματά σου μέσα από τις λέξεις που εκείνος έγραψε στην ψυχή σου και ανακαλύπτεις τη δύναμη που σου κληρονόμησε ο άνθρωπος που σου χάρισε τη ζωή. Και ξαναβρίσκεις το φως που έσβησε από τη στιγμή που χάθηκε η λάμψη.

Μαθαίνεις, σηκώνεσαι, μαζεύεις κομμάτια... Αλλά πάντα θα υπάρχουν τα ραγίσματα. Δεν είναι όλες οι απώλειες ίδιες, ούτε έχουν τον ίδιο αντίκτυπο.

Το "αντίο" δεν είναι πάντα εύκολο, ποτέ δεν είναι. Εκείνοι φεύγουν, εμείς μένουμε. Η ζωή συνεχίζεται, αλλά κανείς δεν σου λέει το πώς. Ο καθένας έχει τον τρόπο του και τον χρόνο του για να αντιμετωπίζει τις θύελλες και να τις ξεπερνά. 

Αλλά η πληγή μένει για πάντα. Για πάντα...


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...