Πώς μαθαίνεις να ανασαίνεις ξανά;

Το 2024 ήταν ένα έτος που δοκίμασε το σθένος και τις αντοχές. Ένα έτος γεμάτο απώλειες και προσωπικές τραγωδίες.

Τρεις άντρες λάτρεψα στη ζωή μου, και τους τρεις τους έχασα μέσα σε έξι μήνες...

Και το τελευταίο εξάμηνο έχει γίνει μια προσπάθεια επιβίωσης και επούλωσης των πιο βαθιών τραυμάτων. 

Έχω μάθει να πέφτω, να ραγίζω, να σπάω. Και πάντα ενώνω τα κομμάτια και σηκώνομαι πιο δυνατή. Αυτήν τη φορά ούτε το απόλυτο καταφύγιό μου, η συγγραφή, κατάφερε να με βοηθήσει. Όπως σηκώνομαι νιώθω άδεια... Έχασα ό,τι αγάπησα περισσότερο. Έχασα ζωή, έχασα το αιώνιό μου, έχασα τη λάμψη. Έχασα... Αυτήν τη λέξη προσπαθώ να διαχειριστώ και κυρίως το ζέον τραύμα που έχει χαράξει στην καρδιά μου.

Χάθηκαν οι σταθερές μου. Η διάσπαση προσοχής έγινε μόνιμος συνοδός της καθημερινότητάς μου. Το πένθος αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Και μετά έχασα τον έρωτα. Κενό. Εκείνος δεν υπάρχει, εκείνος που υπήρξε η έμπνευση πίσω από τις λέξεις μου, ο άνεμος στα φτερά μου, εκείνος που μαζί ζήσαμε αιώνιες στιγμές έρωτα.

Και τώρα μαθαίνεις να ανασαίνεις ξανά. Να περπατάς ξανά. Να υπάρχεις. Και βρίσκεις τα πατήματά σου μέσα από τις λέξεις που εκείνος έγραψε στην ψυχή σου και ανακαλύπτεις τη δύναμη που σου κληρονόμησε ο άνθρωπος που σου χάρισε τη ζωή. Και ξαναβρίσκεις το φως που έσβησε από τη στιγμή που χάθηκε η λάμψη.

Μαθαίνεις, σηκώνεσαι, μαζεύεις κομμάτια... Αλλά πάντα θα υπάρχουν τα ραγίσματα. Δεν είναι όλες οι απώλειες ίδιες, ούτε έχουν τον ίδιο αντίκτυπο.

Το "αντίο" δεν είναι πάντα εύκολο, ποτέ δεν είναι. Εκείνοι φεύγουν, εμείς μένουμε. Η ζωή συνεχίζεται, αλλά κανείς δεν σου λέει το πώς. Ο καθένας έχει τον τρόπο του και τον χρόνο του για να αντιμετωπίζει τις θύελλες και να τις ξεπερνά. 

Αλλά η πληγή μένει για πάντα. Για πάντα...