Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλλιτέχνης θα πει...

Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας.

Το περασμένο βράδυ ήμουν στη συναυλία του Jack Savoretti, ενός καλλιτέχνη του οποίου λατρεύω τη μουσική, τη φωνή, το ύφος του αλλά και τον γλυκό τρόπο του. Εκτός από τη μουσική του ήταν κάποιες δηλώσεις που είχε κάνει στο παρελθόν, που μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ένας άνθρωπος που τραγουδά ερωτικά τραγούδια με την επιθυμία να χωρέσει ιστορίες αγάπης σ' αυτά. Κάτι που εμένα, λόγω συγγραφικής ιδιότητας και είδους λογοτεχνίας που γράφω, όπως καταλαβαίνετε, με εμπνέει και με συγκινεί.



Από το περασμένο βράδυ, εκτός από τον ερμηνευτή αγαπημένων τραγουδιών, λατρεύω και τον άνθρωπο που είναι ο Jack Savoretti. Μερικές φράσεις ήταν αυτές που με κατέκτησαν. Η έκφραση ευγνωμοσύνης απέναντι στο κοινό του, η σεμνότητά του, η γλυκύτητα, η λάμψη της ψυχής του και το συναίσθημα που μοίρασε και μοιράστηκε απλόχερα με συγκίνησαν με έναν μοναδικό τρόπο. Με ενέπνευσε. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη. Να εμπνέει... Να γεμίζει συναίσθημα τον αποδέκτη του... Να ζεσταίνει την ψυχή του... Να τον ταξιδεύει... Να τον κάνει να νιώθει οικειότητα. 



Ο Jack δεν είναι μόνο ένας τραγουδιστής που περιοδεύει τραγουδώντας σε αγνώστους σε όλο τον κόσμο, όπως χαριτολογώντας είπε αναφερόμενος στην αντίληψη που έχει η μικρή του κόρη για το επάγγελμά του. Είναι άνθρωπος και ερμηνευτής, είναι καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της έννοιας. Είναι σύνολο πραγμάτων: ταλαντούχος, δημιουργικός, προσιτός, σεμνός, συναισθηματικός, παράφορος, παθιασμένος, ειλικρινής, οικείος και κυρίως πηγή έμπνευσης για όποιον έχει μάτια, αυτιά και καρδιά ανοικτά να δεχθεί την επίδραση της Τέχνης και της προσωπικότητάς του.



Και τελικά, για εμένα, αυτό σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης. Να είσαι πρώτα απ' όλα άνθρωπος και μαζί να συνδυάζεις και το ταλέντο σου. Να συνδυάζεις την τέχνη σου με την ανθρωπιά σου έτσι ώστε να γίνεσαι πηγή έμπνευσης και πρότυπο για όποιον σε ακολουθεί.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...