Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΠΑΣΠΑΛΙΣΜΕΝΑ ΑΣΗΜΟΣΚΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Είναι ωραία ημέρα η σημερινή… Πρώτη ημέρα φθινοπώρου.. ξεκινάει η αγαπημένη μου εποχή… και μαζί φέρνει και αλλαγές και ανανέωση και πολύ όμορφα πράγματα. Το 2017 τείνει να χαρακτηρισθεί «έτος πραγματοποίησης ονείρων», δεν μπορώ να βρω πιο εύστοχο χαρακτηρισμό… 

Όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα αλλά τον Ιούλιο ήρθε η επισημοποίηση…

Ίσως φταίει ότι σε λίγες ημέρες έχω γενέθλια και κάνω μία… ανασκόπηση… Ήμουν ένα παιδί που αγαπούσα πολύ τα βιβλία και απολάμβανα να γράφω… σκέψεις, στίχους, παραμύθια… ιστορίες… 

Και όταν ανακάλυψα τα υπέροχα «ροζ» μυθιστορήματα τσέπης «Άρλεκιν»… εκεί τόλμησα να κάνω το πρώτο όνειρο της ενήλικης ζωής μου. Όταν μεγαλώσω θα γίνω συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων… Θέλω τον ρόμβο της Άρλεκιν στο βιβλίο μου… μόνο αυτό και τίποτα άλλο…
Από τη στιγμή που πέρασα την πόρτα της Χαρλένικ το καλοκαίρι, ευγνωμονώ τους ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή μου και με οδήγησαν σ αυτήν την πόρτα. Νομίζω ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν. Τώρα λέω εγώ είμαι συγγραφέας; Και ανήκω στην εταιρεία που ονειρεύτηκα πριν από τόσα χρόνια;




Και κάθε μέρα τσιμπιέμαι και χαμογελάω και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι στο σήμερα, στο τώρα, σ’ αυτό το σύμπαν και το όνειρο παίρνει σάρκα και οστά. Κι εκεί που καθημερινά προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τον ρεαλισμό της κατάστασης, βλέπω σήμερα επισήμως το εξώφυλλο του βιβλίου… και η ανάρτηση γίνεται στη σελίδα της Άρλεκιν… εκεί δίπλα στον ονειρικά πανέμορφο και ποθητό ρόμβο, το  logo της εταιρείας της καρδιάς μου.. Και τότε λυγίζω…

Τα όνειρα πραγματοποιούνται… για τις ευχές δεν ξέρω… Αλλά τα όνειρα βρίσκουν τον δρόμο και τη σωστή στιγμή και εκπληρώνονται… Κανείς δεν ξεφεύγει από το πεπρωμένο του… Ευχαριστώ... αληθινά, ειλικρινά, μοναδικά…




Μπορεί να με χαρακτηρίζετε γραφική, αλλά να σας πω κάτι; Αυτήν τη στιγμή είμαι τόσο ευτυχισμένη και χαμένη στον κόσμο μου που δεν με ενδιαφέρει. Σ έναν κόσμο όπου υπάρχουμε οι ερωτικές μου ιστορίες, ο ρόμβος μου κι εγώ!

Έλενα Αντωνίου

Εδώ οι λεπτομέρειες: http://www.silkbooks.gr/bookInfo.asp?ID=3198&series=&from=SILK&navi=&month=&year=


Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα