Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΠΑΣΠΑΛΙΣΜΕΝΑ ΑΣΗΜΟΣΚΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Είναι ωραία ημέρα η σημερινή… Πρώτη ημέρα φθινοπώρου.. ξεκινάει η αγαπημένη μου εποχή… και μαζί φέρνει και αλλαγές και ανανέωση και πολύ όμορφα πράγματα. Το 2017 τείνει να χαρακτηρισθεί «έτος πραγματοποίησης ονείρων», δεν μπορώ να βρω πιο εύστοχο χαρακτηρισμό… 

Όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα αλλά τον Ιούλιο ήρθε η επισημοποίηση…

Ίσως φταίει ότι σε λίγες ημέρες έχω γενέθλια και κάνω μία… ανασκόπηση… Ήμουν ένα παιδί που αγαπούσα πολύ τα βιβλία και απολάμβανα να γράφω… σκέψεις, στίχους, παραμύθια… ιστορίες… 

Και όταν ανακάλυψα τα υπέροχα «ροζ» μυθιστορήματα τσέπης «Άρλεκιν»… εκεί τόλμησα να κάνω το πρώτο όνειρο της ενήλικης ζωής μου. Όταν μεγαλώσω θα γίνω συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων… Θέλω τον ρόμβο της Άρλεκιν στο βιβλίο μου… μόνο αυτό και τίποτα άλλο…
Από τη στιγμή που πέρασα την πόρτα της Χαρλένικ το καλοκαίρι, ευγνωμονώ τους ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή μου και με οδήγησαν σ αυτήν την πόρτα. Νομίζω ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν. Τώρα λέω εγώ είμαι συγγραφέας; Και ανήκω στην εταιρεία που ονειρεύτηκα πριν από τόσα χρόνια;




Και κάθε μέρα τσιμπιέμαι και χαμογελάω και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι στο σήμερα, στο τώρα, σ’ αυτό το σύμπαν και το όνειρο παίρνει σάρκα και οστά. Κι εκεί που καθημερινά προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τον ρεαλισμό της κατάστασης, βλέπω σήμερα επισήμως το εξώφυλλο του βιβλίου… και η ανάρτηση γίνεται στη σελίδα της Άρλεκιν… εκεί δίπλα στον ονειρικά πανέμορφο και ποθητό ρόμβο, το  logo της εταιρείας της καρδιάς μου.. Και τότε λυγίζω…

Τα όνειρα πραγματοποιούνται… για τις ευχές δεν ξέρω… Αλλά τα όνειρα βρίσκουν τον δρόμο και τη σωστή στιγμή και εκπληρώνονται… Κανείς δεν ξεφεύγει από το πεπρωμένο του… Ευχαριστώ... αληθινά, ειλικρινά, μοναδικά…




Μπορεί να με χαρακτηρίζετε γραφική, αλλά να σας πω κάτι; Αυτήν τη στιγμή είμαι τόσο ευτυχισμένη και χαμένη στον κόσμο μου που δεν με ενδιαφέρει. Σ έναν κόσμο όπου υπάρχουμε οι ερωτικές μου ιστορίες, ο ρόμβος μου κι εγώ!

Έλενα Αντωνίου

Εδώ οι λεπτομέρειες: http://www.silkbooks.gr/bookInfo.asp?ID=3198&series=&from=SILK&navi=&month=&year=


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...