Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΡΩΤΑΣ...


Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις τις σκέψεις σου να παίρνουν σάρκα και οστά και να γίνονται προτάσεις, παράγραφοι, σελίδες, βιβλίο. Φυσικά ποτέ δεν θεώρησα ένα ρομαντικό μυθιστόρημα, μία ερωτική ιστορία,.. ένα "Άρλεκιν" ή "Βίπερ" ή όπως αλλιώς το αποκαλούν, λογοτεχνία, αλλά όση χαρά και  συναισθηματική ευφορία αισθανόμουν όταν διάβαζα ένα τέτοιο μικρό βιβλιαράκι μεγαλώνοντας, δεν αισθάνθηκα ποτέ ξανά. Μόνο ιστορίες αγάπης που θέλεις τόσο έντονα να ζήσεις, με πάθος και ορμή, να θέλεις και τη ζωή σου να δώσεις για να το βιώσεις.

Και διαβάζοντας από τα 11 μου χρόνια αυτά τα τόσο ροζ και υπέροχα βιβλία τσέπης και ξεχνώντας τον κόσμο όλο όταν τα διάβαζα, περίμενα να ζήσω κι εγώ τον απόλυτο έρωτα. Κι όσο περίμενα, τον περιέγραφα, τον ποθούσα, τον ήλπιζα και τελικά έμαθα να γράφω γι' αυτόν.

Το "Ένα Καλοκαίρι Έρωτας" είναι η πρώτη ολοκληρωμένη μου "συγγραφική" απόπειρα, που μπορεί να μην είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα αλλά για εμένα είναι ένα ταξίδι ακόμη σ' έναν κόσμο γεμάτο έρωτα και απόλυτο συναίσθημα, γεμάτο χρώμα και πάθος.



Ελπίζω να με ακολουθήσετε και μαζί να απολαύσουμε αυτήν τη διαδρομή. Σας ευχαριστώ για τη στήριξη, την αγάπη, την πίστη. Είναι μία μικρή προσωπική προσπάθεια, αλλά με πολλή αγάπη και μεγάλη ελπίδα για έναν πιο "ροζ" κόσμο, όμορφα κι αγγελικά πλασμένο, όπου ο έρωτας είναι το κυρίαρχο συναίσθημα.

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το δικό του τέλος η δική μου συνέχεια

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Η ουτοπία του σήμερα

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...