«Οι όμορφοι έρωτες, όμορφα καίγονται», είδα τις προάλλες σε μία τηλεοπτική σειρά. Πολύ επιτυχημένη ατάκα... και πόσο αληθινή. Ξαφνικά πρέπει να σταματήσεις να αγαπάς έναν άνθρωπο που κάποια στιγμή υπήρξε τα πάντα στη ζωή σου -να τον αγαπάς ερωτικά εννοώ, αλλά και για να φτάσεις στο σημείο να αποφασίσεις τον χωρισμό μάλλον αυτό το συναίσθημα σου έχει τελειώσει-, να σταματήσεις να τον σκέφτεσαι, να αποχωριστείς ένα μέρος της ζωής σου, του εαυτού σου.
Δύσκολα πράγματα, δύσκολες καταστάσεις, δύσκολες αποφάσεις, αλλά όλα μέρος της ζωής μας. Γιατί τόσος πόνος; Ο παππούς μου λέει κάθε εμπόδιο σε καλό, οπότε μέσα από τον πόνο κάτι καλό θα γεννηθεί. Άλλωστε ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Το δυσκολότερο είναι όταν υπάρχουν παιδιά, πώς θα το χειριστεί το ζευγάρι, πώς θα το αντιληφθεί το παιδί/τα παιδιά, πώς θα προσαρμοστεί/ούν στη νέα του/-ς καθημερινότητα.
Αλλά επί τη βάσει όταν χωρίζει ένα ζευγάρι, χωρίζουν πολλοί, χωρίζουν οικογένειες ολόκληρες, χωρίζουν ακόμη και οι φίλοι. Γινόμαστε οι μεν και οι δε, του «γαμπρού» και της «νύφης». Ποιος φταίει ποιος δεν φταίει, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Αλλά τελικά αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για πολύ βίαιο αποχωρισμό των πάντων. Δηλαδή τώρα δεν ξαναμιλάμε. Ό Χ ήταν αλλά τώρα δεν είναι; Η μαμά της ήταν τώρα δεν είναι; Οι συμπέθεροι γίνονται γνώριμοι που ίσως κάποια στιγμή μιλήσουν μεταξύ τους ίσως και ποτέ. Η φίλη του ενός δεν μπορεί να είναι πλέον φίλη του άλλου.
«Εχθροί» όλοι μας ξαφνικά κι ανεξήγητα; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Εκεί που όλοι αγαπιόμασταν -ή προφανώς ανεχόμασταν τους πάντες και τα πάντα- ξαφνικά μισιόμαστε; Λίγο απάνθρωπο μου φαίνεται. Βγαίνει η χολή βγαίνουν και τα μαχαίρια. Πολύ πίκρα βρε παιδί μου. Κάποιοι πληγώνονται περισσότερο κι από τους άμεσα ενδιαφερομένους. Πληγωμένες καρδιές, σπασμένες υποσχέσεις, προδομένες προσδοκίες. Αλλά αν πονάει ο περίγυρος οι δύο που χωρίζουν τι να πουν; Μπορεί να είναι και σωτηρία.... Μπορεί να είναι και καταστροφή...
Ο χρόνος θα δείξει, άλλωστε -όπως λένε- αυτός είναι ο καλύτερος γιατρός! Μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις αλλά όχι και να θεραπευθείς οριστικά.
Έλενα Αντωνίου
Δύσκολα πράγματα, δύσκολες καταστάσεις, δύσκολες αποφάσεις, αλλά όλα μέρος της ζωής μας. Γιατί τόσος πόνος; Ο παππούς μου λέει κάθε εμπόδιο σε καλό, οπότε μέσα από τον πόνο κάτι καλό θα γεννηθεί. Άλλωστε ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Το δυσκολότερο είναι όταν υπάρχουν παιδιά, πώς θα το χειριστεί το ζευγάρι, πώς θα το αντιληφθεί το παιδί/τα παιδιά, πώς θα προσαρμοστεί/ούν στη νέα του/-ς καθημερινότητα.
Αλλά επί τη βάσει όταν χωρίζει ένα ζευγάρι, χωρίζουν πολλοί, χωρίζουν οικογένειες ολόκληρες, χωρίζουν ακόμη και οι φίλοι. Γινόμαστε οι μεν και οι δε, του «γαμπρού» και της «νύφης». Ποιος φταίει ποιος δεν φταίει, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Αλλά τελικά αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για πολύ βίαιο αποχωρισμό των πάντων. Δηλαδή τώρα δεν ξαναμιλάμε. Ό Χ ήταν αλλά τώρα δεν είναι; Η μαμά της ήταν τώρα δεν είναι; Οι συμπέθεροι γίνονται γνώριμοι που ίσως κάποια στιγμή μιλήσουν μεταξύ τους ίσως και ποτέ. Η φίλη του ενός δεν μπορεί να είναι πλέον φίλη του άλλου.
«Εχθροί» όλοι μας ξαφνικά κι ανεξήγητα; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Εκεί που όλοι αγαπιόμασταν -ή προφανώς ανεχόμασταν τους πάντες και τα πάντα- ξαφνικά μισιόμαστε; Λίγο απάνθρωπο μου φαίνεται. Βγαίνει η χολή βγαίνουν και τα μαχαίρια. Πολύ πίκρα βρε παιδί μου. Κάποιοι πληγώνονται περισσότερο κι από τους άμεσα ενδιαφερομένους. Πληγωμένες καρδιές, σπασμένες υποσχέσεις, προδομένες προσδοκίες. Αλλά αν πονάει ο περίγυρος οι δύο που χωρίζουν τι να πουν; Μπορεί να είναι και σωτηρία.... Μπορεί να είναι και καταστροφή...
Ο χρόνος θα δείξει, άλλωστε -όπως λένε- αυτός είναι ο καλύτερος γιατρός! Μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις αλλά όχι και να θεραπευθείς οριστικά.
Έλενα Αντωνίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου