Πρόσφατα είχα μια συζήτηση μ' έναν φίλο από την Ισπανία. Μιλούσαμε για τα προηγούμενα και τα επόμενα εκδοτικά μου σχέδια. Απόρησε γιατί δεν γράφω για Έλληνες. Σκέφτηκα την παρατήρησή του και απάντησα ότι η συμπεριφορά των Ελλήνων ανδρών απέναντι στις γυναίκες δεν είναι σωστή, ότι οι Έλληνες έχουν χαλάσει πολύ και δυστυχώς δεν είναι άντρες που εμπνέουν.
Και αυτό δεν είναι προσωπική παρατήρηση, αλλα δυστυχώς επιβεβαιώνεται διαρκώς από τα φαινόμενα γύρω μας. Υπήρξα σε λάθος σχέσεις, με λάθος ανθρώπους, που ζήλευαν, που υποτιμούσαν, που μείωναν. Έχω δεχθεί λεκτική κακοποίηση του τύπου "πώς είσαι έτσι;", "η προσωπικότητά σου φταίει", "απορώ που έχεις και άποψη". Και ευτυχώς ήμουν τόσο σκληρή και δυνατή που απλώς αδιαφόρησα και προχώρησα παραμένοντας ανεπηρέαστη.
Συνεργάστηκα επαγγελματικά με άντρες που με παρενόχλησαν, με προσέβαλαν, με εκφόβισαν, με υποβάθμισαν.
Ακόμη και στα social media δέχομαι καθημερινά παρενόχληση από άσχετους που θεωρητικά είναι διαδικτυακοί μου φίλοι γιατί απλώς... μπορούν. Να στείλουν ένα χυδαίο μήνυμα, να δείξουν πόσο "άντρες" ειναι... να... να... να...
Όσο για το ότι δεν μπορώ να βγω έξω το βράδυ γιατί δεν νιώθω ασφαλής, το καταλαβαίνω αλλά εργαζόμουν πριν από πολλά χρόνια στην πλατεια Μεταξουργείου, απ' όπου τελείωνα τη δουλειά ακόμη και στις 2 το πρωί. Και σίγουρα τα έχω δει και τα έχω ζήσει όλα κι εγώ και οι γυναίκες συνάδελφοι μου και φίλες. Να με κυνηγούν στη μέση του δρόμου για να μου δείξει ο άντρακλας τον ουρανό και τα αστέρια, να πετάγονται με μαχαίρι μπροστά μου, να με καταδιώκει ο τρελός γιατί απέρριψα τον έρωτά του, να πεθαίνει ναρκομανής δίπλα μας, να μαλώνει ο νταβατζής με την ιερόδουλη, ή και να σε ρωτούν πόσο παει η πιάτσα επειδή τυχαίνει να έχεις παρκάρει μπροστά σε "φως". Δεν είναι τωρινό φαινόμενο, είναι παντοτινό φαινόμενο.
Η σεξιστική συμπεριφορά είναι ακόμη κυρίαρχη σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής, σε προσωπικό και επαγγελματικό τομέα. Στερεότυπα αιώνων, φοβική κοινωνία, ανασφαλείς γυναίκες μεγαλώνουν ακόμη πιο ανασφαλή κορίτσια, κομπλεξικές γυναίκες μεγαλώνουν κομπλεξικά αγόρια γεμάτα τοξική αρρενωπότητα.
Και από την άλλη σκέφτομαι ότι υπήρξα τυχερή που γνώρισα και σωστούς Έλληνες άντρες, που ήξεραν να φερθούν, που σέβονταν αλλά και έβαλαν τους Καζανόβες και τους νταήδες στη θέση τους, και εκτίμησαν και τίμησαν τη γυναίκα συνάδελφο, και σύντροφο, και σύζυγο, και κόρη. Άντρες που ενέπνευσαν, άντρες που εμπνέουν. Αλλά ήταν λίγοι, η μειοψηφία γι' αυτό κάνουν τη διαφορά.
Όχι, δεν είναι φαινόμενο όλων των χωρών αυτός ο εκφυλισμός των φύλων και αυτή η αντρική συμπεριφορά που μόνο αντρίκεια δεν είναι. Πότε χάθηκε ο σεβασμός, όχι στον άνθρωπο αλλά στην ίδια τη ζωή; Δεν ξέρω... Αλλά μόνο έμπνευση δεν μου προσφέρει αυτη η τοξικότητα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου