Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς.

Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσότερο γιγαντώνεται η θλίψη μέσα σου. 

Θα εκμυστηρευτώ κάτι που ίσως βοηθήσει και άλλους φίλους/φίλες που βιώνουν παρόμοια συναισθήματα ή θλιβερές στιγμές. Ίσως φταίει η νοοτροπία του πατέρα μου ο οποίος πάντα έλεγε ότι στη γη ήρθαμε για να ζήσουμε, και θα ρουφήξουμε τη ζωή μέχρι τελευταία σταγόνα, χωρίς να χάνουμε την ευκαιρία και χωρίς να γεμίζουμε τις στιγμές μας με θλίψη και ανούσια στεναχώρια. 

Αυτό όμως, που σίγουρα με βοηθάει είναι το γεγονός ότι προχωρώντας στο ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στον τάφο του πατέρα μου διασχίζω σχεδόν όλο το νεκροταφείο. Στο δεξί μου χέρι, σχεδόν στην αρχή του βρίσκονται κυρίως τα μνήματα των μωρών. Μακάβριο το ξέρω. Ακόμη πιο σκληρό το ξέρω. Αλλά ένα μάθημα ζωής. Έχασα τον πατέρα μου και πονάω, αλλά ένα αγγελούδι τριών χρόνων, Ένα μωρό ενός έτους, ή τριών μηνών, ή έξι μηνών ή... Πόσο αβάσταχτος είναι αυτός ο πόνος μιας νέας γυναίκας που κάθεται σκυμμένη πάνω από έναν τάφο και κλαίει και μονολογεί... Ας είμαστε ευγνώμονες κάθε μέρα, κάθε στιγμή, που ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί και πατάμε καλά τα πόδια μας στο πάτωμα γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Μην χάνουμε ευκαιρίες να γιορτάζουμε, να τιμάμε ξεχωριστές περιστάσεις, να χαμογελάμε, να αγαπάμε. Κανείς δεν γνωρίζει αύριο πού θα είναι. 

Από την άλλη ο πόνος είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και ο καθένας χρειάζεται τον χρόνο του και τον χώρο του. Αποστασιοποίηση από καταστάσεις που μας επιβαρύνουν ψυχολογικά και ανθρώπους που επίσης επηρεάζουν αρνητικά την ψυχοσύνθεσή μας. Επιπλέον, για εμένα λειτούργησε λυτρωτικά η αποχή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για περίπου δυόμισι μήνες. Ακόμη χρειάζομαι τις αποστάσεις και τον χρόνο μου, αλλά κάθε μέρα νιώθω πιο δυνατή να διαχειριστώ τα καθημερινά βάρη και τις συναναστροφές σε μεγαλύτερους κοινωνικούς κύκλους. Το λάθος μου ήταν που πιέστηκα να συνεχίσω με την καθημερινότητά μου σαν να μην άλλαξε τίποτα και κατέρρευσα μετά. Και το μόνο που άκουγα ήταν λόγια και κουτσομπολιά. Γιατί δεν φοράω μαύρα, γιατί συνεχίζω με τις παρουσιάσεις, γιατί δεν απαντώ στο τηλέφωνό μου, γιατί δεν απαντώ στα μηνύματά μου. Η απάντηση είναι μία!Γιατί δεν αντέχω και θα ήθελα οι άνθρωποι που με περιβάλλουν να το σέβονται και να με σκέφτονται. Γιατί η ψυχική μου υγεία και η διαχείριση του πένθους μου και των οικογενειακών μου θεμάτων είναι προτεραιότητά μου. Οπότε χωρίς ενοχές, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας και την ψυχική μας υγεία και ας αγνοήσουμε την πίεση και τις απαιτήσεις από το εξωτερικό κοινωνικό περιβάλλον!

Η ζωή είναι μικρή και όσο διαρκεί ας είναι όσο πιο γεμάτη γίνεται! Κυρίως με χαμόγελα, χαρές, αγάπη και φως!