Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Περί Ολυμπιακών και χριστιανικών δαιμονίων

Εμφύλιος σπαραγμός για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Η προσβολή των χριστιανών, η υπεράσπιση από τους άθεους, οι εικόνες ντροπής, οι μεγαλειώδεις στιγμές.

Ομολογώ ότι όταν διάβαζα το δελτίο Τύπου των διοργανωτών για την τελετή περίμενα κάτι πιο... μεγαλοπρεπές, δυναμικό, επιβλητικό, αξεπέραστο. Όταν όμως παρακολούθησαν την τελετή, ένιωσα ότι μου λείπουν πολλά κομμάτια από την κουλτούρα και τον πολιτισμό, από την επαναστατική Γαλλία. Χάρηκα με τη συμπερίληψη, με την προσπάθεια προβολής της ισότητας και της ελευθερίας των επιλογών, αλλά υπήρξε μια υπερβολή στο να επιβάλουν μόνο τις ερωτικές επιλογές. Η προβολή της ΛΟΑΤ+ κοινότητας εμένα με προσέβαλε ως άνθρωπο και όχι ως μέλος της κοινότητας με τον τρόπο που έγινε καθώς προβλήθηκε μόνο μία λάγνα και χυδαία εικόνα με τρίο, με τη Γιορτή των Θεών ή τον Μυστικό Δειπνο ή ό,τι άλλο τελικά ηταν αυτό.

Δεν προσβλήθηκα από το drag show ως χριστιανή, ούτε καν το παραλλήλισα με τον Μυστικό Δειπνο. Αλλά ήταν γενικώς ενα κακόγουστο θέαμα που δεν ήταν κατάλληλο ούτε για γνωστό μαγαζι της Αθήνας που φιλοξενεί υπέροχα τέτοια show. Πληγώθηκε η αισθητική μου θα έλεγα. Από την άλλη, οι Γάλλοι με ιστορία στη μόδα, επέλεξαν να προβάλουν μια πασαρέλα όπου ποτέ δεν προσέχαμε τα ρούχα των νέων σχεδιαστών που ήθελαν να αναδειχθούν αλλά τα τραγελαφικά που λάμβαναν χώρα πάνω, κάτω και γύρω από την πασαρέλα. 

Υπήρξαν σαφώς μεγαλειώδεις στιγμές και στιγμές που μας θύμισαν την ιστορία και τον πολιτισμό της Γαλλίας, αλλά μπορούσαν να καθηλώσουν ακόμη περισσότερο αντί να επιμένουν εμμονικά στην προβολή των ερωτικών επιλογών και όχι του αθλητικού ιδεώδους. Μοναδικη σύλληψη η εκτός σταδίου τελετή, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, αλλά σίγουρα η σκηνοθεσία και η βροχή εμπόδισαν το όραμα -αυτό που αρχικά υποθέτω είχαν οι διοργανωτές- να αποτυπωθεί στις οθόνες μας. Κλείνοντας την οθόνη έμεινα με μια πικρία και ενα αόριστο αίσθημα στέρησης ότι κάτι μου έλειπε, κάτι να με ταρακουνήσει πραγματικά, να με εντυπωσιάσει, να με μαγέψει.



Και με θλίβει βαθύτατα το γεγονός ότι οι άνθρωποι που εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για τις εικόνες -ντροπής αρκετές- που είδαμε χαρακτηρίστηκαν ομοφοβικοί, παλαιολιθικοί, παρωχημένοι, πουριτανοί, σκοταδιστές, συνωμοσιολόγοι και τους αποδόθηκε ένας σωρός άλλοι χαρακτηρισμοί από τους φερόμενους προοδευτικούς. Αφού υποτίθεται σεβόμαστε την ανθρώπινη ύπαρξη και υπερασπιζόμαστε τις αρχές της συμπερίληψης και της ανεκτικότητας ας ανεχόμαστε την αντίθετη αποψη και ας προσπαθήσουμε πολιτισμένα και με σεβασμό να γίνει ένας παραγωγικός και γόνιμος διάλογος. Γιατι μόνο έτσι μπορούμε να βαδίσουμε μπροστά. Αλλιώς βαίνομεν προς τα πίσω...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το δικό του τέλος η δική μου συνέχεια

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Η ουτοπία του σήμερα

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...