Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Περί Ολυμπιακών και χριστιανικών δαιμονίων

Εμφύλιος σπαραγμός για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Η προσβολή των χριστιανών, η υπεράσπιση από τους άθεους, οι εικόνες ντροπής, οι μεγαλειώδεις στιγμές.

Ομολογώ ότι όταν διάβαζα το δελτίο Τύπου των διοργανωτών για την τελετή περίμενα κάτι πιο... μεγαλοπρεπές, δυναμικό, επιβλητικό, αξεπέραστο. Όταν όμως παρακολούθησαν την τελετή, ένιωσα ότι μου λείπουν πολλά κομμάτια από την κουλτούρα και τον πολιτισμό, από την επαναστατική Γαλλία. Χάρηκα με τη συμπερίληψη, με την προσπάθεια προβολής της ισότητας και της ελευθερίας των επιλογών, αλλά υπήρξε μια υπερβολή στο να επιβάλουν μόνο τις ερωτικές επιλογές. Η προβολή της ΛΟΑΤ+ κοινότητας εμένα με προσέβαλε ως άνθρωπο και όχι ως μέλος της κοινότητας με τον τρόπο που έγινε καθώς προβλήθηκε μόνο μία λάγνα και χυδαία εικόνα με τρίο, με τη Γιορτή των Θεών ή τον Μυστικό Δειπνο ή ό,τι άλλο τελικά ηταν αυτό.

Δεν προσβλήθηκα από το drag show ως χριστιανή, ούτε καν το παραλλήλισα με τον Μυστικό Δειπνο. Αλλά ήταν γενικώς ενα κακόγουστο θέαμα που δεν ήταν κατάλληλο ούτε για γνωστό μαγαζι της Αθήνας που φιλοξενεί υπέροχα τέτοια show. Πληγώθηκε η αισθητική μου θα έλεγα. Από την άλλη, οι Γάλλοι με ιστορία στη μόδα, επέλεξαν να προβάλουν μια πασαρέλα όπου ποτέ δεν προσέχαμε τα ρούχα των νέων σχεδιαστών που ήθελαν να αναδειχθούν αλλά τα τραγελαφικά που λάμβαναν χώρα πάνω, κάτω και γύρω από την πασαρέλα. 

Υπήρξαν σαφώς μεγαλειώδεις στιγμές και στιγμές που μας θύμισαν την ιστορία και τον πολιτισμό της Γαλλίας, αλλά μπορούσαν να καθηλώσουν ακόμη περισσότερο αντί να επιμένουν εμμονικά στην προβολή των ερωτικών επιλογών και όχι του αθλητικού ιδεώδους. Μοναδικη σύλληψη η εκτός σταδίου τελετή, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, αλλά σίγουρα η σκηνοθεσία και η βροχή εμπόδισαν το όραμα -αυτό που αρχικά υποθέτω είχαν οι διοργανωτές- να αποτυπωθεί στις οθόνες μας. Κλείνοντας την οθόνη έμεινα με μια πικρία και ενα αόριστο αίσθημα στέρησης ότι κάτι μου έλειπε, κάτι να με ταρακουνήσει πραγματικά, να με εντυπωσιάσει, να με μαγέψει.



Και με θλίβει βαθύτατα το γεγονός ότι οι άνθρωποι που εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για τις εικόνες -ντροπής αρκετές- που είδαμε χαρακτηρίστηκαν ομοφοβικοί, παλαιολιθικοί, παρωχημένοι, πουριτανοί, σκοταδιστές, συνωμοσιολόγοι και τους αποδόθηκε ένας σωρός άλλοι χαρακτηρισμοί από τους φερόμενους προοδευτικούς. Αφού υποτίθεται σεβόμαστε την ανθρώπινη ύπαρξη και υπερασπιζόμαστε τις αρχές της συμπερίληψης και της ανεκτικότητας ας ανεχόμαστε την αντίθετη αποψη και ας προσπαθήσουμε πολιτισμένα και με σεβασμό να γίνει ένας παραγωγικός και γόνιμος διάλογος. Γιατι μόνο έτσι μπορούμε να βαδίσουμε μπροστά. Αλλιώς βαίνομεν προς τα πίσω...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...