Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Περί Ολυμπιακών και χριστιανικών δαιμονίων

Εμφύλιος σπαραγμός για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Η προσβολή των χριστιανών, η υπεράσπιση από τους άθεους, οι εικόνες ντροπής, οι μεγαλειώδεις στιγμές.

Ομολογώ ότι όταν διάβαζα το δελτίο Τύπου των διοργανωτών για την τελετή περίμενα κάτι πιο... μεγαλοπρεπές, δυναμικό, επιβλητικό, αξεπέραστο. Όταν όμως παρακολούθησαν την τελετή, ένιωσα ότι μου λείπουν πολλά κομμάτια από την κουλτούρα και τον πολιτισμό, από την επαναστατική Γαλλία. Χάρηκα με τη συμπερίληψη, με την προσπάθεια προβολής της ισότητας και της ελευθερίας των επιλογών, αλλά υπήρξε μια υπερβολή στο να επιβάλουν μόνο τις ερωτικές επιλογές. Η προβολή της ΛΟΑΤ+ κοινότητας εμένα με προσέβαλε ως άνθρωπο και όχι ως μέλος της κοινότητας με τον τρόπο που έγινε καθώς προβλήθηκε μόνο μία λάγνα και χυδαία εικόνα με τρίο, με τη Γιορτή των Θεών ή τον Μυστικό Δειπνο ή ό,τι άλλο τελικά ηταν αυτό.

Δεν προσβλήθηκα από το drag show ως χριστιανή, ούτε καν το παραλλήλισα με τον Μυστικό Δειπνο. Αλλά ήταν γενικώς ενα κακόγουστο θέαμα που δεν ήταν κατάλληλο ούτε για γνωστό μαγαζι της Αθήνας που φιλοξενεί υπέροχα τέτοια show. Πληγώθηκε η αισθητική μου θα έλεγα. Από την άλλη, οι Γάλλοι με ιστορία στη μόδα, επέλεξαν να προβάλουν μια πασαρέλα όπου ποτέ δεν προσέχαμε τα ρούχα των νέων σχεδιαστών που ήθελαν να αναδειχθούν αλλά τα τραγελαφικά που λάμβαναν χώρα πάνω, κάτω και γύρω από την πασαρέλα. 

Υπήρξαν σαφώς μεγαλειώδεις στιγμές και στιγμές που μας θύμισαν την ιστορία και τον πολιτισμό της Γαλλίας, αλλά μπορούσαν να καθηλώσουν ακόμη περισσότερο αντί να επιμένουν εμμονικά στην προβολή των ερωτικών επιλογών και όχι του αθλητικού ιδεώδους. Μοναδικη σύλληψη η εκτός σταδίου τελετή, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, αλλά σίγουρα η σκηνοθεσία και η βροχή εμπόδισαν το όραμα -αυτό που αρχικά υποθέτω είχαν οι διοργανωτές- να αποτυπωθεί στις οθόνες μας. Κλείνοντας την οθόνη έμεινα με μια πικρία και ενα αόριστο αίσθημα στέρησης ότι κάτι μου έλειπε, κάτι να με ταρακουνήσει πραγματικά, να με εντυπωσιάσει, να με μαγέψει.



Και με θλίβει βαθύτατα το γεγονός ότι οι άνθρωποι που εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για τις εικόνες -ντροπής αρκετές- που είδαμε χαρακτηρίστηκαν ομοφοβικοί, παλαιολιθικοί, παρωχημένοι, πουριτανοί, σκοταδιστές, συνωμοσιολόγοι και τους αποδόθηκε ένας σωρός άλλοι χαρακτηρισμοί από τους φερόμενους προοδευτικούς. Αφού υποτίθεται σεβόμαστε την ανθρώπινη ύπαρξη και υπερασπιζόμαστε τις αρχές της συμπερίληψης και της ανεκτικότητας ας ανεχόμαστε την αντίθετη αποψη και ας προσπαθήσουμε πολιτισμένα και με σεβασμό να γίνει ένας παραγωγικός και γόνιμος διάλογος. Γιατι μόνο έτσι μπορούμε να βαδίσουμε μπροστά. Αλλιώς βαίνομεν προς τα πίσω...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...