Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να ζεις και να αγαπάς

Καθώς συμπληρώνεται ένας μήνας από τον θάνατο του πατέρα μου σκέφτομαι αυτό που συνηθίζω να λέω όλη μου τη ζωή. 

Να γεύεσαι την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό. Να απολαμβάνεις τις στιγμές σου. Να μην ξεχνάς να λες σ' αγαπώ σ' αυτούς που πραγματικά αγαπάς, να μην αναλώνεσαι σε τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις, να μην διστάζεις να δείχνεις το συναίσθημά σου. 

Να ζεις, να ζεις, να ζεις...



Ο πατέρας μου έφυγε αναπάντεχα γρήγορα. Ένας άνθρωπος που λάτρευε τη ζωή, την έστιβε. Έλεγε ότι θα σπάσει το φράγμα του χρόνου και θα έφευγε στα 150 του. Δεν τα κατάφερε. Ο καρκίνος αποδείχθηκε πιο δυνατός. Αλλά έλεγε πως η ζωή θέλει δύναμη και αγάπη... Και έφυγε ευτυχισμένος γιατί έκανε αυτό που ήθελε, πραγματοποίησε όλα τα όνειρά του, έζησε δυνατά και αγάπησε! Και κυρίως αγαπήθηκε.

Υπήρξε πρότυπο, υπήρξε καθοδηγητής, υπήρξε συμβουλάτορας αλλά κυρίως υπάρχει μέσα στις καρδιές μας και αυτό που θα μείνει πάντα είναι η αγάπη που γενναιόδωρα σκορπούσε ακόμη και σ' αυτούς που δεν άξιζαν. Δεν γνώρισαν στοργή, δεν ξέρουν ν' αγαπούν, δώσε τους εσύ αγάπη, έλεγε.

Ομως η αγάπη ανθίζει εκεί που ο σπόρος ειναι γόνιμος, στις καρδιές αγνών ανθρώπων σαν εκείνον, ανθρώπων φωτεινών και άδολων, ανόθευτων, άλλης εποχής.

Να ζείτε και να αγαπάτε, λοιπόν. Αυτό που κάνω κι εγώ, κάθε μέρα, ως την καλύτερη κληρονομιά.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα