Καθώς συμπληρώνεται ένας μήνας από τον θάνατο του πατέρα μου σκέφτομαι αυτό που συνηθίζω να λέω όλη μου τη ζωή.
Να γεύεσαι την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό. Να απολαμβάνεις τις στιγμές σου. Να μην ξεχνάς να λες σ' αγαπώ σ' αυτούς που πραγματικά αγαπάς, να μην αναλώνεσαι σε τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις, να μην διστάζεις να δείχνεις το συναίσθημά σου.
Να ζεις, να ζεις, να ζεις...
Ο πατέρας μου έφυγε αναπάντεχα γρήγορα. Ένας άνθρωπος που λάτρευε τη ζωή, την έστιβε. Έλεγε ότι θα σπάσει το φράγμα του χρόνου και θα έφευγε στα 150 του. Δεν τα κατάφερε. Ο καρκίνος αποδείχθηκε πιο δυνατός. Αλλά έλεγε πως η ζωή θέλει δύναμη και αγάπη... Και έφυγε ευτυχισμένος γιατί έκανε αυτό που ήθελε, πραγματοποίησε όλα τα όνειρά του, έζησε δυνατά και αγάπησε! Και κυρίως αγαπήθηκε.
Υπήρξε πρότυπο, υπήρξε καθοδηγητής, υπήρξε συμβουλάτορας αλλά κυρίως υπάρχει μέσα στις καρδιές μας και αυτό που θα μείνει πάντα είναι η αγάπη που γενναιόδωρα σκορπούσε ακόμη και σ' αυτούς που δεν άξιζαν. Δεν γνώρισαν στοργή, δεν ξέρουν ν' αγαπούν, δώσε τους εσύ αγάπη, έλεγε.
Ομως η αγάπη ανθίζει εκεί που ο σπόρος ειναι γόνιμος, στις καρδιές αγνών ανθρώπων σαν εκείνον, ανθρώπων φωτεινών και άδολων, ανόθευτων, άλλης εποχής.
Να ζείτε και να αγαπάτε, λοιπόν. Αυτό που κάνω κι εγώ, κάθε μέρα, ως την καλύτερη κληρονομιά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου