Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να ζεις και να αγαπάς

Καθώς συμπληρώνεται ένας μήνας από τον θάνατο του πατέρα μου σκέφτομαι αυτό που συνηθίζω να λέω όλη μου τη ζωή. 

Να γεύεσαι την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό. Να απολαμβάνεις τις στιγμές σου. Να μην ξεχνάς να λες σ' αγαπώ σ' αυτούς που πραγματικά αγαπάς, να μην αναλώνεσαι σε τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις, να μην διστάζεις να δείχνεις το συναίσθημά σου. 

Να ζεις, να ζεις, να ζεις...



Ο πατέρας μου έφυγε αναπάντεχα γρήγορα. Ένας άνθρωπος που λάτρευε τη ζωή, την έστιβε. Έλεγε ότι θα σπάσει το φράγμα του χρόνου και θα έφευγε στα 150 του. Δεν τα κατάφερε. Ο καρκίνος αποδείχθηκε πιο δυνατός. Αλλά έλεγε πως η ζωή θέλει δύναμη και αγάπη... Και έφυγε ευτυχισμένος γιατί έκανε αυτό που ήθελε, πραγματοποίησε όλα τα όνειρά του, έζησε δυνατά και αγάπησε! Και κυρίως αγαπήθηκε.

Υπήρξε πρότυπο, υπήρξε καθοδηγητής, υπήρξε συμβουλάτορας αλλά κυρίως υπάρχει μέσα στις καρδιές μας και αυτό που θα μείνει πάντα είναι η αγάπη που γενναιόδωρα σκορπούσε ακόμη και σ' αυτούς που δεν άξιζαν. Δεν γνώρισαν στοργή, δεν ξέρουν ν' αγαπούν, δώσε τους εσύ αγάπη, έλεγε.

Ομως η αγάπη ανθίζει εκεί που ο σπόρος ειναι γόνιμος, στις καρδιές αγνών ανθρώπων σαν εκείνον, ανθρώπων φωτεινών και άδολων, ανόθευτων, άλλης εποχής.

Να ζείτε και να αγαπάτε, λοιπόν. Αυτό που κάνω κι εγώ, κάθε μέρα, ως την καλύτερη κληρονομιά.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα