Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας: Ευχαριστώ, θα πάρω και θα το βροντοφωνάξω!

Ζούμε σε μια χώρα -τη μόνη θα έλεγα- που κάθε φορά γκρινιάζουμε -για τα πάντα, αλλά κυρίως- για συγκεκριμένες Παγκόσμιες Ημέρες. Αυτές που μας ενοχλούν περισσότερο είναι η Ημέρα των Ερωτευμένων και η Ημέρα της Γυναίκας.

Εκτός του ότι θα επρεπε να μας προβληματίσει η ανάγκη να καθιερωθούν αυτές οι ημέρες ως παγκόσμιες, θα έπρεπε να μας προβληματίσει περισσότερο η λογική του "εγώ δεν γιορτάζω".

Έχουμε τόσο φόβο να δείξουμε συναίσθημα και αποκηρύσσουμε τη Γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου; Φοβόμαστε γενικώς; Δεν το έχω καταλάβει. Ας αφήσουμε την εμπορική διάσταση της ημέρας. Ας μπούμε στην ουσία. Είναι ξενόφερτη γιορτή; Μην τη γιορτάζεις. Γιόρτασε τη 13η Φεβρουαρίου, των Ακύλλα και Πρίσκιλλας αποστόλων, που είναι το ζευγάρι των αγίων της ορθοδοξίας. Ναι, υπάρχει και αυτό. Αλλά σταμάτα να είσαι τόσο γκρίζος και αφοριστικός. Και προσπάθησε να αντιληφθείς την ανάγκη που επέβαλε την καθιέρωση της ημέρας του έρωτα!

Και πάμε στην Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας. Δεν είναι γιορτή. Αλλά είναι απόδοση τιμής για τις γυναίκες εκείνες που θυσιάστηκαν για τα δικαιώματα στην εργασία, στη ζωή... Για τα αυτονόητα. Όποια λέει ότι δεν γιορτάζει σημαίνει ότι έχει τα προβλήματά της λυμένα; Ότι ζει στον μικρόκοσμό της που είναι όλα αγγελικά πλασμένα; Δεν το καταλαβαίνω. Εργάζομαι 25 χρόνια και η προσωπική εμπειρία μου είναι σκληρή: σεξουαλική παρενόχληση, μισθολογική ανισότητα, υποτίμηση, σεξισμός, καταπίεση, ανισότητα, λεκτική κακοποίηση... 

Παλεύουμε ακόμη να κατακτήσουμε δικαιώματα που μας στερούν. Μεγαλύτερη παρουσία σε ηγετικές θέσεις, σε κέντρα ελέγχου και εξουσίας, στην επιστήμη, στην πολιτική. Θέσεις στις οποίες οι άνδρες προωθούνται και ανέρχονται γρηγορότερα, ναι, λόγω φύλου, όχι ικανοτήτων. 

Να μην μιλήσω για τον κοινωνικό αποκλεισμό που δέχονται ακόμη οι γυναίκες σε μονογονεϊκές οικογένειες ούτε για την κριτική στις ανύπαντρες γυναίκες ή στις γυναίκες που δεν έγιναν ποτέ μητέρες για οποιονδήποτε λόγο.  

Η κοινωνία είναι ακόμη πολύ σκληρή για τη γυναίκα, ακολουθώντας καλούπια, στερεότυπα, ιδεοληψίες και προκαταλήψεις περασμένων αιώνων. Μια κοινωνία που θεωρεί ακόμη καταξιωμένη μια γυναίκα που έχει μια δουλίτσα αλλά έχει οικογένεια και όχι μια γυναίκα που έχει τρία πτυχία και λαμπρή καριέρα. Μια γυναίκα επικρίνεται -ακόμη- αν αλλάζει τους άνδρες σαν τα πουκάμισα, αλλά για τους άνδρες είναι φυσιολογικό. Άνδρας είναι! Τον χτυπάμε και επιβραβευτικά στην πλάτη και τον καλούμε να μας μιλήσει για τα κατορθώματά του. Ακόμη, ναι ακόμη! 

Η γυναίκα κρίνεται όσο πιο σκληρά γίνεται από αυτήν την υποκριτική κοινωνία που κάνει την "προχώ" και τη μοντέρνα αλλά είναι πιο συντηρητική και μπερδεμένη από ποτέ.

Και εσύ λες ότι δεν γιορτάζεις! Μην είσαι εγωκεντρική, μην βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος! Να γιορτάζεις και να τιμάς, αυτές που προηγήθηκαν, γενιές ολόκληρες γυναικών και αυτές που ανατρέφουμε για να μας ακολουθήσουν και να βάλουν το λιθαράκι τους στην αλλαγή αυτού του κόσμου. Να αγαπάς το φύλο σου και να το γιορτάζεις. Κάθε μέρα αγώνας κάθε μέρα νίκη, κάθε μέρα τιμή. Αλλά μία Παγκόσμια Ημέρα για να τους υπενθυμίζεις ότι κατέκτησες τα αυτονόητα με σκληρό αγώνα, αυτά που σου ανήκουν και σου ανήκουν πολλά περισσότερα, τα αξίζεις. Και θα τα κατακτήσεις όσος αγώνας και αν χρειαστεί, όσο αυτονόητα και αν θεωρούνται. Αγάπησε το φύλο σου και σταμάτα να το πληγώνεις!