Τις τελευταίες εβδομάδες μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου. Μια σκέψη που την έκανα και χρόνια πριν, αλλά τελευταία επανήλθε. Σκεφτόμουν που λέτε ότι πολλούς ανθρώπους θα συναντήσουμε στη διάρκεια της δημόσιας ζωής μας, πολλούς θα γνωρίσουμε, ελάχιστους θα έχουμε κοντά μας και με ακόμη λιγότερους θα χτίσουμε πραγματικές φιλίες.
Εκεί στο μεταίχμιο της γνωριμίας και της φιλίας είναι που κρίνονται όλα, αν η σχέση θα προχωρήσει σε κάτι βαθύτερο ή θα παραμείνει μία γνωριμία που στη διάρκεια του χρόνου θα ξεθωριάσει.Αυτό λοιπόν σκεφτόμουν, αυτούς τους ανθρώπους που αποφασίσαμε να τους βάλουμε στον στενό περίγυρο, να μην τους θεωρήσουμε φίλους.
Ανοίγεις την καρδιά σου, προσφέρεις ανιδιοτελώς... τα πάντα, χωρίς να περιμένεις τίποτα, χαρίζεις χρόνο, αγάπη, σεβασμό, συμβουλές, στήριξη, βοήθεια. Και ως ανταπόδοση; Όχι, δεν χρειάζονται ανταποδόσεις, όχι με την έννοια που μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί. Μία ανταπόδοση ο καθένας που έχει λάβει όλα τα προαναφερθέντα μπορεί να προσφέρει.
Και αυτό είναι να σεβαστεί αυτά που του χάρισες και να απομακρυνθεί με αξιοπρέπεια. Να σεβαστεί τον εαυτό του, που εσύ ήσουν εκεί και τον τράβηξες απ' όλη αυτήν την απόρριψη και την απογοήτευση και του χάρισες αχτίδες φωτός! Που δεν τον έκρινες και δεν τον πρόδωσες όπως όλοι οι άλλοι! Που δεν τον εξευτέλισες αν και σου είχε δώσει τα όπλα.
Να σεβαστεί τις δυο λέξεις που ανταλλάξατε σε ανθρώπινα ευάλωτες στιγμές και να μην σε συκοφαντεί στα τίποτα που σε περιβάλλουν. Αλλά αυτό απαιτεί συναισθηματική -και όχι μόνο- ευφυία και δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι που ανταποδίδουν το καλό που τους κάνεις με ψέματα, κατηγορίες, συκοφαντίες όχι μόνο δεν έχουν συναίσθημα, δεν έχουν ούτε νοημοσύνη. Και όπως λένε οι παππούδες μας, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια... Ή και το ο κλέφτης και ο ψεύτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Και ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει, αργά ή γρήγορα. Καλή ζωή και ευτυχώς μακριά από εμάς...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου