Ήταν η τρίτη φορά που έδινα πανελλήνιες. Είχα όνειρο να
περάσω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών για να σπουδάσω κλασική φιλολογία και δεν με
ενδιέφερε τίποτα άλλο. Έδινα μόνο έκθεση γιατί είχα κρατήσει τα άλλα τρία
μαθήματα. Ήταν η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου. Ψυχολογικά, ηθικά, κοινωνικά.
Παρέμενα κλεισμένη στο σπίτι όλη την εβδομάδα, όλο τον μήνα. Έβγαινα κάθε
Πέμπτη να πάω για μάθημα και μετά επέστρεφα και παρέμενα έγκλειστη διαβάζοντας
και γράφοντας. Τότε έμαθα τι είναι η κρίση πανικού. Έγινα ακόμη πιο
κλειστοφοβική, ακόμη πιο αγοραφοβική, ακόμη πιο ντροπαλή, ακόμη πιο
συνεσταλμένη, ακόμη πιο αντικοινωνική. Δεν δεχόμουν προτάσεις να βγω, δεν
μιλούσα και δεν συναναστρεφόμουν κανέναν συνομήλικό μου εκτός της αδερφής μου
που την έβλεπα αραιά και που καθώς εκείνη σπούδαζε και είχε τις δικές της υποχρεώσεις.
Τα βράδια δεν κοιμόμουν από τις παράλογες σκέψεις που εισχωρούσαν στο μυαλό μου
και με ταλαιπωρούσαν. Όπως πώς μπορεί η
Γη να είναι στρογγυλή και να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και εμείς να
μένουμε κολλημένοι πάνω της. Σκεφτόμουν ότι είμαστε όλοι ανάποδα κρεμασμένοι
στο έδαφος και ανά πάσα ώρα και στιγμή θα χαθούμε στο κενό. Φανταζόμουν ότι η
Γη άρχιζε να περιστρέφεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μας πετούσε από πάνω της και
χανόμασταν όλοι σε νέφη. Και εκεί άρχιζαν οι κρίσεις πανικού. Θα πεθάνω…. Θα
πεθάνουμε όλοι. Και δεν είχα ανάσα…
Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο και επιτέλους
άρχισα να βγαίνω από το σπίτι σταδιακά καταπολέμησα τους φόβους και τις αγωνίες
μου και τις κρίσεις πανικού μου. Και στάθηκα στα πόδια μου και όλα αυτά
έμοιαζαν με ένα πολύ μακρινό παρελθόν. Ομολογώ ότι ακόμη παραμένω κλειστοφοβική
και κάπως αντικοινωνική, πολύ ντροπαλή και συνεσταλμένη. Είναι φορές που πρέπει
να πάω κάπου όπου δεν γνωρίζω το περιβάλλον και γεμίζω αγωνία και άγχος. Αλλά καταπολεμώ
κάθε αρνητικό συναίσθημα λέγοντας ότι όλα είναι στο μυαλό μας και παίρνω βαθιές
ανάσες και συνεχίζω.
Η αμέσως χειρότερη στιγμή στη ζωή μου ήταν είκοσι χρόνια
μετά. Ήταν το 2016 που ήταν η επόμενη δοκιμασία μου. Διαλύθηκα, συνετρίβην σε
κάθε επίπεδο. Κουράστηκα να πολεμώ και να μάχομαι ανεμόμυλους. Είδα όλες τις σταθερές μου να χάνονται, όλα
τα όνειρά μου να γκρεμίζονται και τη ζωή μου να κομματιάζεται. Έπεσα και ήταν
ελεύθερη πτώση. Τότε έμενα κάθε μέρα στο σπίτι, δεν έβγαινα καθόλου, δεν μίλαγα
σε άνθρωπο. Ήμουν κλεισμένη στο σπίτι μου και δεν ήθελα να απαντήσω σε κανέναν.
Ίσως έβγαινα να περπατήσω λίγο στη γειτονιά μου και πάλι επέστρεφα και διάβαζα
και έγραφα, αλλά τώρα αυτά που ήθελα εγώ, αυτά που είχα ανάγκη για να γιατρέψω
την ψυχή μου. Έγινα και πάλι αγοραφοβική και αντικοινωνική. Χάθηκα από τον
κόσμο, έχασα και τον εαυτό μου… για λίγο γιατί συνέχιζα να γράφω και να «ανεβάζω»
τις ιστορίες μου στο wattpad και ερχόμουν σε επαφή με αναγνώστριες που ζέσταιναν την ψυχή
μου και ήταν η πιο καλή παρέα. Αμέσως μετά ήρθε η αυτοέκδοση από τα «Δάκρυα»
και τελικά έγινε η αγκαλιά των αναγνωστριών μου το μεγαλύτερο, το σημαντικότερο
και το πιο αληθινό γιατρικό μου.
Από αυτές τις δύο περιπέτειές μου έμαθα να αγαπώ τον εαυτό
μου, να αγαπώ τη μοναξιά μου, να απολαμβάνω στιγμές μόνη μου, να βρίσκω
δημιουργική απασχόληση και να χάνομαι στον κόσμο που εγώ έχω πλάσει για εμένα.
Σήμερα, που μας ζητούν να μείνουμε σε καραντίνα, για εμένα δεν είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Εγώ αδημονώ να μείνω
σπίτι γιατί ακόμη σήμερα οι άνθρωποι με πληγώνουν και με θλίβουν, η
πραγματικότητά μου είναι πολύ σκληρή και η καθημερινότητα σκληρότερη.
Πρωτόγνωρο για τη σύγχρονη εποχή μας είναι αυτός ο θάνατος που έχει απλώσει τα
δίχτυα του πάνω από ολόκληρο τον πλανήτη και απειλεί τη ζωή όλων μας και κυρίως
των ευπαθών ομάδων, των αγαπημένων μας ανθρώπων. Προχθές έπιασα τον εαυτό μου
να χαίρεται που ο παππούς μου πρόλαβε να «φύγει» προτού ξεσπάσει αυτή η
πανδημία. Τρέμω τι θα είχε συμβεί διαφορετικά. Και τώρα αγωνιώ για τους γονείς
μου, για τους γονείς των φίλων μου, για τους γείτονές μου, για τους ανθρώπους
όλου του κόσμου που δίνουν τη δική τους μάχη για τη ζωή.
Πόσο δύσκολο είναι να
μείνουμε σπίτι για να χαρίσουμε σε όλους αυτούς τη ζωή τους; Πόσο δύσκολο είναι
να δείξουμε στο ελάχιστο τον σεβασμό μας στην ανθρώπινη ύπαρξη; Είναι τόσο
δύσκολο να μείνουμε σπίτι μας; Στο καταφύγιό μας; Με την οικογένειά μας; Με τον
σύντροφο που εμείς επιλέξαμε; Με τα παιδιά που εμείς ανατρέφουμε; Με τις επιλογές
μας; Τόσο αυστηροί είμαστε με τον εαυτό μας; Τόσο απογοητευμένοι από τον εαυτό μας; Δεν έχω
εγώ τις απαντήσεις. Απλώς ξέρω ότι μένω σπίτι γιατί σέβομαι τον εαυτό μου και
τον Άνθρωπο. Κλαίω κάθε βράδυ που γυρίζω σπίτι από τη δουλειά και μετράω τους νεκρούς
στην Ιταλία και στην Ισπανία και στον υπόλοιπο κόσμο. Και στην Ελλάδα
αυξάνονται, τρεις τρεις πλέον. Δεν είναι οι άνθρωποι αναλώσιμοι, όσο και αν μας
αντιμετωπίζουν έτσι. Δεν είναι οι άνθρωποι αριθμοί. Έχουμε μάθει να δίνουμε μάχες.
Ας είναι αυτή η δυσκολότερη και η πιο νικηφόρα μας. Γιατί είναι άλλη μια μάχη για τη ζωή μας! Ας ζήσουμε!
Ε.Α
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου