Κάτι τέτοια βράδια, αισθάνομαι τόσο απογοητευμένη, θλιμμένη και κουρασμένη που αναλογίζομαι όλα τα λάθη που έκανα στο παρελθόν, ψέγω τον εαυτό μου για τις επιλογές του, τον ιδεαλισμό του, την ηθική του... καλά για την ηθική βρίζω και τη μητέρα μου... Λίγο πιο "ελαφριά" δεν μπορούσε να με είχε κάνει; Να μην έχω και τόσο πολύ φιλότιμο, τόσο έντονη τη συνείδηση, τόσο... πολύ όλα τα ηθικά στοιχεία πάνω μου. Να είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου, πιο ελαστική με τις αξίες μου, πιο ανάλαφρη με τα συναισθήματά μου. Να είμαι πιο υποχωρητική, να ξέρω να κάνω συμβιβασμούς, να εθελοτυφλώ στα στραβά, να υποβαθμίζω τον εαυτό μου, να περνάω καλά στον πλασματικό κόσμο μου. Και μετά σκέφτομαι ότι αυτό δεν θα ήμουν εγώ...
Δεν υπάρχουν στιγμές που απλώς νιώθετε κουρασμένοι; Πολύ κουρασμένοι... έτοιμοι να ρίξετε τα όπλα και να πείτε "δεν αντέχω άλλο" "για ποιον λόγο να πολεμάω" "γιατί να μάχομαι"... Μπούχτισα, κουράστηκα, αηδίασα... με την αναξιοπρέπεια, με την απανθρωπιά, με την αναλγησία.
Δεν θυμάμαι πού το είχα διαβάσει "δεν μπορεί να σου στερήσει την αξιοπρέπεια αυτός που δεν έχει". Όλοι αυτοί που παριστάνουν τους περί πολλού... όλοι αυτοί που πάτησαν στη δουλειά τη δική μας για να το παίζουν κυριλάτοι και φραγκάτοι, όλοι αυτοί που δνε σέβονται ούτε την ψυχή τους ούτε οτιδήποτε στη ζωή τους, όλοι αυτοί που μας θεωρούν αναλώσιμους, απλούς αριθμούς... Ο Στρίντμπεργκ έγραφε "δεν μισώ τους ανθρώπους, τους φοβάμαι". Αυτό, κι εγώ τους φοβάμαι, γιατί δεν ξέρω μέχρι πού είναι ικανοί να φθάσουν για το όφελός τους... να διαλύσουν, να διαφθείρουν, να σκοτώσουν (;)...
Κουράστηκα από τη νέα ελληνική κοινωνία και τους νεοέλληνες, αυτούς που είναι της αρπαχτής και του ωχαδερφισμού... του κουτοπόνηρου και του ανόητου... του βασιλικότερου του βασιλέως, του ρουφιάνου και του γλειψιματία, του βολεψιματία και του ναρκισσιστή. Κουράστηκα... Απλώς δεν θέλω άλλο... Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και όταν τα ξανανοίξω να είναι μία άλλη μέρα, μία νέα αρχή, κάτι εντελώς διαφορετικό, εκεί όπου τα δικαιώματα γίνονται σεβαστά, εκεί όπου οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και όχι κτήνη, εκεί όπου οι ελευθερίες είναι το μεγαλύτερο αγαθό, εκεί όπου η αξία επιβραβεύεται, εκεί που η ικανότητα αναγνωρίζεται. Εκεί όπου πράγματι κυριαρχεί το ηθικό και το αυθεντικό και όχι το πλασματικό και ανήθικο...
Δεν υπάρχουν στιγμές που απλώς νιώθετε κουρασμένοι; Πολύ κουρασμένοι... έτοιμοι να ρίξετε τα όπλα και να πείτε "δεν αντέχω άλλο" "για ποιον λόγο να πολεμάω" "γιατί να μάχομαι"... Μπούχτισα, κουράστηκα, αηδίασα... με την αναξιοπρέπεια, με την απανθρωπιά, με την αναλγησία.
Δεν θυμάμαι πού το είχα διαβάσει "δεν μπορεί να σου στερήσει την αξιοπρέπεια αυτός που δεν έχει". Όλοι αυτοί που παριστάνουν τους περί πολλού... όλοι αυτοί που πάτησαν στη δουλειά τη δική μας για να το παίζουν κυριλάτοι και φραγκάτοι, όλοι αυτοί που δνε σέβονται ούτε την ψυχή τους ούτε οτιδήποτε στη ζωή τους, όλοι αυτοί που μας θεωρούν αναλώσιμους, απλούς αριθμούς... Ο Στρίντμπεργκ έγραφε "δεν μισώ τους ανθρώπους, τους φοβάμαι". Αυτό, κι εγώ τους φοβάμαι, γιατί δεν ξέρω μέχρι πού είναι ικανοί να φθάσουν για το όφελός τους... να διαλύσουν, να διαφθείρουν, να σκοτώσουν (;)...
Κουράστηκα από τη νέα ελληνική κοινωνία και τους νεοέλληνες, αυτούς που είναι της αρπαχτής και του ωχαδερφισμού... του κουτοπόνηρου και του ανόητου... του βασιλικότερου του βασιλέως, του ρουφιάνου και του γλειψιματία, του βολεψιματία και του ναρκισσιστή. Κουράστηκα... Απλώς δεν θέλω άλλο... Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και όταν τα ξανανοίξω να είναι μία άλλη μέρα, μία νέα αρχή, κάτι εντελώς διαφορετικό, εκεί όπου τα δικαιώματα γίνονται σεβαστά, εκεί όπου οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και όχι κτήνη, εκεί όπου οι ελευθερίες είναι το μεγαλύτερο αγαθό, εκεί όπου η αξία επιβραβεύεται, εκεί που η ικανότητα αναγνωρίζεται. Εκεί όπου πράγματι κυριαρχεί το ηθικό και το αυθεντικό και όχι το πλασματικό και ανήθικο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου