Είχα μια συνομιλία πρόσφατα και από εκείνη την ημέρα κάνω διαρκώς αναδρομές σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου, όπως πότε ακριβώς αποφάσισα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, πότε ονειρεύτηκα ότι θα γίνω συγγραφέας, τι υπόβαθρο είχα για να χτίσω πάνω σ' αυτό το όνειρο, τη φιλοδοξία, τον στόχο; Όπως θέλετε ονομάστε το.
Μπορεί να ακουστεί υπεροπτικό, αλλά ναι, το ονειρεύτηκα στα 11-12 χρόνια μου. Πιστεύω ότι ήξερα ότι θα γίνω συγγραφέας από τότε που έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Γιατί έως την ενηλικίωσή μου είχα διαβάσει πολύ, πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν ήταν πάνω από τον μέσο όρο ενός φυσιολογικού εφήβου, αλλά πολύ...
Μέσα σε μία ημέρα ολοκλήρωσα το "20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα". Ήταν την ημέρα του τελικού του Ευρωμπάσκετ το 87. Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου. Όλοι στο σπίτι έβλεπαν τον τελικό. Εγώ καθόμουν στον καναπέ και απλώς διάβαζα. Συγκινήθηκα για την Ελλάδα, αλλά πιο πολύ συγκινήθηκα που ολοκλήρωσα το αναγνωστικό μου ταξίδι. Είχα αφήσει τελευταίο αυτό από τη συλλογή των βιβλίων του Ιούλιου Βερν. Και δεν ήμουν ούτε 11 χρονών.
Η αγάπη μου για το βιβλίο ξεκίνησε από τη μητέρα μου. Ηχογραφούσε στο κασετόφωνο παραμύθια. Και τα ακούγαμε με τη δίδυμη αδερφή μου ενώ και οι δυο μας ασχολούμασταν με άλλα πράγματα, ζωγραφική, χειροτεχνίες, κ.λπ. κ.λπ.Ήμασταν δύο παιδιά από 1-6 ετών που ταξιδεύαμε σ' ένα εμπορικό πλοίο μέσα στη φουρτουνιασμένη -συχνά-θάλασσα-εγκλωβισμένες μέρες στον ωκεανό. Από βρέφη έως και παιδιά γνωρίσαμε την Αφρική και τη Βόρεια Αμερική καλύτερα από την Ελλάδα. Μάθαμε πολιτισμούς, κουλτούρες, τη διαφορετικότητα. Ξέραμε ότι δεν είμαστε όλοι λευκοί, παίζαμε με τα παιδιά του πράκτορα στη Μοζαμβίκη, ψηνόμασταν στη ζέστη στο Κάιρο, τρώγαμε γαρίδες στη Μομπάσα και την Τζέντα, περιηγούμασταν σε πάρκα άγριας ζωής στο Ντούρμπαν, ψωνίζαμε από πολυκαταστήματα στη Νέα Υόρκη, αναζητούσαμε παγωτό στην Κούβα, μυρίζαμε το πετρέλαιο στο Τέξας, απολαμβάναμε την ξενάγηση στο Άγαλμα της Ελευθερίας. Κυρίως όμως μάθαμε από τους γονείς μας να σεβόμαστε τον άνθρωπο ανεξαρτήτως χρώματος και ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης. Μάθαμε την αξία της ανθρώπινης ζωής και σε όποιο μήκος ή πλάτος του κόσμου και αν βρίσκεσαι αυτή είναι ίδια, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να μειώνουν τον άλλον.
Ήμουν ένα παιδί που διαρκώς αναζητούσε... γεμάτη ερωτήματα και δίψα για μάθηση. Ζωηρό και υπάκουο ταυτόχρονα, ανεξάρτητο και δυναμικό, και κυρίως με άποψη και ειλικρίνεια. Ένα πρόσωπο καθρέφτης. Δεν μπορούσα ποτέ να κρύψω την αλήθεια μου, τη σκέψη μου, τα συναισθήματά μου. Κάπου στην τρίτη δημοτικού είχα δηλώσει ότι θα γίνω ηθοποιός. Στην έκτη δημοτικού διάβασα Τζέην Έυρ. Εκεί γύρω και τα πρώτα μου Άρλεκιν. Και τότε ζώντας το συναίσθημα στο μεδούλι του πήρα την απόφαση. Κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά μου τα "κλεμμένα" μου Άρλεκιν το δήλωσα. "Όταν μεγαλώσω θα ζήσω τις δικές μου ιστορίες αγάπης και θα γράφω γι αυτές στην Άρλεκιν. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, να ζήσω δυνατές ιστορίες αγάπης και τη στιγμή που ήμουν έτοιμη και είχα συλλέξει αρκετά σημάδια ψυχής να μπω σ' αυτήν την εταιρεία της καρδιάς και των ονείρων μου και να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.
Επίσης, στα 15 είπα ότι θέλω να σπουδάσω κλασική φιλολογία μόνο στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Όχι για να διδάξω, αλλά για να γίνω καλύτερος άνθρωπος, γιατί εκεί είχαν διδάξει -έλεγα- ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας. Η πτυχιακή μου ήταν στη θεωρία της αθανασίας της ψυχής και κυρίως σύμφωνα με την πλατωνική θεωρία. Τα ανέφερα αυτά στη συνομιλία μου. Πέρασαν τόσα χρόνια και ελάχιστα θυμάμαι από τα αρχαία ελληνικά που διδάχτηκα ή τα λατινικά που λάτρευα. Θυμάμαι όμως ότι στόχος ήταν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Σεβασμός και αγάπη. Αφού έχω μέσα μου αυτά τα δύο, θεωρώ ότι ναι, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Γιατί αγαπώ πολύ και σέβομαι περισσότερο τους ανθρώπους. Πιστεύω σ' αυτούς, όσο κι αν πληγώνομαι και απογοητεύομαι. Πιστεύω σε ό,τι καλό έχει μέσα του ο άνθρωπος.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν ξέρω! Αλήθεια. Έχω μάθει να είμαι τόσο εσωστρεφής που με δυσκολία ξεκλειδώνομαι και καταφέρνω να ξεμπλοκάρω και να επικοινωνήσω σωστά με ανθρώπους. Ίσως θεωρώ ασφαλέστερη επιλογή τη γραφή. Η συγγραφή με βοήθησε σ' αυτό, να γίνω πιο εξωστρεφής. Ίσως φταίει η εκδήλωση συναισθήματος από την πλευρά των αναγνωστριών μου που με παρασύρει και με συγκινεί τόσο που ανταποδίδω με τον ίδιο τρόπο. Θεραπεία ψυχής η συγγραφή. Δεν βγάζεις μόνο τα απωθημένα σου στο χαρτί, δίνεις το τέλος που εσύ θα ήθελες να έχει μία υπέροχη ιστορία αγάπης που στην πραγματικότητα πήγε στράφι, αλλά καταφέρνεις να γιατρέψεις και τα σημάδια και τις πληγές σου. Τιμωρείς όποιον πιστεύεις ότι έφταιξε, ξεπερνάς τις δικές σου σκιές και εκφράζεις και τα συναισθήματα αλλά και τον ρομαντισμό σου.
Και τι ωραία που αυτά ταυτίζονται με χιλιάδων άλλων και συμπλέουμε σε έναν υπέροχο ρομαντικό και έντονα συναισθηματικό κόσμο. Με ρωτάνε συνεχώς ποιο είναι το μυστικό για ένα καλό μυθιστόρημα. Και πάντα απαντώ το ίδιο. Δεν υπάρχει μυστικό. Υπάρχει μόνο η αλήθεια, και αυτή είναι η αλήθεια η δική μου, η αλήθεια η δική μας και αυτό μετατρέπει τις ιστορίες μου αυτομάτως στις δικές μας ιστορίες γιατί είναι κομμάτια της ψυχής όλων μας. Ευχαριστώ που διαβάζετε. Συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο. Ίσως είχα ανάγκη να εκφράσω τη σκέψη μου σε μία εντελώς προσωπική ανάρτηση.
Καληνύχτα
Έλενα Αντωνίου
Μπορεί να ακουστεί υπεροπτικό, αλλά ναι, το ονειρεύτηκα στα 11-12 χρόνια μου. Πιστεύω ότι ήξερα ότι θα γίνω συγγραφέας από τότε που έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Γιατί έως την ενηλικίωσή μου είχα διαβάσει πολύ, πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν ήταν πάνω από τον μέσο όρο ενός φυσιολογικού εφήβου, αλλά πολύ...
Μέσα σε μία ημέρα ολοκλήρωσα το "20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα". Ήταν την ημέρα του τελικού του Ευρωμπάσκετ το 87. Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου. Όλοι στο σπίτι έβλεπαν τον τελικό. Εγώ καθόμουν στον καναπέ και απλώς διάβαζα. Συγκινήθηκα για την Ελλάδα, αλλά πιο πολύ συγκινήθηκα που ολοκλήρωσα το αναγνωστικό μου ταξίδι. Είχα αφήσει τελευταίο αυτό από τη συλλογή των βιβλίων του Ιούλιου Βερν. Και δεν ήμουν ούτε 11 χρονών.
Η αγάπη μου για το βιβλίο ξεκίνησε από τη μητέρα μου. Ηχογραφούσε στο κασετόφωνο παραμύθια. Και τα ακούγαμε με τη δίδυμη αδερφή μου ενώ και οι δυο μας ασχολούμασταν με άλλα πράγματα, ζωγραφική, χειροτεχνίες, κ.λπ. κ.λπ.Ήμασταν δύο παιδιά από 1-6 ετών που ταξιδεύαμε σ' ένα εμπορικό πλοίο μέσα στη φουρτουνιασμένη -συχνά-θάλασσα-εγκλωβισμένες μέρες στον ωκεανό. Από βρέφη έως και παιδιά γνωρίσαμε την Αφρική και τη Βόρεια Αμερική καλύτερα από την Ελλάδα. Μάθαμε πολιτισμούς, κουλτούρες, τη διαφορετικότητα. Ξέραμε ότι δεν είμαστε όλοι λευκοί, παίζαμε με τα παιδιά του πράκτορα στη Μοζαμβίκη, ψηνόμασταν στη ζέστη στο Κάιρο, τρώγαμε γαρίδες στη Μομπάσα και την Τζέντα, περιηγούμασταν σε πάρκα άγριας ζωής στο Ντούρμπαν, ψωνίζαμε από πολυκαταστήματα στη Νέα Υόρκη, αναζητούσαμε παγωτό στην Κούβα, μυρίζαμε το πετρέλαιο στο Τέξας, απολαμβάναμε την ξενάγηση στο Άγαλμα της Ελευθερίας. Κυρίως όμως μάθαμε από τους γονείς μας να σεβόμαστε τον άνθρωπο ανεξαρτήτως χρώματος και ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης. Μάθαμε την αξία της ανθρώπινης ζωής και σε όποιο μήκος ή πλάτος του κόσμου και αν βρίσκεσαι αυτή είναι ίδια, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να μειώνουν τον άλλον.
Ήμουν ένα παιδί που διαρκώς αναζητούσε... γεμάτη ερωτήματα και δίψα για μάθηση. Ζωηρό και υπάκουο ταυτόχρονα, ανεξάρτητο και δυναμικό, και κυρίως με άποψη και ειλικρίνεια. Ένα πρόσωπο καθρέφτης. Δεν μπορούσα ποτέ να κρύψω την αλήθεια μου, τη σκέψη μου, τα συναισθήματά μου. Κάπου στην τρίτη δημοτικού είχα δηλώσει ότι θα γίνω ηθοποιός. Στην έκτη δημοτικού διάβασα Τζέην Έυρ. Εκεί γύρω και τα πρώτα μου Άρλεκιν. Και τότε ζώντας το συναίσθημα στο μεδούλι του πήρα την απόφαση. Κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά μου τα "κλεμμένα" μου Άρλεκιν το δήλωσα. "Όταν μεγαλώσω θα ζήσω τις δικές μου ιστορίες αγάπης και θα γράφω γι αυτές στην Άρλεκιν. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, να ζήσω δυνατές ιστορίες αγάπης και τη στιγμή που ήμουν έτοιμη και είχα συλλέξει αρκετά σημάδια ψυχής να μπω σ' αυτήν την εταιρεία της καρδιάς και των ονείρων μου και να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.
Επίσης, στα 15 είπα ότι θέλω να σπουδάσω κλασική φιλολογία μόνο στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Όχι για να διδάξω, αλλά για να γίνω καλύτερος άνθρωπος, γιατί εκεί είχαν διδάξει -έλεγα- ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας. Η πτυχιακή μου ήταν στη θεωρία της αθανασίας της ψυχής και κυρίως σύμφωνα με την πλατωνική θεωρία. Τα ανέφερα αυτά στη συνομιλία μου. Πέρασαν τόσα χρόνια και ελάχιστα θυμάμαι από τα αρχαία ελληνικά που διδάχτηκα ή τα λατινικά που λάτρευα. Θυμάμαι όμως ότι στόχος ήταν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Σεβασμός και αγάπη. Αφού έχω μέσα μου αυτά τα δύο, θεωρώ ότι ναι, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Γιατί αγαπώ πολύ και σέβομαι περισσότερο τους ανθρώπους. Πιστεύω σ' αυτούς, όσο κι αν πληγώνομαι και απογοητεύομαι. Πιστεύω σε ό,τι καλό έχει μέσα του ο άνθρωπος.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν ξέρω! Αλήθεια. Έχω μάθει να είμαι τόσο εσωστρεφής που με δυσκολία ξεκλειδώνομαι και καταφέρνω να ξεμπλοκάρω και να επικοινωνήσω σωστά με ανθρώπους. Ίσως θεωρώ ασφαλέστερη επιλογή τη γραφή. Η συγγραφή με βοήθησε σ' αυτό, να γίνω πιο εξωστρεφής. Ίσως φταίει η εκδήλωση συναισθήματος από την πλευρά των αναγνωστριών μου που με παρασύρει και με συγκινεί τόσο που ανταποδίδω με τον ίδιο τρόπο. Θεραπεία ψυχής η συγγραφή. Δεν βγάζεις μόνο τα απωθημένα σου στο χαρτί, δίνεις το τέλος που εσύ θα ήθελες να έχει μία υπέροχη ιστορία αγάπης που στην πραγματικότητα πήγε στράφι, αλλά καταφέρνεις να γιατρέψεις και τα σημάδια και τις πληγές σου. Τιμωρείς όποιον πιστεύεις ότι έφταιξε, ξεπερνάς τις δικές σου σκιές και εκφράζεις και τα συναισθήματα αλλά και τον ρομαντισμό σου.
Και τι ωραία που αυτά ταυτίζονται με χιλιάδων άλλων και συμπλέουμε σε έναν υπέροχο ρομαντικό και έντονα συναισθηματικό κόσμο. Με ρωτάνε συνεχώς ποιο είναι το μυστικό για ένα καλό μυθιστόρημα. Και πάντα απαντώ το ίδιο. Δεν υπάρχει μυστικό. Υπάρχει μόνο η αλήθεια, και αυτή είναι η αλήθεια η δική μου, η αλήθεια η δική μας και αυτό μετατρέπει τις ιστορίες μου αυτομάτως στις δικές μας ιστορίες γιατί είναι κομμάτια της ψυχής όλων μας. Ευχαριστώ που διαβάζετε. Συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο. Ίσως είχα ανάγκη να εκφράσω τη σκέψη μου σε μία εντελώς προσωπική ανάρτηση.
Καληνύχτα
Έλενα Αντωνίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου