Δικό μου το blog θα μου πείτε, ό,τι θέλω γράφω. Η συγγραφέας λοιπόν πιστεύει ακράδαντα ότι γεννιόμαστε για να αγαπήσουμε έναν και μόνο άνθρωπο, τόσο δυνατά, τόσο βαθιά, τόσο αληθινά που ακόμη και να μην επιζήσει ο έρωτας μέσα μας παραμένει έως το τέλος μας Ο ένας. Αυτός που σαρώνει το είναι, αυτός που καίει τα πάντα, αυτός που σημαδεύει την ύπαρξή μας... αυτός που όλα τα μυθιστορήματα περιγράφουν, αυτός που δεν έχει happy end. Δυστυχώς, αντιθέτως με τα βιβλία και τον κινηματογράφο, ο έρωτας δεν έχει πάντα αίσιο τέλος. Όσο μεγάλος κι αν είναι. Δεν είναι πάντα αρκετός για να επιβιώσει ενάντια σε πολλά δεινά ή και με βάση πολλούς παράγοντες. Θα μου πείτε τότε τον εκλογικοποιούμε και δεν μιλάμε για συναίσθημα αλλά για τετράγωνη λογική.
Ίσως γι αυτό λένε ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας -έστω του δημαρχείου ή του συμβολαιογραφείου πλέον. Ίσως γι αυτό τους λέμε μεγάλους, γιατί δεν προλαβαίνουν να φθαρούν από την καθημερινότητα και τη συνύπαρξη. Ίσως είναι κάτι μυθικό που το βιώνουμε και τελειώνει μυθιστορηματικά όπως ξεκίνησε, χαρίζοντάς μας ένα τέλειο παραμύθι και πολλά δάκρυα.
Μπερδεύτηκα λίγο. Αλλιώς ξεκίνησα αλλιώς κατέληξα. Δεν ξέρω... Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρίσκεται, σε όποιες αγκαλιές κι αν ξαπλώνει, πάντα δικός μου θα είναι. Ο ένας, μοναδικός, αληθινός και ατελείωτος έρωτάς μου μού ανήκει. Σε ένα παράλληλο σύμπαν εκεί όπου επιβιώνουν τα παραμύθια είμαστε ακόμη μαζί και νικάμε τους δράκους. Και είμαστε μαζί ως το τέλος. Και ζούμε καλά και οι υπόλοιποι καλύτερα. Και κάπου εκεί το όνειρο τελειώνει. Στην επόμενη ζωή (;) Πάντως, να το θυμάστε, έναν μεγάλο έρωτα η ζωή μας χρωστάει και πάντα έρχεται εκεί που δεν το περιμένουμε, έναν μεγάλο έρωτα για τον οποίο γεννηθήκαμε!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου