Ο συγγραφέας πρέπει να γράφει με τον δείνα τρόπο... Όχι, ο συγγραφέας πρέπει να γράφει με τον άλλον τρόπο... Να χρησιμοποιεί περίτεχνες λέξεις, ακαταλαβίστικες, ώστε ό,τι κι αν γράφει ο ίδιος να δείχνει περισπούδαστος, σουπερ-ταλαντούχος και ξεχωριστός.
Δεν θα γελάσω. Εντάξει, γελάω από μέσα μου!
Κάποιοι νομίζουν ότι με το να πετάξουν σε ένα κείμενο πέντε-έξι ψαγμένες λέξεις κι εκφράσεις θα εντυπωσιάσουν τα πλήθη κι αυτομάτως θα κατασταθούν συγραφείς εγνωσμένου κύρους και αποδοχής.
Για εμένα η συγγραφή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Να κάνεις κατάθεση ψυχής. Να αποτυπώνεις τον συναισθηματικό σου κόσμο στο χαρτί σου, να περιπλέκεις ιστορίες πλούσιες, γεμάτες εικόνες και οι λέξεις σου να φέρουν δύναμη τόση που να κατακτούν καρδιές.
Το να συγγράφεις, δεν είναι επίδειξη γνώσεων. Είναι... δεν βρίσκω τον τρόπο να το εκφράσω ώστε να μην επαναλαμβάνομαι... Η συγγραφή είναι κομμάτι της υπόστασης. Είναι η ψυχή του συγγραφέα. Είναι οι εμπειρίες του, οι εικόνες του, τα συναισθήματά του, το είναι του ΚΑΙ οι γνώσεις του.
Επιτυχημένο είναι ένα μυθιστόρημα όταν υπάρχει αλήθεια πίσω από αυτό, η ειλικρίνεια του συγγραφέα... όχι προσποίηση ότι είναι κάποιος άλλος, κάτι που θα έχει κόστος στον ίδιο γιατί αυτομάτως τοποθετεί εαυτόν μακριά από το κοινό. Ανάμεσά τους τοποθετεί ο ίδιος το ψέμα του που θα φοβάται μήπως αποκαλυφθεί, γιατί το πλαστό, το ψεύτικο δεν μπορεί να μείνει καλυμμένο για πάντα. Η αλήθεια όμως κουβαλά δύναμη, τη δύναμη να αγγίξεις άλλες καρδιές και να μείνεις εκεί.
Και φυσικά δεν εννοώ ότι πρέπει να γράφουμε όπως μιλάμε στην καθημερινότητα. Το βιβλίο δεν είναι πεζοδρόμιο ούτε μια συζήτηση με τις κολλητές μας. Θέλει αγάπη και σεβασμό. Θέλει να είσαι ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά. Θέλει να του δίνεσαι ολόψυχα. Εκεί ακριβώς γίνεται η επιλογή του συγγραφέα και η διάκριση από τον αναγνώστη.
Δεν θα γελάσω. Εντάξει, γελάω από μέσα μου!
Κάποιοι νομίζουν ότι με το να πετάξουν σε ένα κείμενο πέντε-έξι ψαγμένες λέξεις κι εκφράσεις θα εντυπωσιάσουν τα πλήθη κι αυτομάτως θα κατασταθούν συγραφείς εγνωσμένου κύρους και αποδοχής.
Για εμένα η συγγραφή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Να κάνεις κατάθεση ψυχής. Να αποτυπώνεις τον συναισθηματικό σου κόσμο στο χαρτί σου, να περιπλέκεις ιστορίες πλούσιες, γεμάτες εικόνες και οι λέξεις σου να φέρουν δύναμη τόση που να κατακτούν καρδιές.
Το να συγγράφεις, δεν είναι επίδειξη γνώσεων. Είναι... δεν βρίσκω τον τρόπο να το εκφράσω ώστε να μην επαναλαμβάνομαι... Η συγγραφή είναι κομμάτι της υπόστασης. Είναι η ψυχή του συγγραφέα. Είναι οι εμπειρίες του, οι εικόνες του, τα συναισθήματά του, το είναι του ΚΑΙ οι γνώσεις του.
Επιτυχημένο είναι ένα μυθιστόρημα όταν υπάρχει αλήθεια πίσω από αυτό, η ειλικρίνεια του συγγραφέα... όχι προσποίηση ότι είναι κάποιος άλλος, κάτι που θα έχει κόστος στον ίδιο γιατί αυτομάτως τοποθετεί εαυτόν μακριά από το κοινό. Ανάμεσά τους τοποθετεί ο ίδιος το ψέμα του που θα φοβάται μήπως αποκαλυφθεί, γιατί το πλαστό, το ψεύτικο δεν μπορεί να μείνει καλυμμένο για πάντα. Η αλήθεια όμως κουβαλά δύναμη, τη δύναμη να αγγίξεις άλλες καρδιές και να μείνεις εκεί.
Και φυσικά δεν εννοώ ότι πρέπει να γράφουμε όπως μιλάμε στην καθημερινότητα. Το βιβλίο δεν είναι πεζοδρόμιο ούτε μια συζήτηση με τις κολλητές μας. Θέλει αγάπη και σεβασμό. Θέλει να είσαι ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά. Θέλει να του δίνεσαι ολόψυχα. Εκεί ακριβώς γίνεται η επιλογή του συγγραφέα και η διάκριση από τον αναγνώστη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου