Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Έλενα Αντωνίου: Έχω ανάγκη το happy end που δεν βρίσκω στη ζωή να το ζήσω στο βιβλίο



1)Πείτε μας λίγα λόγια για το καινούργιο σας  βιβλίο το ‘’Έρωτας στις φλόγες του πολέμου ‘’  και τους νέους ήρωες του,  που  θα κυκλοφορήσει σε   λίγες μέρες από τις εκδόσεις  Silk.

Είναι ένα ρομαντικό μυθιστόρημα εποχής. Μας ταξιδεύει στην Αυστρία του 1795. Δύο χρόνια πριν οι Γάλλοι επαναστάτες έχουν στείλει στην γκιλοτίνα την Αυστριακή πριγκίπισσα Μαρία Αντουανέτα και υπάρχει τεράστια κόντρα ανάμεσα στη Γαλλία και την Αυστρία. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολλές ανακατατάξεις και πολεμικές συρράξεις. Ο ήρωάς μας είναι λοχαγός της αυστριακής αυτοκρατορίας και η ηρωίδα κόρη στρατηγού. Γύρω τους πλέκεται ένα γαϊτανάκι δολοπλοκιών κι εκείνοι είναι τα αθώα θύματα. Ερωτεύονται παράφορα και όταν τους χωρίζουν δίνουν μάχη να υπερνικήσουν όλα τα εμπόδια μέχρι να ξανασυναντηθούν και να ξαναζήσουν τον έρωτά τους. Μέχρι τότε ο θάνατος και η ίντριγκα στήνουν τρελό χορό γύρω τους…


2)Πώς διαλέξατε  το θέμα πάνω στο οποίο κινηθήκατε  και την εποχή του  βιβλίου σας; Τι βήματα ακολουθήσατε  για να φτάσετε στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα; Είχατε  μια συγκεκριμένη  πορεία και μείνατε σταθερή στην κατάληξη των ηρώων σας;  

 Το θέμα το είχα στο μυαλό μου πάρα πολλά χρόνια. Η αυτοκρατορική Βιέννη, οι Αψβούργοι, οι ανακατατάξεις στην Ευρώπη εκείνη την εποχή, η εμφάνιση του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, είναι στοιχεία που με σαγηνεύουν και με ιντριγκάρουν. Οι ήρωες ήταν τόσο ζωντανοί μέσα μου που ένιωθα ότι μου μιλούσαν… Τώρα ήταν η στιγμή να αποτυπωθεί η ιστορία τους.

3) Πείτε μας μια αγαπημένη σας σκηνή από κάποιο σας βιβλίο.



Είναι αδύνατο να διαλέξω… Είναι τα «Δάκρυα του Πάθους» τη στιγμή που η Λυδία ανοίγει τις παλάμες να νιώσει τη βροχή όταν εμφανίζεται πίσω της ο Ανδρέας… Τα λόγια του «Μακάρι να ήμουν βροχή…», με σημάδεψαν. Είναι από το «Καθώς έπεφτε η νύχτα», οι βραδιές στην Αγία Πετρούπολη και οι στιγμές με τον Αλεξέι και τη Βαλέρια… έχουν μια μαγεία που με συγκινεί απίστευτα. Όπως και η στιγμή που επιτέλους η Βαλέρια δέχεται την πρόταση γάμου. Είναι το «Πέρα από τις σκιές», η πρώτη φορά που ο Ραφαέλο και η Ελβίρα κάνουν έρωτα και εκεί νιώθουν και οι δύο όλα τα σπασμένα κομμάτια τους να ενώνονται, ο αγώνας που δίνουν και οι δύο να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να νικήσουν τα σημάδια τους και να λυγίσουν μπροστά στην ορμή της αγάπης… Και έρχεται τώρα το «Έρωτας στις φλόγες του πολέμου», η πρώτη φορά που κοιτάζονται, το πρώτο φιλί, η στιγμή της επανασύνδεσης… είναι πολύ δυνατές οι σκηνές, γεμάτες ένταση…



4) Τι σας έδωσε το έναυσμα να γράψετε τη συγκεκριμένη ιστορία;


Είναι λίγο τρελό αλλά είναι η αλήθεια αυτή… Είχα δει μια σκηνή στον ύπνο μου όπου ένας λοχαγός χόρευε με μία κοπέλα βαλς ενώ γύρω τους υπήρχαν αναμμένα κεριά. Και τότε γεννήθηκε ο Αυστριακός Μάρκους Βίλχελμ και η αγαπημένη του Άννα Χέρμαν. Αυτή η σκηνή ήταν που υπήρξε η αφορμή για  το «Έρωτας στις φλόγες του πολέμου».

5) Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα θέλατε να διαβάσετε πολύ αλλά δεν τα έχετε καταφέρει ακόμη ;Αν ναι ποιο;

Πάρα πολλά…

6)Ποια από όλες σας τις ηρωίδες θεωρείτε ότι έχει τα πολλά κοινά με την Έλενα ;

Κάθε ηρωίδα –ακόμη και ήρωας- έχει κάποια από τα στοιχεία μου. Πιστεύω, όμως, ότι πιο κοντά μου είναι η Ελβίρα από το «Πέρα από τις σκιές».

7)Πόσο χρόνο σας παίρνει συνήθως η ολοκλήρωση ενός βιβλίου; Υπάρχει κάποιο   που ενώ το είχατε  ολοκληρώσει κάνατε μεγάλες αλλαγές γιατί δεν είχατε μείνει ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα;

 Συνήθως ένα μυθιστόρημα το γράφω από 3-6 μήνες. Υπάρχει μία ιστορία που την έχω γράψει τρεις φορές. Την πρώτη φορά που την έγραψα απόρησα πώς εγώ έγραψα κάτι τέτοιο. Δεν ήταν… εγώ. Τώρα την ξαναγράφω και πιστεύω ότι όταν την ολοκληρώσω θα είναι τόσο δυνατή όσο θα ήθελα.

8) Ποιος από τους ήρωες των βιβλίων σας θα θέλατε να είναι κομμάτι της ζωής σας ;

Ο Ραφαέλο, χωρίς καμία άλλη συζήτηση!

9)Αν σας ζητούσαν να διαλέξετε ένα από τα βιβλία σας για να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη  ποιο θα επιλέγατε και γιατί;

 Δύσκολο να αποφασίσω γιατί το καθένα έχει τη μαγεία του… Πιστεύω όμως λόγω του θέματος και της έντασης, το «Έρωτας στις φλόγες του πολέμου» θα ήταν συναρπαστική ιστορία να γίνει ταινία.

10) Τι νιώθετε κάθε φορά που  μπαίνει η λέξη τέλος σε ένα βιβλίο σας και τι όταν  φτάνει η στιγμή να το κρατήσετε έντυπο στο χέρι σας ;

Συγκίνηση, νιώθω μοναξιά που αποχωρίζομαι τους ήρωες με τους οποίους τόσους μήνες ζούσα μαζί τους, αλλά χαίρομαι ότι ολοκληρώθηκαν τα βάσανά τους. Η στιγμή που κρατάω κάθε «παιδί» μου έντυπο στα χέρια είναι αξεπέραστη.

11)Ποιο είναι το ζευγάρι που σας έχει σημαδέψει η ιστορία του; Και σε ποιο από όλα θα ήθελε να είναι πρωταγωνίστρια η Έλενα και γιατί;

Νομίζω ότι το «Πέρα από τις σκιές» με έχει σημαδέψει πολύ. Έχω δώσει πολλά κομμάτια της ψυχής μου και αυτή η ιστορία έχει μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Σ’ αυτήν την ιστορία μάλλον θα ήθελα να είμαι και πρωταγωνίστρια γιατί ο Ραφαέλο και η Ελβίρα πήραν το happy end που τους άξιζε.

12)Οφείλω να ομολογήσω ότι όλοι οι τίτλοι των βιβλίων σας εξιτάρουν τη φαντασία! Πότε και  με ποιον  τρόπο γεννιέται ο κάθε τίτλος των  βιβλίων σας; Στην αρχή της συγγραφής ή στο τέλος της ;   

Εξαρτάται. Συνήθως κάπου εκεί στη μέση από τις έντονες εικόνες που υπάρχουν μέσα μου.

13)Σε προηγούμενη συνέντευξη είπατε ότι δε πιστεύετε στο happy end. Τι είναι αυτό που σας ωθεί να δίνετε την λύτρωση στους ήρωες και στους αναγνώστες σας αφού δεν πιστεύετε σε αυτό;
Ακριβώς επειδή πιστεύω ότι στη ζωή δεν έχουμε αυτό που λέμε «ευτυχισμένο τέλος», στις ερωτικές ιστορίες το δικαιούμαστε, το αξίζουμε, το απαιτούμε και πρέπει να το έχουμε. Θέλω όταν κάποιος διαβάζει ένα βιβλίο μου να ταξιδεύει, να μαγεύεται, να παθιάζεται… Δεν θέλω να μεταφέρω την πεζή πραγματικότητα με όλα τα καθημερινά προβλήματα… Έχω ανάγκη το happy end που δεν βρίσκω στη ζωή να το ζήσω στο βιβλίο, είτε ως αναγνώστρια, είτε ως συγγραφέας.

14)Τι συμβουλή θα δίνατε σε κάποιο νέο άτομο που μπαίνει στο χώρο της συγγραφής τώρα; 

Να το ζήσει με όλη τη δύναμη της ψυχής του, να αγαπάει τη συγγραφή, να μην το βλέπει ως επάγγελμα ή ως μέσο πλουτισμού. Η συγγραφή είναι έρωτας και  είναι τρόπος ζωής. Θέλει σεβασμό, γνώσεις, συγκρότηση, σοβαρότητα.

15) Γνωρίζοντας την αστείρευτη φαντασία της Ελένας, δεν θα ρωτήσω αν ξεκινήσατε κάτι καινούργιο γι’ αυτό είμαι σίγουρη, αλλά με πόσες ιστορίες ασχολείστε αυτήν τη στιγμή !!!

Έμπνευση έχω, χρόνο δεν έχω. Αυτήν τη στιγμή έχω «ανοιχτές» τρεις ιστορίες και έχω άλλες τόσες στο κεφάλι μου.

16) Υπάρχουν στιγμές που στο μυαλό σας αναπολείτε τους παλιούς ήρωες των βιβλίων σας και αναρωτιέστε που βρίσκονται πως τα περνάνε; ή κάθε ιστορία που τελειώνει έχει κλείσει, έχει κάνει δηλαδή τον κύκλο της και οι ήρωες έχουν βρει την απόλυτη ευτυχία; Σκέφτεστε μ'άλλα λόγια να ταρακουνήσετε τα νερά σε κάποια από τα ζευγάρια σας που άφησαν εποχή ?

Όλα μου τα ζευγάρια τα σκέφτομαι και αυτά που έχετε εσείς διαβάσει κι αυτά που πρόκειται να διαβάσετε. Αλλά υπάρχει ένα ζευγάρι που με σημάδεψε όπως και τις αναγνώστριές μου, πιστεύω από τα μηνύματα που λαμβάνω. Νομίζω ότι δεν τα έχουμε πει όλα με αυτούς τους δύο ήρωες. Υπάρχει ένα κενό στο παρελθόν, ένας ανοιχτός λογαριασμός που πρέπει να κλείσει.

Κλείνοντας θέλω  να ευχηθώ να είναι  καλοτάξιδο το νέο σας βιβλίο !Απεριόριστη  Ευτυχία Αγάπη και Δημιουργικότητα στη ζωή σας !
Σας ευχαριστώ πολύ!
ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ευχαριστώ για όλα. Αντεύχομαι τα καλύτερα!



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...