Μισώ τις απουσίες

Ήταν η πρώτη καραντίνα. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Στην Ελλάδα η κατάσταση ήταν σχετικά ελεγχόμενη και δεν με άγχωσε τόσο. Η εικόνα του θανάτου από την Ιταλία και τη Νέα Υόρκη με συγκλόνισαν. Ήταν σοκαριστικό... Κάθε βράδυ, κάθε στιγμή. Ήταν ασήκωτο το βάρος. Όταν έληξε η καραντίνα, τότε ένιωσα το τίμημα. Είχα κατεστραμμένη ψυχολογία, με νέες κρίσεις άγχους ενώ το στρες μου είχε φθάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Δεν μπορούσα να γράψω. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Αβεβαιότητα, ανασφάλεια... Όχι φόβος. Ποτέ φόβος. Κι ας παλεύουμε με αόρατο εχθρό, ας αντιμετωπίζουμε ασύμμετρη απειλή. Έχουμε πόλεμο. Και όποιος φοβηθεί χάνει.

Και εκεί που πας να ορθοποδήσεις, έρχεται η δεύτερη καραντίνα. Ίσως στην Ελλάδα δεν το είχαμε αντιληφθεί, αλλά ο κορονοϊός θερίζει. Πλέον που ξεπεράσαμε τα 3.000 κρούσματα την ημέρα και τους 300 διασωληνωμένους, ίσως αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Δεν είναι ψέμα, δεν είναι συνωμοσία. Ζωές χάνονται .Ας φροντίσουμε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες. Και η ψυχολογία η διαλυμένη;, θα μου πείτε. Κι εγώ μάχη δίνω. Αλλά ξέρω ότι όσο προσέχω και είμαι καλά, έχω τη δύναμη να κερδίσω και τη μάχη και τον πόλεμο... Αγκαλιές σας στέλνω... έστω νοερές. Αυτές γιατρεύουν τα σημάδια της ψυχής μου χρόνια τώρα... Να είμαστε όλοι εδώ... Προτιμώ να “κρύβω” τις απουσίες, όχι να τις βιώνω...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Διαβάστε περισσότερα

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό... Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου. Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Διαβάστε περισσότερα

Ραγισμένη επιθυμία

Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν. Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα". Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος... Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά. Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...

Διαβάστε περισσότερα

ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου