Ήταν η πρώτη καραντίνα. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Στην Ελλάδα η κατάσταση ήταν σχετικά ελεγχόμενη και δεν με άγχωσε τόσο. Η εικόνα του θανάτου από την Ιταλία και τη Νέα Υόρκη με συγκλόνισαν. Ήταν σοκαριστικό... Κάθε βράδυ, κάθε στιγμή. Ήταν ασήκωτο το βάρος. Όταν έληξε η καραντίνα, τότε ένιωσα το τίμημα. Είχα κατεστραμμένη ψυχολογία, με νέες κρίσεις άγχους ενώ το στρες μου είχε φθάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Δεν μπορούσα να γράψω. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Αβεβαιότητα, ανασφάλεια... Όχι φόβος. Ποτέ φόβος. Κι ας παλεύουμε με αόρατο εχθρό, ας αντιμετωπίζουμε ασύμμετρη απειλή. Έχουμε πόλεμο. Και όποιος φοβηθεί χάνει.
Και εκεί που πας να ορθοποδήσεις,
έρχεται η δεύτερη καραντίνα. Ίσως στην
Ελλάδα δεν το είχαμε αντιληφθεί, αλλά
ο κορονοϊός θερίζει. Πλέον που ξεπεράσαμε
τα 3.000 κρούσματα την ημέρα και τους 300
διασωληνωμένους, ίσως αντιληφθούμε τη
σοβαρότητα της κατάστασης. Δεν είναι
ψέμα, δεν είναι συνωμοσία. Ζωές χάνονται
.Ας φροντίσουμε να είναι όσο το δυνατόν
λιγότερες. Και η ψυχολογία η διαλυμένη;,
θα μου πείτε. Κι εγώ μάχη δίνω. Αλλά ξέρω
ότι όσο προσέχω και είμαι καλά, έχω τη
δύναμη να κερδίσω και τη μάχη και τον
πόλεμο... Αγκαλιές σας στέλνω... έστω
νοερές. Αυτές γιατρεύουν τα σημάδια της
ψυχής μου χρόνια τώρα... Να είμαστε όλοι
εδώ... Προτιμώ να “κρύβω” τις απουσίες,
όχι να τις βιώνω...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου