Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πείτε "ναι" στον εαυτό σας και κόψτε τον δεσμό με τις τοξικές σχέσεις

Όλου του είδους οι σχέσεις είναι αμφίδρομες. Δούναι και λαβείν. Παίρνω, δίνω, Αγαπώ και με αγαπούν. Είτε πρόκειται για προσωπικές σχέσεις είτε επαγγελματικές, είτε φιλικές... Υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση στην ανθρώπινη επαφή, κατά την οποία πρέπει να υπάρχει ισορροπία... δυνάμεων. Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει "σε μία σχέση πρέπει να αισθάνονται ακριβώς το ίδιο και οι δύο την ίδια στιγμή, ποτέ ο ένας κάτι λιγότερο". Αυτό είναι το μυστικό. Επαναλαμβάνω σε όλες τις μορφές σχέσεων.

Από τη στιγμή που χαλάει αυτή η ισορροπία, τότε η σχέση αρχίζει να γίνεται καταχρηστική και τοξική. Για τον έναν. Αυτόν που συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό, με το ίδιο πάθος, με τον ίδιο παλμό, με την ίδια ψυχή και θέληση. Ο άλλος ήδη απομακρύνεται. Παίρνει, παίρνει, παίρνει και ζητεί όλο και περισσότερα. Αυτοί όμως που χωρίς να δίνουν, ζητούν περισσότερα, είναι αυτοί που εν τέλει τα χάνουν όλα. Όταν διαταράσσεται η ισορροπία εξαιτίας της δικής τους ανεπάρκειας, πρέπει να αντιληφθούν ότι η άλλη πλευρά δεν θα μείνει σε ρόλο θύματος και θα υπάρξει αντίδραση: η οποία αντίδραση συνήθως είναι η φυγή, παραίτηση, αποχώρηση.



Όταν σου λένε "ναι", "θέλω να μείνεις", "σ' αγαπώ" πρέπει να μετουσιώνονται οι λέξεις, οι υποσχέσεις σε πράξεις, σε έμπρακτη απόδειξη αυτής της κατάφασης, αυτής της θέλησης, αυτής της αγάπης. Από λόγια ξέρουμε όλοι να ξεστομίζουμε, από πράξεις όμως τι γίνεται;;; Ο εραστής πρέπει να αγαπά τον σύντροφό του το ίδιο παθιασμένα και αφοσιωμένα. Ο εργοδότης πρέπει να σέβεται και να επιβραβεύει τον εργαζόμενο που αποδίδει. Ο φίλος πρέπει να τιμά τη φιλία με ειλικρίνεια και πίστη.

Κι όμως, η κοινωνία μας έχει γεμίσει τοξικές και καταχρηστικές σχέσεις. Μάθετε να επιλέγετε το καλύτερο για τον εαυτό σας, μην συμβιβάζεστε, μην υποχωρείτε στα θέλω σας! Διεκδικήστε αυτό που σας αξίζει, αυτό που έχετε ανάγκη. Γιατί κάθε συμβιβασμός είναι αποδοχή μίας κατάστασης που πληγώνει και φθείρει. Δεν αντέχω άλλο ανθρώπους με σβησμένο το φως της ελπίδας και της πίστης στο βλέμμα τους. Θέλω ανθρώπους με πρόσωπα καθάρια που παλεύουν να συντηρήσουν τη σχέση τους και με τόλμη τη σπάνε όταν αυτή φθίνει και νοσεί. Γιατί η θεραπεία θέλει δύο, όχι κενά και μάταια "ναι", "θα"... όχι άλλα λόγια... μόνο πράξεις. Πείτε "ναι" στην υγεία στη ζωή σας, πείτε "ναι" στον εαυτό σας. 

ΥΓ Δεν είναι αγάπη όταν μας εκμεταλλεύονται! Δεν είναι σεβασμός όταν μας χρησιμοποιούν! Δεν είναι υγιές όταν μας καταπιέζουν!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...