Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πείτε "ναι" στον εαυτό σας και κόψτε τον δεσμό με τις τοξικές σχέσεις

Όλου του είδους οι σχέσεις είναι αμφίδρομες. Δούναι και λαβείν. Παίρνω, δίνω, Αγαπώ και με αγαπούν. Είτε πρόκειται για προσωπικές σχέσεις είτε επαγγελματικές, είτε φιλικές... Υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση στην ανθρώπινη επαφή, κατά την οποία πρέπει να υπάρχει ισορροπία... δυνάμεων. Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει "σε μία σχέση πρέπει να αισθάνονται ακριβώς το ίδιο και οι δύο την ίδια στιγμή, ποτέ ο ένας κάτι λιγότερο". Αυτό είναι το μυστικό. Επαναλαμβάνω σε όλες τις μορφές σχέσεων.

Από τη στιγμή που χαλάει αυτή η ισορροπία, τότε η σχέση αρχίζει να γίνεται καταχρηστική και τοξική. Για τον έναν. Αυτόν που συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό, με το ίδιο πάθος, με τον ίδιο παλμό, με την ίδια ψυχή και θέληση. Ο άλλος ήδη απομακρύνεται. Παίρνει, παίρνει, παίρνει και ζητεί όλο και περισσότερα. Αυτοί όμως που χωρίς να δίνουν, ζητούν περισσότερα, είναι αυτοί που εν τέλει τα χάνουν όλα. Όταν διαταράσσεται η ισορροπία εξαιτίας της δικής τους ανεπάρκειας, πρέπει να αντιληφθούν ότι η άλλη πλευρά δεν θα μείνει σε ρόλο θύματος και θα υπάρξει αντίδραση: η οποία αντίδραση συνήθως είναι η φυγή, παραίτηση, αποχώρηση.



Όταν σου λένε "ναι", "θέλω να μείνεις", "σ' αγαπώ" πρέπει να μετουσιώνονται οι λέξεις, οι υποσχέσεις σε πράξεις, σε έμπρακτη απόδειξη αυτής της κατάφασης, αυτής της θέλησης, αυτής της αγάπης. Από λόγια ξέρουμε όλοι να ξεστομίζουμε, από πράξεις όμως τι γίνεται;;; Ο εραστής πρέπει να αγαπά τον σύντροφό του το ίδιο παθιασμένα και αφοσιωμένα. Ο εργοδότης πρέπει να σέβεται και να επιβραβεύει τον εργαζόμενο που αποδίδει. Ο φίλος πρέπει να τιμά τη φιλία με ειλικρίνεια και πίστη.

Κι όμως, η κοινωνία μας έχει γεμίσει τοξικές και καταχρηστικές σχέσεις. Μάθετε να επιλέγετε το καλύτερο για τον εαυτό σας, μην συμβιβάζεστε, μην υποχωρείτε στα θέλω σας! Διεκδικήστε αυτό που σας αξίζει, αυτό που έχετε ανάγκη. Γιατί κάθε συμβιβασμός είναι αποδοχή μίας κατάστασης που πληγώνει και φθείρει. Δεν αντέχω άλλο ανθρώπους με σβησμένο το φως της ελπίδας και της πίστης στο βλέμμα τους. Θέλω ανθρώπους με πρόσωπα καθάρια που παλεύουν να συντηρήσουν τη σχέση τους και με τόλμη τη σπάνε όταν αυτή φθίνει και νοσεί. Γιατί η θεραπεία θέλει δύο, όχι κενά και μάταια "ναι", "θα"... όχι άλλα λόγια... μόνο πράξεις. Πείτε "ναι" στην υγεία στη ζωή σας, πείτε "ναι" στον εαυτό σας. 

ΥΓ Δεν είναι αγάπη όταν μας εκμεταλλεύονται! Δεν είναι σεβασμός όταν μας χρησιμοποιούν! Δεν είναι υγιές όταν μας καταπιέζουν!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...