ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ο θάνατος σε κάνει εγωιστή. Κατηγορείς αυτόν που έφυγε ότι δεν σου έδωσε τον χρόνο να πεις το "αντίο", να συμφιλιωθείς, να το αποδεχθείς Λες και όσο χρόνο κι αν έχεις, θα μπορέσεις να πιστέψεις ότι θα έρθει η μέρα που ο αγαπημένος σου άνθρωπος θα φύγει από τη ζωή. Και μετά, μετά... αν δεν το πεις, λες και θα γυρίσει πίσω, λες και δεν συνέβη ποτέ. Λες και είναι εκεί, θέλεις να είναι εκεί. Είναι αδύνατον να πιστέψεις ότι δεν θα του ξαναμιλήσεις, δεν θα τον ξαναδείς, δεν θα τον ξαναγκαλιάσεις, δεν θα τον ξαναφιλήσεις, δεν θα του ξαναπείς "σ' αγαπώ".  Κι όσο οι εικόνες περνούν από το μυαλό, τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν, οι αγκαλιές έχουν μείνει αποτυπωμένες, τόσο αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρόκειται για "αντίο". Όχι, δεν θα πούμε "αντίο". Δεν χρειάζεται να πούμε "αντίο". Θα πούμε "εις το επανιδείν" γιατί θα ξαναβρεθούμε και θα ξαναγκαλιαστούμε. Απλώς ο αυτός υλικός κόσμος έγινε ακόμη πιο φτωχός...

Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας. Το περασμένο βράδυ ήμουν στη συναυλία του Jack Savoretti, ενός καλλιτέχνη του οποίου λατρεύω τη μουσική, τη φωνή, το ύφος του αλλά και τον γλυκό τρόπο του. Εκτός από τη μουσική του ήταν κάποιες δηλώσεις που είχε κάνει στο παρελθόν, που μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ένας άνθρωπος που τραγουδά ερωτικά τραγούδια με την επιθυμία να χωρέσει ιστορίες αγάπης σ' αυτά. Κάτι που εμένα, λόγω συγγραφικής ιδιότητας και είδους λογοτεχνίας που γράφω, όπως καταλαβαίνετε, με εμπνέει και με συγκινεί. Από το περασμένο βράδυ, εκτός από τον ερμηνευτή αγαπημένων τραγουδιών, λατρεύω και τον άνθρωπο που είναι ο Jack Savoretti. Μερικές φράσεις ήταν αυτές που με κατέκτησαν. Η έκφραση ευγνωμοσύνης απέναντι στο κοινό του, η σεμνότητά του, η γλυκύτητα, η λάμψη της ψυχής του και το συναίσθημα που μοίρασε και μοιράστηκε απλόχερα με συγκίνησαν με έναν μοναδικό τρόπο. Με ενέπνευσε. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη. Να εμπνέει... Να γεμίζει συ...