ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Nunca lo creí y siempre insistí en lo contrario cuando me decían que el tiempo es el mejor médico para la herida del amor traicionado. Es tan extraño cómo se desvanece la memoria, cómo se desvanece la sensación de dolor, cómo se disuelve la fantasía del sueño. Todo un pasado lejano que ya no te toca. Palabras, promesas, votos... Un eco olvidado en el paso del tiempo. Formas, respiraciones, toques... Una sensación anticuada Imágenes, momentos, sentimientos... Un recuerdo desvanecido Eso es lo que merecíamos. Tal vez... Tal vez no tuvimos el corazón para vivirlo. Tal vez no fuimos lo suficientemente valientes para vencer el tiempo, el dolor. No estábamos listos para reclamar nuestra propia eternidad. Y al final, nos quedamos con el dolor y la soledad... Una vez. Más. Ahora. Finalmente

Ποτέ δεν το πίστευα και πάντα επέμενα για το αντίθετο όταν μου έλεγαν ότι ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός για την πληγή του προδομένου έρωτα. Είναι τόσο περίεργο πως ξεθωριάζει η ανάμνηση, πώς χάνεται η αίσθηση της οδύνης, πώς διαλύεται η ονειροφαντασία. Όλα ένα μακρινό παρελθόν που πλέον δεν σ' αγγίζει. Λόγια, υποσχέσεις, όρκοι... Μια ηχώ ξεχασμένη στο πέρασμα του χρόνου Μορφές, ανάσες, αγγίγματα... Μια ξεπερασμένη αίσθηση Εικόνες, στιγμές, συναισθήματα... Μια ξεθωριασμένη ανάμνηση Αυτό μας άξιζε. Ίσως... Ίσως δεν είχαμε την καρδιά να το ζήσουμε. Ίσως δεν ήμασταν αρκετά γενναίοι για να νικήσουμε τον χρόνο, τον πόνο. Δεν ήμασταν έτοιμοι να διεκδικήσουμε τη δική μας αιωνιότητα. Και τελικά έμειναν ο πόνος και η μοναξιά... Κάποτε. Πλέον. Πια. Τέλος