Απόσπασμα από το νέο διήγημά μου *** Οι πρώτες σταγόνες βροχής είχαν αρχίσει να πέφτουν. Στάθηκαν αντικριστά. Ήξεραν ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπονταν. Αυτή η στιγμή δεν είχε καμία σχέση με εκείνη που είχαν ζήσει πριν από λίγη ώρα μέσα στο δωμάτιό του. Εκεί όπου είχαν ενωθεί σαν καταραμένοι εραστές λίγο πριν από το τέλος, με δίψα και πόθο, που λιώνει σάρκες και ψυχές. Το βλέμμα του έπεφτε πάνω της λαίμαργο, απελπισμένο, πονεμένο. Απέφυγε να την αγγίξει. Ήξερε ότι δεν θα είχε τη δύναμη να την αφήσει να φύγει. Ήδη στεκόταν εκατοστά μακριά του και έδειχνε πιο απόμακρη και πιο ξένη από ποτέ. “Αντίο, λοιπόν” Σχεδόν ρώτησε. Τον κοίταξε θλιμμένη. Το γκρίζο βλέμμα του όπως τη σκέπαζε τη συνέτριβε. Ήθελε να του πει “ναι. Θα μείνω εδώ για πάντα, όσο το πάντα διαρκεί σ' αυτήν τη θνητή ζωή” αλλά δεν είχε τη δύναμη να δει αυτόν τον έρωτα να πέφτει θύμα της φθοράς του χρόνου. Γνώριζαν και οι δύο την κατάληξη αυτής της σχέσης, αυτού του έρωτα που διήρκεσε μόνο στιγμές, αιώνιες στι...
Συγγραφέας