ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Τελευταία σκέφτομαι τη λέξη "συναίσθημα" και προσπαθώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι τη φοβούνται τόσο. Σ' αυτό που καταλήγω είναι ότι τη φοβούνται ως λέξη γιατί είναι παρεξηγημένη και περικλείει όλες τις έννοιες -και καταστάσεις- που συνοδεύουν το συναίσθημα και τους τρομοκρατούν: έρωτας, δέσμευση, σχέση, αγάπη, υποχρεώσεις, απαιτήσεις, υποχωρήσεις. Για εμένα, ως καθαρά συναισθηματικό άτομο, η λέξη περικλείει τις πιο όμορφες έννοιες: πάθος, πόθος, επιθυμία, ένταση, ελευθερία, έμπνευση. Στην ηλικία που έχω φθάσει και με όσα έχω ζήσει, προτιμώ να είμαι... εμπνευσμένη παρά ερωτευμένη. Το ένα μου δίνει φτερά σε φαντασία και ύπαρξη και το άλλο με προσγειώνει -ενίοτε και απότομα, με συνθλίβει. Κι αυτό που δεν έχουμε καταλάβει ακόμη είναι ότι στην εποχή της ταχύτητας, όταν όλα μπορεί να τελειώσουν σύντομα και αιφνιδίως, καλύτερα θα είναι αυτό που θα έχει μείνει να είναι η ανάμνηση της έντασης με την οποία πόθησες κάποιον παρά ο πόνος του έρωτα μετά τον χωρισμό. Να θυμόμαστε ότι ...

Τελευταία σκέφτομαι πολύ συχνά ότι το τραύμα του παρελθόντος μπορεί να καταστρέψει την ευτυχία του σήμερα. Ιδίως σε μια στιγμή ευαλωτότητας που θα επανέλθει στο προσκήνιο και θα σου προκαλέσει εκ νέου πόνο  διαλύοντας όσα μέχρι σήμερα έχτισες με κόπο: την καρδιά σου. Πρέπει να έχεις σταθερές και δύναμη να επιλέξεις: το σήμερα ή αν θα μείνεις κολλημένη σ' ένα άγονο και θλιβερό παρελθόν. Κι, όμως, έρχεται η στιγμή που αφηνεις πίσω το παρελθόν. Η στιγμή που νικάς οριστικά σκιές και σημάδια. Όχι γιατί ένας άλλος άνθρωπος μπαίνει στη ζωή σου. Αλλά γιατί όλες οι συγκυρίες σου δείχνουν ότι το δράμα τελείωσε, ότι αρκετά κράτησε η περίοδος πένθους και αναμονής, ότι η εσωτερική σου δύναμη για την επιβίωση είναι πιο έντονη από όσα σε κρατούν πίσω. Έρχεται η στιγμή που ξεπερνάς τις ενοχές. Ξεχνάς... Όχι τον έρωτα που βίωσες, αλλά όσα σε πλήγωσαν και σε κράτησαν πίσω. Ξεπερνάς το τραύμα. Όχι γιατί ερωτεύτηκες, αλλά γιατί μαθαίνεις σε όλη την πορεία ποια είσαι και τι αξίζεις. Λένε ότι πρέπει να ...

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...