ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Όλου του είδους οι σχέσεις είναι αμφίδρομες. Δούναι και λαβείν. Παίρνω, δίνω, Αγαπώ και με αγαπούν. Είτε πρόκειται για προσωπικές σχέσεις είτε επαγγελματικές, είτε φιλικές... Υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση στην ανθρώπινη επαφή, κατά την οποία πρέπει να υπάρχει ισορροπία... δυνάμεων. Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει "σε μία σχέση πρέπει να αισθάνονται ακριβώς το ίδιο και οι δύο την ίδια στιγμή, ποτέ ο ένας κάτι λιγότερο". Αυτό είναι το μυστικό. Επαναλαμβάνω σε όλες τις μορφές σχέσεων. Από τη στιγμή που χαλάει αυτή η ισορροπία, τότε η σχέση αρχίζει να γίνεται καταχρηστική και τοξική. Για τον έναν. Αυτόν που συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό, με το ίδιο πάθος, με τον ίδιο παλμό, με την ίδια ψυχή και θέληση. Ο άλλος ήδη απομακρύνεται. Παίρνει, παίρνει, παίρνει και ζητεί όλο και περισσότερα. Αυτοί όμως που χωρίς να δίνουν, ζητούν περισσότερα, είναι αυτοί που εν τέλει τα χάνουν όλα. Όταν διαταράσσεται η ισορροπία εξαιτίας της δικής τους ανεπάρκειας, πρέπει να αντιληφθούν ότι η άλλη...

Έβλεπα μία ταινία, από αυτές τις ρομαντικές κομεντί, που σου προσφέρουν μιάμιση ευχάριστη ώρα, που ξέρεις πάντα το τέλος, αλλά ζεις το παραμύθι κλπ κλπ. Και ξέρετε πού πήγε το μυαλό μου; Για ποιον λόγο πληγώνουμε ανθρώπους; Γιατί ραγίζουμε την καρδιά τους; Γιατί τους αφήνουμε με σπασμένα φτερά να μην ξαναπετάξουν; Γιατί τους προκαλούμε φόβο; Γιατί τους προκαλούμε πόνο; Γιατί στα κομμάτια τους καταδικάζουμε σε αιώνια μοναξιά; Επειδή είμαστε ψεύτες; Υποκριτές; Χειριστικοί; Φοβισμένοι; Συμβιβασμένοι; Άδειοι; Φυσικά και θα μπεις σε μια σχέση, και όποτε μπαίνεις έχεις τις καλύτερες προθέσεις, πιστεύω. Τη στιγμή που σου τελειώνει ό,τι έχεις αισθανθεί για τον άλλον άνθρωπο, γιατί δεν φεύγεις; Γιατί δεν είσαι ειλικρινής; Γιατί πρέπει να τον γονατίσεις τον άλλον; Τόσο πολύ τον μισείς που του προσφέρεις αργό θάνατο; Βλέπω γύρω μου τόσο φοβισμένους ανθρώπους, τόσο πληγωμένους. Γυναίκες, άνδρες μόνοι. Οι μεν κατηγορούν τους δε. Και όμως... Ποιος σας δίνει το δικαίωμα να κομματιάζετε ψυχές και καρδ...

 Ήταν η πρώτη καραντίνα. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Στην Ελλάδα η κατάσταση ήταν σχετικά ελεγχόμενη και δεν με άγχωσε τόσο. Η εικόνα του θανάτου από την Ιταλία και τη Νέα Υόρκη με συγκλόνισαν. Ήταν σοκαριστικό... Κάθε βράδυ, κάθε στιγμή. Ήταν ασήκωτο το βάρος. Όταν έληξε η καραντίνα, τότε ένιωσα το τίμημα. Είχα κατεστραμμένη ψυχολογία, με νέες κρίσεις άγχους ενώ το στρες μου είχε φθάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Δεν μπορούσα να γράψω. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Αβεβαιότητα, ανασφάλεια... Όχι φόβος. Ποτέ φόβος. Κι ας παλεύουμε με αόρατο εχθρό, ας αντιμετωπίζουμε ασύμμετρη απειλή. Έχουμε πόλεμο. Και όποιος φοβηθεί χάνει.  Και εκεί που πας να ορθοποδήσεις, έρχεται η δεύτερη καραντίνα. Ίσως στην Ελλάδα δεν το είχαμε αντιληφθεί, αλλά ο κορονοϊός θερίζει. Πλέον που ξεπεράσαμε τα 3.000 κρούσματα την ημέρα και τους 300 διασωληνωμένους, ίσως αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Δεν είναι ψέμα, δεν είναι συνωμοσία. Ζωές χάνονται .Ας φροντίσουμε...

Πάντα έλεγα ότι δεν έχω ηλικία. Ότι η ηλικία είναι ένας αριθμός. Ότι τα πάντα είναι συναίσθημα. Σήμερα για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα την ηλικία μου. Και ήρθε σαν χαστούκι. Μία λέξη ήταν εκείνη που με προσγείωσε. "Άργησες"... Και χαμογέλασα και είπα "στην επόμενη ζωή". Όλα έχουν ένα τίμημα κι εγώ θυσίασα κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσω... και να πληρώσω το τίμημα των επιλογών μου. Άργησα, ναι... Αλλά δεν βιαζόμουν να ζήσω...  Και ξαφνικά φθάνεις στο αδιέξοδο. Πρέπει να έχεις πολλές ψυχικές δυνάμεις και φοβερά καλή σχέση με τον εαυτό σου για να μην τον ψέξεις, να μην τον καταδικάσεις για τα λάθη που σου στοίχισαν σε χρόνο... Ο τίτλος και ο στίχος από ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια λέει "Living like there's no tomorrow finally got me tonight...". Έμελλε να βγει πραγματικότητα...