ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Καθώς συμπληρώνεται ένας μήνας από τον θάνατο του πατέρα μου σκέφτομαι αυτό που συνηθίζω να λέω όλη μου τη ζωή.  Να γεύεσαι την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό. Να απολαμβάνεις τις στιγμές σου. Να μην ξεχνάς να λες σ' αγαπώ σ' αυτούς που πραγματικά αγαπάς, να μην αναλώνεσαι σε τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις, να μην διστάζεις να δείχνεις το συναίσθημά σου.  Να ζεις, να ζεις, να ζεις... Ο πατέρας μου έφυγε αναπάντεχα γρήγορα. Ένας άνθρωπος που λάτρευε τη ζωή, την έστιβε. Έλεγε ότι θα σπάσει το φράγμα του χρόνου και θα έφευγε στα 150 του. Δεν τα κατάφερε. Ο καρκίνος αποδείχθηκε πιο δυνατός. Αλλά έλεγε πως η ζωή θέλει δύναμη και αγάπη... Και έφυγε ευτυχισμένος γιατί έκανε αυτό που ήθελε, πραγματοποίησε όλα τα όνειρά του, έζησε δυνατά και αγάπησε! Και κυρίως αγαπήθηκε. Υπήρξε πρότυπο, υπήρξε καθοδηγητής, υπήρξε συμβουλάτορας αλλά κυρίως υπάρχει μέσα στις καρδιές μας και αυτό που θα μείνει πάντα είναι η αγάπη που γενναιόδωρα σκορπούσε ακόμη και σ' αυτούς που δεν άξιζαν

Εμφύλιος σπαραγμός για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Η προσβολή των χριστιανών, η υπεράσπιση από τους άθεους, οι εικόνες ντροπής, οι μεγαλειώδεις στιγμές. Ομολογώ ότι όταν διάβαζα το δελτίο Τύπου των διοργανωτών για την τελετή περίμενα κάτι πιο... μεγαλοπρεπές, δυναμικό, επιβλητικό, αξεπέραστο. Όταν όμως παρακολούθησαν την τελετή, ένιωσα ότι μου λείπουν πολλά κομμάτια από την κουλτούρα και τον πολιτισμό, από την επαναστατική Γαλλία. Χάρηκα με τη συμπερίληψη, με την προσπάθεια προβολής της ισότητας και της ελευθερίας των επιλογών, αλλά υπήρξε μια υπερβολή στο να επιβάλουν μόνο τις ερωτικές επιλογές. Η προβολή της ΛΟΑΤ+ κοινότητας εμένα με προσέβαλε ως άνθρωπο και όχι ως μέλος της κοινότητας με τον τρόπο που έγινε καθώς προβλήθηκε μόνο μία λάγνα και χυδαία εικόνα με τρίο, με τη Γιορτή των Θεών ή τον Μυστικό Δειπνο ή ό,τι άλλο τελικά ηταν αυτό. Δεν προσβλήθηκα από το drag show ως χριστιανή, ούτε καν το παραλλήλισα με τον Μυστικό Δειπνο. Αλλά ήταν γενικώς ενα κακόγου

 Κάποια αντίο πονάνε περισσότερο. Κάποια αντίο φαντάζουν αδιανόητα. Καποια αντίο πιστεύεις ότι δεν θα τα ζήσεις ποτέ. Ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πώς γράφεις το αντίο όταν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει καν; Το χαράσσεις μέσα σου, το βροντοφωνάζει η ψυχή σου, το ανασαίνουν τα χείλη σου; Ίσα μόνο να το ακούσεις εσύ γιατί φοβάσαι ότι αν ακουστεί δυνατά θα γίνει πραγματικότητα... Κι όμως είναι πραγματικότητα. Μια ήταν η αιτία διαφωνίας μας: Όταν φορούσα μαύρα, συνεχώς δηλαδή. Ένας άνθρωπος όλο φως και χαμόγελο, αγάπη και καλοσύνη. Και δεν άντεχε να βλεπει τα μαύρα. Ήταν το μισητό του χρώμα. Δεν είσαι εσύ σκοτεινός άνθρωπος, μου έλεγε, μην φοράς μαύρα, με ανατριχιάζει. Το πένθος είναι χρώμα που κουβαλάς στην καρδιά, όχι στα ρούχα, έλεγα, αλλά σταμάτησα να φοράω μαύρα όσο καιρό εκείνος ήθελε να βλέπει την αντανάκλαση του φωτός του, της ύπαρξής του, της ψυχής του. Μόνο χρώμα... Διάλεξε μία σημαδιακή ημέρα για να φύγει. Αφού έζησε όλη την αιωνιότητά του σ' αυτήν τη ζωή, επέλεξε να αφ