Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τα δάκτυλα «δείχνουν» τις ικανότητες

Το μήκος των δακτύλων ενός άνδρα μπορεί να αποτελεί προάγγελο οικονομικής επιτυχίας, αναφέρουν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Κέμπριτζ. Σε μελέτη που πραγματοποίησαν με παίκτες του χρηματιστηρίου του Λονδίνου, ανακάλυψαν ότι όσοι είχαν παράμεσο μακρύτερο από τον δείκτη κέρδιζαν τα περισσότερα χρήματα! 

Αν και η συσχέτιση φαίνεται εν πρώτοις παράδοξη, επιστήμονες με άρθρο τους στην επιθεώρηση «Ρroceedings» της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (ΡΝΑS) των ΗΠΑ την αποδίδουν στην έκθεση των ανδρών στην τεστοστερόνη κατά την εμβρυϊκή ζωή. 

Η αναλογία παράμεσου προς δείκτη καθορίζεται στη μήτρα και σε προγενέστερες μελέτες έχει συσχετισθεί με τη λήψη αποφάσεων, την επιθετικότητα, καθώς και την επιτυχία στα ανταγωνιστικά αθλήματα. 



Η ίδια ερευνητική ομάδα - με επικεφαλής τον δρα Τζον Κόουτς από το Τμήμα Φυσιολογίας, Ανάπτυξης & Νευροεπιστήμης του πανεπιστημίου - είχε διαπιστώσει πέρυσι ότι η τεστοστερόνη μπορεί να αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχίας και στη διάρκεια της ενήλικης ζωής. Σε σχετική μελέτη, πάλι με χρηματιστηριακούς παράγοντες του Λονδίνου, όσοι είχαν υψηλότερα επίπεδα της ορμόνης το πρωί, είχαν περισσότερες πιθανότητες να αποκομίσουν απρόσμενα κέρδη στη διάρκεια της συνεδρίασης του χρηματιστηρίου της ίδιας μέρας. 

Τα νεώτερα ευρήματα βασίζονται σε 44 άνδρες, ορισμένοι εκ των οποίων κερδίζουν σχεδόν 4 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Οι επιστήμονες τους παρακολούθησαν επί 20 μήνες, διαπιστώνοντας πως όσοι είχαν τους πιο μακρείς παράμεσους κέρδισαν 11 φορές περισσότερα απ΄ ό,τι εκείνοι με τους πιο βραχείς σε σύγκριση με τον δείκτη. 

Αυτή η «βιολογική» πλευρά της επιτυχίας ήταν σχεδόν εξίσου σημαντική με την επαγγελματική πείρα των εθελοντών: όσοι έπαιζαν τα περισσότερα χρόνια στο χρηματιστήριο κέρδιζαν σχεδόν 9 φορές περισσότερα χρήματα απ΄ όσα οι λιγότερο πεπειραμένοι. 

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η αυξημένη έκθεση στην τεστοστερόνη κατά την εμβρυϊκή ζωή μπορεί να βελτιώνει την ικανότητα συγκέντρωσης και να οξύνει τα αντανακλαστικά, που είναι απαραίτητα για να παρακολουθούν οι παίκτες του χρηματιστηρίου τις τιμές των μετοχών και να κάνουν τις απαιτούμενες κινήσεις την κατάλληλη ώρα. 

ΠΗΓΗ: tanea.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...