Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΩΣ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ Η ΤΖΕΪΝ ΩΣΤΙΝ ΤΟΝ ΝΤΑΡΣΙ


Ο κύριος Ντάρσι, ο ρομαντικός ήρωας του διάσημου μυθιστορήματος της Τζέιν Όστιν "Περηφάνια και Προκατάληψη", τον οποίο έχουν ερμηνεύσει στη Μεγάλη Οθόνη πολλοί από τους ωραίους του Χόλιγουντ, θα ήταν πολύ διαφορετικός από την σύγχρονη ιδέα περί αρρενωπότητας, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Η μυθιστορηματογράφος ενδεχομένως να είχε στο μυαλό της έναν άνδρα με κυρτούς ώμους, λευκά μαλλιά, χλωμή επιδερμίδα, λεπτό οβάλ πρόσωπο και μικρό στόμα, σύμφωνα με ακαδημαϊκούς που κλήθηκαν να περιγράψουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ιστορική ακρίβεια την εμφάνιση του κυρίου Ντάρσι με αφορμή μια τηλεοπτική σειρά του τηλεοπτικού δικτύου Drama αφιερωμένη στο έργο της συγγραφέως.



Η απεικόνιση της ανδρικής ομορφιάς στα τέλη του 18ου αιώνα μάλλον θα απογοήτευε σήμερα πολλές γυναίκες αφού απέχει πολύ από την εικόνα που έχουν για τον κύριο Ντάρσι, επηρεασμένες από τις πολλές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές μεταφορές του έργου, με πρωταγωνιστές όπως ο Λόρενς Ολίβιε και ο Κόλιν Φερθ.

"Ο χαρακτήρας του Ντάρσι έχει αλλάξει για το σύγχρονο κοινό και έχει εμποτιστεί με μια υπερβολική δόση τεστοστερόνης και παθιασμένου ρομάντζου", λέει η Αμάντα Βίκερι, καθηγήτρια Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου Queen Mary.

"Οι άνδρες είχαν λευκά μαλλιά, στενό σαγόνι και μύες, τα γραμμωμένα πόδια θεωρούνταν πολύ ελκυστικά--μια έντονη αντίθεση με το σμιλεμένο, μελαγχολικό πρόσωπο με τα σκούρα μαλλιά του Κόλιν Φερθ, με τον οποίο συνδέουμε σήμερα τον χαρακτήρα του κ. Ντάρσι".


ΠΗΓΗ: ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...