Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΩΣ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ Η ΤΖΕΪΝ ΩΣΤΙΝ ΤΟΝ ΝΤΑΡΣΙ


Ο κύριος Ντάρσι, ο ρομαντικός ήρωας του διάσημου μυθιστορήματος της Τζέιν Όστιν "Περηφάνια και Προκατάληψη", τον οποίο έχουν ερμηνεύσει στη Μεγάλη Οθόνη πολλοί από τους ωραίους του Χόλιγουντ, θα ήταν πολύ διαφορετικός από την σύγχρονη ιδέα περί αρρενωπότητας, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Η μυθιστορηματογράφος ενδεχομένως να είχε στο μυαλό της έναν άνδρα με κυρτούς ώμους, λευκά μαλλιά, χλωμή επιδερμίδα, λεπτό οβάλ πρόσωπο και μικρό στόμα, σύμφωνα με ακαδημαϊκούς που κλήθηκαν να περιγράψουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ιστορική ακρίβεια την εμφάνιση του κυρίου Ντάρσι με αφορμή μια τηλεοπτική σειρά του τηλεοπτικού δικτύου Drama αφιερωμένη στο έργο της συγγραφέως.



Η απεικόνιση της ανδρικής ομορφιάς στα τέλη του 18ου αιώνα μάλλον θα απογοήτευε σήμερα πολλές γυναίκες αφού απέχει πολύ από την εικόνα που έχουν για τον κύριο Ντάρσι, επηρεασμένες από τις πολλές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές μεταφορές του έργου, με πρωταγωνιστές όπως ο Λόρενς Ολίβιε και ο Κόλιν Φερθ.

"Ο χαρακτήρας του Ντάρσι έχει αλλάξει για το σύγχρονο κοινό και έχει εμποτιστεί με μια υπερβολική δόση τεστοστερόνης και παθιασμένου ρομάντζου", λέει η Αμάντα Βίκερι, καθηγήτρια Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου Queen Mary.

"Οι άνδρες είχαν λευκά μαλλιά, στενό σαγόνι και μύες, τα γραμμωμένα πόδια θεωρούνταν πολύ ελκυστικά--μια έντονη αντίθεση με το σμιλεμένο, μελαγχολικό πρόσωπο με τα σκούρα μαλλιά του Κόλιν Φερθ, με τον οποίο συνδέουμε σήμερα τον χαρακτήρα του κ. Ντάρσι".


ΠΗΓΗ: ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...