Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΩΣ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ Η ΤΖΕΪΝ ΩΣΤΙΝ ΤΟΝ ΝΤΑΡΣΙ


Ο κύριος Ντάρσι, ο ρομαντικός ήρωας του διάσημου μυθιστορήματος της Τζέιν Όστιν "Περηφάνια και Προκατάληψη", τον οποίο έχουν ερμηνεύσει στη Μεγάλη Οθόνη πολλοί από τους ωραίους του Χόλιγουντ, θα ήταν πολύ διαφορετικός από την σύγχρονη ιδέα περί αρρενωπότητας, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Η μυθιστορηματογράφος ενδεχομένως να είχε στο μυαλό της έναν άνδρα με κυρτούς ώμους, λευκά μαλλιά, χλωμή επιδερμίδα, λεπτό οβάλ πρόσωπο και μικρό στόμα, σύμφωνα με ακαδημαϊκούς που κλήθηκαν να περιγράψουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ιστορική ακρίβεια την εμφάνιση του κυρίου Ντάρσι με αφορμή μια τηλεοπτική σειρά του τηλεοπτικού δικτύου Drama αφιερωμένη στο έργο της συγγραφέως.



Η απεικόνιση της ανδρικής ομορφιάς στα τέλη του 18ου αιώνα μάλλον θα απογοήτευε σήμερα πολλές γυναίκες αφού απέχει πολύ από την εικόνα που έχουν για τον κύριο Ντάρσι, επηρεασμένες από τις πολλές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές μεταφορές του έργου, με πρωταγωνιστές όπως ο Λόρενς Ολίβιε και ο Κόλιν Φερθ.

"Ο χαρακτήρας του Ντάρσι έχει αλλάξει για το σύγχρονο κοινό και έχει εμποτιστεί με μια υπερβολική δόση τεστοστερόνης και παθιασμένου ρομάντζου", λέει η Αμάντα Βίκερι, καθηγήτρια Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου Queen Mary.

"Οι άνδρες είχαν λευκά μαλλιά, στενό σαγόνι και μύες, τα γραμμωμένα πόδια θεωρούνταν πολύ ελκυστικά--μια έντονη αντίθεση με το σμιλεμένο, μελαγχολικό πρόσωπο με τα σκούρα μαλλιά του Κόλιν Φερθ, με τον οποίο συνδέουμε σήμερα τον χαρακτήρα του κ. Ντάρσι".


ΠΗΓΗ: ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...