Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟΜΑΝΙΑ-ΒΙΒΛΙΟΛΑΤΡΕΙΑ


Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;
Ε.Α.: Τζέιν Όστιν, Μαργκερίτ Ντιράς, Μάρω Βαμβουνάκη… Τζοάνα Λίντσεϊ, Τζούλια Κουίν… Γενικώς διαβάζω τα πάντα…

Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Ε.Α.: Δεν θυμάμαι, απλώς ανακαλώ ότι είχα τεράστια αδυναμία στον Ιούλιο Βερν και είχα διαβάσει όλα του τα βιβλία πολύ πολύ μικρή.

 Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Ε.Α.: Γράφω από πολύ μικρή, ήταν μία φυσική εξέλιξη καθώς είχα πλούσια φαντασία και πάντα αποτύπωνα τις σκέψεις μου στο χαρτί... ξεκίνησα με σατιρικά στιχάκια, δημιουργούσα στο μυαλό μου παραμύθια και μετά διάβασα το πρώτο μου Άρλεκιν, στα 11 χρόνια. Τότε απλώς πήρε προσανατολισμό η επιθυμία μου… Έτσι αποφάσισα πως όταν μεγαλώσω θα γράφω ερωτικές ιστορίες....

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας "Τα δάκρυα του πάθους ΙΙ";
Ε.Α.: Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω… είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχής μου… παιδί μου… το πρώτο… ένα ρομαντικό μυθιστόρημα γεμάτο συναισθήματα, ακραία πολλές φορές αλλά αληθινά… δύο ήρωες πολύ αδύναμοι και πολύ δυνατοί ταυτόχρονα… ανώριμοι και ώριμοι την ίδια στιγμή… αλλά για όλα φταίει ο έρωτας…



Μετά το βιβλίο "Τα δάκρυα του πάθους", επανεκδώσατε το βιβλίο σας "Τα δάκρυα του πάθους ΙΙ" με τον ίδιο κορμό αλλά προσθέτοντας επιπλέον κομμάτια. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να κάνετε αυτές τις προσθήκες;
Ε.Α.: Ήθελα να δώσω την ιστορία από την αρχή… Να δικαιολογήσω τον Ανδρέα, τον ήρωά μου, να δείξω όλη τη διάσταση του χαρακτήρα του… νομίζω ότι έπρεπε να ειπωθεί η δική του αλήθεια… Αλλά και να παρουσιάσω τη σχέση του με τη Λυδία, να γνωρίσουν όλοι πώς γεννήθηκε αυτός ο έρωτας… πόσο άδοξα τελείωσε… και ότι και οι δύο χρωστούσαν μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό τους… να διορθώσουν τα λάθη… να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα όπως όφειλαν ο ένας στον άλλον… Με τις προσθήκες απαντήθηκαν πολλά ερωτήματα που άφηνε το πρώτο βιβλίο.

Η Λυδία και ο Ανδρέας θα ερωτευτούν παράφορα. Ανάμεσά τους θα μπει ένα άτομο. Τον "χώρο" θα τον δώσει ένας από τους δύο. Γιατί πιστεύετε πως κάποιοι αφήνουν χώρο σε άλλους ανθρώπους για να μπουν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι;
Ε.Α.: Από τη μια πιστεύω ότι φταίνε οι ανασφάλειες του κάθε ανθρώπου… από την άλλη η ανεκτικότητα, τα χαλαρά όρια, η αίσθηση χρέους, το γεγονός ότι κάποιος μειώνει πολύ τον εαυτό του για να είναι οι άλλοι ικανοποιημένοι, «θυματοποιείται» αλλά και το ότι ίσως κάπου ενδόμυχα θεωρεί κάποιος τον άνθρωπό του δεδομένο…

Ο Γιώργος, είναι αυτός που κάθε άνθρωπος θα ήθελε να είχε ως φίλο. Τι σημαίνει η φιλία για εσάς;
Ε.Α.: Η αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης… Χωρίς φίλους, αληθινούς φίλους, κανείς δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος… Όπως μου είχε πει ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο, μπορεί οι έρωτες να έρχονται και να παρέρχονται, αλλά οι φίλοι μένουν πάντα δίπλα σου… ό,τι κι αν γίνει!

Στην ιστορία βλέπουμε την αγάπη να γίνεται μίσος. Τελικά μήπως το μίσος και η αγάπη είναι το ίδιο πράγμα γιατί δεν μπορούμε να τα ξεδιαλύνουμε μέσα μας; Και εννοώ μήπως μπερδεύουμε τα συναισθήματά μας κάποιες φορές;
Ε.Α.: Δεν είναι ακριβώς μίσος… είναι πληγωμένος εγωισμός… και οι δύο είναι ανώριμοι και ερωτευμένοι σαν έφηβοι… δεν έχουν τον τρόπο να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους… οι ίδιοι μέσα από τη σχέση τους, έστω και νομίζοντας ότι μισεί ο ένας τον άλλον, γνωρίζουν τον εαυτό τους και φθάνουν σε προσωπική ολοκλήρωση ώστε τελικά να νικήσουν τον εγωισμό και να υπερισχύσει η αγάπη.

Το άλλο μου μισό, το λιμάνι μου. Αυτά είναι η Λυδία για τον Ανδρέα και αντίστροφα. Πιστεύετε πως στη ζωή μας το βρίσκουμε κάποτε αυτό το λιμάνι μας;
Πάντα…

Είστε συγγραφέας που γίνατε γνωστή μέσω του wattpad. Ποια είναι τα θετικά αυτού του μέσου; Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την εμπειρία σας μέσα από αυτήν την πλατφόρμα;
Ε.Α.: Το θετικό του είναι αυτό ακριβώς που θέσατε, ότι με γνώρισε το αναγνωστικό κοινό. Με διαβάζουν, με ξέρουν, ξέρουν τι να περιμένουν από εμένα… δεν θα έχουν κάποια δυσάρεστη έκπληξη όταν αγοράσουν το βιβλίο μου… ήδη έχουν αποφασίσει αν με αγαπούν ή με απορρίπτουν. Επίσης, υπάρχει αμεσότητα, επικοινωνία… αυτά είναι τα θετικά.

Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Ε.Α.: Ελπίζω να μην τους απογοητεύσω… και ο σεβασμός, η αγάπη και η εκτίμηση είναι όλα αμοιβαία… ένας κύκλος που μας ενώνει σε μία υπέροχη σχέση.

Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;
Ε.Α.: Είμαι κατενθουσιασμένη καθώς υπέγραψα συμβόλαιο με τη Χαρλένικ και το νέο μου βιβλίο θα κυκλοφορήσει από τη σειρά SILK τον Οκτώβριο. Πρόκειται για μία ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται στη μαγευτική Αγία Πετρούπολη και την Αθήνα. Μία Ελληνίδα δημοσιογράφος προσπαθεί να αποκαλύψει ένα σκάνδαλο διαφθοράς στο οποίο εμπλέκεται ένας Ρώσος υπουργός και φυσικά όταν οι δυο τους γνωρίζονται και ερωτεύονται το να τηρήσει εκείνη τη δημοσιογραφική δεοντολογία της δεν είναι πλέον προτεραιότητά της… Μυστικά, ψέματα, έρωτας και αρκετή ίντριγκα… Τα υπόλοιπα τον Οκτώβριο.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!
Ε.Α.: Εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία και τη στήριξη στους συγγραφείς και τα βιβλία μας. Να είστε καλά.

https://web.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1603759152999853&id=995407077168400

https://web.facebook.com/groups/561989803938492/

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...