Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟΜΑΝΙΑ-ΒΙΒΛΙΟΛΑΤΡΕΙΑ


Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;
Ε.Α.: Τζέιν Όστιν, Μαργκερίτ Ντιράς, Μάρω Βαμβουνάκη… Τζοάνα Λίντσεϊ, Τζούλια Κουίν… Γενικώς διαβάζω τα πάντα…

Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Ε.Α.: Δεν θυμάμαι, απλώς ανακαλώ ότι είχα τεράστια αδυναμία στον Ιούλιο Βερν και είχα διαβάσει όλα του τα βιβλία πολύ πολύ μικρή.

 Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Ε.Α.: Γράφω από πολύ μικρή, ήταν μία φυσική εξέλιξη καθώς είχα πλούσια φαντασία και πάντα αποτύπωνα τις σκέψεις μου στο χαρτί... ξεκίνησα με σατιρικά στιχάκια, δημιουργούσα στο μυαλό μου παραμύθια και μετά διάβασα το πρώτο μου Άρλεκιν, στα 11 χρόνια. Τότε απλώς πήρε προσανατολισμό η επιθυμία μου… Έτσι αποφάσισα πως όταν μεγαλώσω θα γράφω ερωτικές ιστορίες....

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας "Τα δάκρυα του πάθους ΙΙ";
Ε.Α.: Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω… είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχής μου… παιδί μου… το πρώτο… ένα ρομαντικό μυθιστόρημα γεμάτο συναισθήματα, ακραία πολλές φορές αλλά αληθινά… δύο ήρωες πολύ αδύναμοι και πολύ δυνατοί ταυτόχρονα… ανώριμοι και ώριμοι την ίδια στιγμή… αλλά για όλα φταίει ο έρωτας…



Μετά το βιβλίο "Τα δάκρυα του πάθους", επανεκδώσατε το βιβλίο σας "Τα δάκρυα του πάθους ΙΙ" με τον ίδιο κορμό αλλά προσθέτοντας επιπλέον κομμάτια. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να κάνετε αυτές τις προσθήκες;
Ε.Α.: Ήθελα να δώσω την ιστορία από την αρχή… Να δικαιολογήσω τον Ανδρέα, τον ήρωά μου, να δείξω όλη τη διάσταση του χαρακτήρα του… νομίζω ότι έπρεπε να ειπωθεί η δική του αλήθεια… Αλλά και να παρουσιάσω τη σχέση του με τη Λυδία, να γνωρίσουν όλοι πώς γεννήθηκε αυτός ο έρωτας… πόσο άδοξα τελείωσε… και ότι και οι δύο χρωστούσαν μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό τους… να διορθώσουν τα λάθη… να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα όπως όφειλαν ο ένας στον άλλον… Με τις προσθήκες απαντήθηκαν πολλά ερωτήματα που άφηνε το πρώτο βιβλίο.

Η Λυδία και ο Ανδρέας θα ερωτευτούν παράφορα. Ανάμεσά τους θα μπει ένα άτομο. Τον "χώρο" θα τον δώσει ένας από τους δύο. Γιατί πιστεύετε πως κάποιοι αφήνουν χώρο σε άλλους ανθρώπους για να μπουν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι;
Ε.Α.: Από τη μια πιστεύω ότι φταίνε οι ανασφάλειες του κάθε ανθρώπου… από την άλλη η ανεκτικότητα, τα χαλαρά όρια, η αίσθηση χρέους, το γεγονός ότι κάποιος μειώνει πολύ τον εαυτό του για να είναι οι άλλοι ικανοποιημένοι, «θυματοποιείται» αλλά και το ότι ίσως κάπου ενδόμυχα θεωρεί κάποιος τον άνθρωπό του δεδομένο…

Ο Γιώργος, είναι αυτός που κάθε άνθρωπος θα ήθελε να είχε ως φίλο. Τι σημαίνει η φιλία για εσάς;
Ε.Α.: Η αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης… Χωρίς φίλους, αληθινούς φίλους, κανείς δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος… Όπως μου είχε πει ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο, μπορεί οι έρωτες να έρχονται και να παρέρχονται, αλλά οι φίλοι μένουν πάντα δίπλα σου… ό,τι κι αν γίνει!

Στην ιστορία βλέπουμε την αγάπη να γίνεται μίσος. Τελικά μήπως το μίσος και η αγάπη είναι το ίδιο πράγμα γιατί δεν μπορούμε να τα ξεδιαλύνουμε μέσα μας; Και εννοώ μήπως μπερδεύουμε τα συναισθήματά μας κάποιες φορές;
Ε.Α.: Δεν είναι ακριβώς μίσος… είναι πληγωμένος εγωισμός… και οι δύο είναι ανώριμοι και ερωτευμένοι σαν έφηβοι… δεν έχουν τον τρόπο να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους… οι ίδιοι μέσα από τη σχέση τους, έστω και νομίζοντας ότι μισεί ο ένας τον άλλον, γνωρίζουν τον εαυτό τους και φθάνουν σε προσωπική ολοκλήρωση ώστε τελικά να νικήσουν τον εγωισμό και να υπερισχύσει η αγάπη.

Το άλλο μου μισό, το λιμάνι μου. Αυτά είναι η Λυδία για τον Ανδρέα και αντίστροφα. Πιστεύετε πως στη ζωή μας το βρίσκουμε κάποτε αυτό το λιμάνι μας;
Πάντα…

Είστε συγγραφέας που γίνατε γνωστή μέσω του wattpad. Ποια είναι τα θετικά αυτού του μέσου; Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την εμπειρία σας μέσα από αυτήν την πλατφόρμα;
Ε.Α.: Το θετικό του είναι αυτό ακριβώς που θέσατε, ότι με γνώρισε το αναγνωστικό κοινό. Με διαβάζουν, με ξέρουν, ξέρουν τι να περιμένουν από εμένα… δεν θα έχουν κάποια δυσάρεστη έκπληξη όταν αγοράσουν το βιβλίο μου… ήδη έχουν αποφασίσει αν με αγαπούν ή με απορρίπτουν. Επίσης, υπάρχει αμεσότητα, επικοινωνία… αυτά είναι τα θετικά.

Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Ε.Α.: Ελπίζω να μην τους απογοητεύσω… και ο σεβασμός, η αγάπη και η εκτίμηση είναι όλα αμοιβαία… ένας κύκλος που μας ενώνει σε μία υπέροχη σχέση.

Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;
Ε.Α.: Είμαι κατενθουσιασμένη καθώς υπέγραψα συμβόλαιο με τη Χαρλένικ και το νέο μου βιβλίο θα κυκλοφορήσει από τη σειρά SILK τον Οκτώβριο. Πρόκειται για μία ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται στη μαγευτική Αγία Πετρούπολη και την Αθήνα. Μία Ελληνίδα δημοσιογράφος προσπαθεί να αποκαλύψει ένα σκάνδαλο διαφθοράς στο οποίο εμπλέκεται ένας Ρώσος υπουργός και φυσικά όταν οι δυο τους γνωρίζονται και ερωτεύονται το να τηρήσει εκείνη τη δημοσιογραφική δεοντολογία της δεν είναι πλέον προτεραιότητά της… Μυστικά, ψέματα, έρωτας και αρκετή ίντριγκα… Τα υπόλοιπα τον Οκτώβριο.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!
Ε.Α.: Εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία και τη στήριξη στους συγγραφείς και τα βιβλία μας. Να είστε καλά.

https://web.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1603759152999853&id=995407077168400

https://web.facebook.com/groups/561989803938492/

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...