Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟΜΑΝΙΑ-ΒΙΒΛΙΟΛΑΤΡΕΙΑ


Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;
Ε.Α.: Τζέιν Όστιν, Μαργκερίτ Ντιράς, Μάρω Βαμβουνάκη… Τζοάνα Λίντσεϊ, Τζούλια Κουίν… Γενικώς διαβάζω τα πάντα…

Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Ε.Α.: Δεν θυμάμαι, απλώς ανακαλώ ότι είχα τεράστια αδυναμία στον Ιούλιο Βερν και είχα διαβάσει όλα του τα βιβλία πολύ πολύ μικρή.

 Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Ε.Α.: Γράφω από πολύ μικρή, ήταν μία φυσική εξέλιξη καθώς είχα πλούσια φαντασία και πάντα αποτύπωνα τις σκέψεις μου στο χαρτί... ξεκίνησα με σατιρικά στιχάκια, δημιουργούσα στο μυαλό μου παραμύθια και μετά διάβασα το πρώτο μου Άρλεκιν, στα 11 χρόνια. Τότε απλώς πήρε προσανατολισμό η επιθυμία μου… Έτσι αποφάσισα πως όταν μεγαλώσω θα γράφω ερωτικές ιστορίες....

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας "Τα δάκρυα του πάθους ΙΙ";
Ε.Α.: Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω… είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχής μου… παιδί μου… το πρώτο… ένα ρομαντικό μυθιστόρημα γεμάτο συναισθήματα, ακραία πολλές φορές αλλά αληθινά… δύο ήρωες πολύ αδύναμοι και πολύ δυνατοί ταυτόχρονα… ανώριμοι και ώριμοι την ίδια στιγμή… αλλά για όλα φταίει ο έρωτας…



Μετά το βιβλίο "Τα δάκρυα του πάθους", επανεκδώσατε το βιβλίο σας "Τα δάκρυα του πάθους ΙΙ" με τον ίδιο κορμό αλλά προσθέτοντας επιπλέον κομμάτια. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να κάνετε αυτές τις προσθήκες;
Ε.Α.: Ήθελα να δώσω την ιστορία από την αρχή… Να δικαιολογήσω τον Ανδρέα, τον ήρωά μου, να δείξω όλη τη διάσταση του χαρακτήρα του… νομίζω ότι έπρεπε να ειπωθεί η δική του αλήθεια… Αλλά και να παρουσιάσω τη σχέση του με τη Λυδία, να γνωρίσουν όλοι πώς γεννήθηκε αυτός ο έρωτας… πόσο άδοξα τελείωσε… και ότι και οι δύο χρωστούσαν μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό τους… να διορθώσουν τα λάθη… να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα όπως όφειλαν ο ένας στον άλλον… Με τις προσθήκες απαντήθηκαν πολλά ερωτήματα που άφηνε το πρώτο βιβλίο.

Η Λυδία και ο Ανδρέας θα ερωτευτούν παράφορα. Ανάμεσά τους θα μπει ένα άτομο. Τον "χώρο" θα τον δώσει ένας από τους δύο. Γιατί πιστεύετε πως κάποιοι αφήνουν χώρο σε άλλους ανθρώπους για να μπουν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι;
Ε.Α.: Από τη μια πιστεύω ότι φταίνε οι ανασφάλειες του κάθε ανθρώπου… από την άλλη η ανεκτικότητα, τα χαλαρά όρια, η αίσθηση χρέους, το γεγονός ότι κάποιος μειώνει πολύ τον εαυτό του για να είναι οι άλλοι ικανοποιημένοι, «θυματοποιείται» αλλά και το ότι ίσως κάπου ενδόμυχα θεωρεί κάποιος τον άνθρωπό του δεδομένο…

Ο Γιώργος, είναι αυτός που κάθε άνθρωπος θα ήθελε να είχε ως φίλο. Τι σημαίνει η φιλία για εσάς;
Ε.Α.: Η αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης… Χωρίς φίλους, αληθινούς φίλους, κανείς δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος… Όπως μου είχε πει ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο, μπορεί οι έρωτες να έρχονται και να παρέρχονται, αλλά οι φίλοι μένουν πάντα δίπλα σου… ό,τι κι αν γίνει!

Στην ιστορία βλέπουμε την αγάπη να γίνεται μίσος. Τελικά μήπως το μίσος και η αγάπη είναι το ίδιο πράγμα γιατί δεν μπορούμε να τα ξεδιαλύνουμε μέσα μας; Και εννοώ μήπως μπερδεύουμε τα συναισθήματά μας κάποιες φορές;
Ε.Α.: Δεν είναι ακριβώς μίσος… είναι πληγωμένος εγωισμός… και οι δύο είναι ανώριμοι και ερωτευμένοι σαν έφηβοι… δεν έχουν τον τρόπο να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους… οι ίδιοι μέσα από τη σχέση τους, έστω και νομίζοντας ότι μισεί ο ένας τον άλλον, γνωρίζουν τον εαυτό τους και φθάνουν σε προσωπική ολοκλήρωση ώστε τελικά να νικήσουν τον εγωισμό και να υπερισχύσει η αγάπη.

Το άλλο μου μισό, το λιμάνι μου. Αυτά είναι η Λυδία για τον Ανδρέα και αντίστροφα. Πιστεύετε πως στη ζωή μας το βρίσκουμε κάποτε αυτό το λιμάνι μας;
Πάντα…

Είστε συγγραφέας που γίνατε γνωστή μέσω του wattpad. Ποια είναι τα θετικά αυτού του μέσου; Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την εμπειρία σας μέσα από αυτήν την πλατφόρμα;
Ε.Α.: Το θετικό του είναι αυτό ακριβώς που θέσατε, ότι με γνώρισε το αναγνωστικό κοινό. Με διαβάζουν, με ξέρουν, ξέρουν τι να περιμένουν από εμένα… δεν θα έχουν κάποια δυσάρεστη έκπληξη όταν αγοράσουν το βιβλίο μου… ήδη έχουν αποφασίσει αν με αγαπούν ή με απορρίπτουν. Επίσης, υπάρχει αμεσότητα, επικοινωνία… αυτά είναι τα θετικά.

Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Ε.Α.: Ελπίζω να μην τους απογοητεύσω… και ο σεβασμός, η αγάπη και η εκτίμηση είναι όλα αμοιβαία… ένας κύκλος που μας ενώνει σε μία υπέροχη σχέση.

Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;
Ε.Α.: Είμαι κατενθουσιασμένη καθώς υπέγραψα συμβόλαιο με τη Χαρλένικ και το νέο μου βιβλίο θα κυκλοφορήσει από τη σειρά SILK τον Οκτώβριο. Πρόκειται για μία ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται στη μαγευτική Αγία Πετρούπολη και την Αθήνα. Μία Ελληνίδα δημοσιογράφος προσπαθεί να αποκαλύψει ένα σκάνδαλο διαφθοράς στο οποίο εμπλέκεται ένας Ρώσος υπουργός και φυσικά όταν οι δυο τους γνωρίζονται και ερωτεύονται το να τηρήσει εκείνη τη δημοσιογραφική δεοντολογία της δεν είναι πλέον προτεραιότητά της… Μυστικά, ψέματα, έρωτας και αρκετή ίντριγκα… Τα υπόλοιπα τον Οκτώβριο.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!
Ε.Α.: Εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία και τη στήριξη στους συγγραφείς και τα βιβλία μας. Να είστε καλά.

https://web.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1603759152999853&id=995407077168400

https://web.facebook.com/groups/561989803938492/

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...