"Αξίζει, αναμφίβολα, να διαβαστεί από κάθε αναγνώστη που αναζητά να διαβάσει μία ρομαντική ιστορία με επίπεδο και σοβαρότητα!" Αυτό έγραφε μεταξύ άλλων η αγαπημένη Βασιλική σχετικά με το βιβλίο μου "Στην τελευταία στροφή".
Χαμογελώ συγκινημένη γιατί σκέφτομαι τα βήματα που έκανα από τη συγγραφική μου... γέννηση μέχρι εκείνη τη στιγμή που η Βασιλική έγραφε εκείνη την άποψη.
Μόλις είχε κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο μου από τη Silk και είχα ξεκινήσει την περιοδεία με συναντήσεις γνωριμίας και υπογραφές αντιτύπων. Πέρα από τις λατρεμένες φίλες και αναγνώστριες που με αγκάλιασαν, έγινα δεκτή με σκεπτικισμό τουλάχιστον και σίγουρα με δυσπιστία από το κοινό που συναντούσα. Οι περισσότεροι μου έλεγαν ότι είμαι πολύ ψηλή για συγγραφέας (not), πολύ νέα για συγγραφέας (not), πολύ αδύνατη για συγγραφέας (not) ή πολύ όμορφη (not). Προφανώς ο καθένας κάπως είχε στο μυαλό του έναν/μία συγγραφέα και σίγουρα η εικόνα μου ερχόταν σε αντιδιαστολή με τη φαντασίωσή τους. Δεν ήξερα ότι μας βγάζουν με προδιαγραφές, τόσο ύψος, τόσο βάρος, τέτοια εμφάνιση. Α ναι, παίζει και το να φοράμε γυαλιά, σε κάνει πιο σοφιστικέ και σοβαρό, επιβεβαιώνει το ταλέντο. Καλά γυαλιά φοράω -δυστυχώς- από 18 χρόνων, αλλά δεν ήξερα ότι θεωρείσαι συγγραφέας αν ποζάρεις μ' αυτά σαν δεύτερο δέρμα.
Και μετά έχουμε το ακόμη χειρότερο, τον λογοτεχνικό ρατσισμό. Γιατί όποια γράφει αισθηματική λγοτεχνία είναι ροζ, ηλίθια, νοικοκυρά, αμόρφωτη, έχει τα προβλήματά της λυμένα, ζει στον κόσμο της και στα σύννεφα και μπλα μπλα μπλα. Ευτυχώς δεν με κόμπλαραν αυτά τα πραγματικά κομπλεξικά σχόλια ποτέ γιατί ξέρω ακριβώς το μορφωτικό μου αλλά και το πολιτισμικό μου επίπεδο και δεν απαντώ όπως τους αξίζει.
Ξέρετε, όταν είχα πρωταρχίσει να εργάζομαι στη διόρθωση καθημερινής εφημερίδας, ήμουν 19 ετών και φοιτήτρια κλασικής φιλολογίας. Ένας συνάδελφος υποτιμώντας τις γνώσεις και την προσωπικότητα και το φύλο μου, θέλησε να μου κάνει επίδειξη γνώσεων και ισχύος -ενδεχομένως. Μου λέει με ύφος πολλών καρδιναλίων, "κατάλαβες τι ακριβώς θέλει να πει ο τάδε;" Και του απάντησα "γλυκέ μου, εδώ κατάλαβα το συντακτικό του Θουκυδίδη. Δεν θα καταλάβω τα ελληνικά του δείνα;". Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, που παριστάνετε τους κουλτουρέ μορφωμένους αλλά η κοινωνική -κυρίως- παιδεία σας μαζί με το μορφωτικό σας επίπεδο φθάνουν ισόγειο και πολύ λέω, εσείς έχετε ανάγκη να αποδείξετε ότι αξίζετε. Γι' αυτό είστε πικρόχολοι και κομπλεξικοί. Εγώ τα διαθέτω τα προσόντα που απαιτούνται και δεν έχω ανάγκη να αποδείξω σε κανέναν οτιδήποτε.
Το αν είμαι υπερεκτιμημένη το κρίνουν οι αναγνώστες μου. Αυτοί κάνουν τον συγγραφέα. Δυστυχώς αυτό που αποτελεί μεγαλύτερη μάστιγα είναι οι συγγραφείς του είδους που από το κόμπλεξ να μην τις μειώσουν ή τις προσβάλλουν ισχυρίζονται ότι γράφουν κοινωνικό μυθιστόρημα. Συγγνώμη που θα χαλάσω το αφήγημά τους, αλλά ναι, εφόσον στις ιστορίες μας θίγονται και κάποια κοινωνικά θέματα και αυτές εκτυλίσσονται σε συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο, κοινωνικό είναι, αλλά πρωταγωνιστής είναι ο έρωτας. Αφήστε τις ταμπέλες και τις ετικέτες. Σεβαστείτε τον εαυτό σας και τον αναγνώστη σας και στηρίξτε τις επιλογές σας. Το να κάνετε κάτι με σοβαρότητα και επίπεδο δεν αφορά το λογοτεχνικό είδος, αλλά τον άνθρωπο και ειδικότερα τον συγγραφέα. Δώστε εσείς την αξία που θέλετε στο γραπτό σας και επιτέλους αφήστε στην άκρη τα στερεότυπα και τις κοινωνικές συμβάσεις. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι σε μια εποχή που κυριαρχούν το χρήμα, τα συμφέροντα και το σεξ εσείς να γράφετε για συναίσθημα; Να αγγίζετε ψυχές; Κάντε το με σεβασμό και ειλικρίνεια και... απενοχοποιηθείτε! Κάντε τη δική σας επανάσταση, επανάσταση αγάπης!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου