ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Σε μια σπάνια εξομολόγησή μου είχα τολμήσει να πω ότι η δική μου ιστορία αγάπης, αυτή που εγώ έζησα και τη μετέφερα στο χαρτί, η πιο κοντά στην καρδιά μου και τη ζωή μου ήταν το Πέρα από τις Σκιές. Ήταν μία από τις πιο αληθινές ιστορίες μου (*κάπου εδώ να σας αποκαλύψω ότι η άλλη πολύ... κοντινή σ' εμένα είναι το Τίμημα της Εκδίκησης) καθώς πολλά από τα στοιχεία της, τα πρόσωπα οι καταστάσεις, κοινωνικό πλαίσιο, τοποθεσίες, είναι πραγματικές. Φυσικά η περιγραφή και η πλοκή είναι σε μυθιστορηματικό πλαίσιο και η ιστορία ολοκληρώνεται με ευτυχές τέλος. Με ξέρετε τόσα χρόνια, το λέω διαρκώς: στη ζωή δεν υπάρχει ευτυχές τέλος οπότε στα βιβλία μας αξίζει. Αυτό το... ευτυχές τέλος, όμως, είναι ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα. Τι σημαίνει ευτυχές τέλος για εσάς; Για την καθεμία από εσάς; Για τον καθένα; Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω στο ευτυχές τέλος, αλλά πιστεύω στην ευτυχή πορεία. Το τέλος είναι πάντα ευτυχές γιατί είναι επιλογή σου. Για να τελειώσει μια ιστορία αγάπης σημαίνει ότι μέχ...

 Ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Εγώ θα σου λέω ψέματα και εσύ θα απαντάς με αλήθειες... Αλλά τι είναι ψέμα και ποια είναι η αλήθεια; Ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή. Είναι η δική του αλήθεια που για τον άλλον μπορεί -θεωρητικά- να είναι ψέμα. Υπάρχει η αλήθεια, η μισή αλήθεια και το ψέμα. Το ψέμα που πληγώνει και το ψέμα που λες για να αποφύγεις να πληγώσεις. Όταν όμως μισείς το ψέμα, πρέπει να σκεφτείς ένα πράγμα. Μισείς το ψέμα που σου λένε ή αυτό που είσαι έτοιμος να πεις στον εαυτό σου; Σ' αυτήν τη διάκριση επικεντρώνεται η σκέψη μου. Λέω ότι μισώ τα ψέματα. Επιλέγω τη μισή αλήθεια για να μην πληγώσω τους άλλους, αλλά δεν διστάζω να γεμίσω τον εαυτό μου ψέματα.  Κάπου διάβασα το απόφθεγμα ενός ανώνυμου συγγραφέα: "Όλοι τρώμε ψέματα όταν η καρδιά μας πεινάει". Κάποιοι προσπαθούμε να τα αγνοούμε, ιδίως όταν η αλήθεια δεν μας συμφέρει. Και μπορεί ο στρουθοκαμηλισμός αυτός, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι, να μην βλάπτει κάποιον άλλον, αλλά σίγουρα είναι πληγή για τον ίδιο π...

 Άντρας Άρλεκιν... Για εμένα τίτλος τιμής απέναντι στους άντρες που ξεχωρίζουν, που με εμπνέουν, που με ανασαίνουν.  Οι περισσότεροι λένε ότι δεν υπάρχουν. Ότι είναι προϊόν μυθοπλασίας. Υποτιμητικά λένε ότι είναι άντρες σε βιβλία για καημένες νοικοκυρές. Λοιπόν, να ενημερώσω ότι ως γυναίκα και ως συγγραφέας βιβλίων για καθόλου καημένες και όχι μόνο νοικοκυρές, ο άντρας Άρλεκιν υπάρχει και είναι πηγή έμπνευσης για τη ζωή και τις λέξεις. Δεν περιορίζεται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση. Δεν χρειάζεται να είναι ψηλός, με φαρδείς ώμους, γωνίες που κόβουν ανάσα και κοιλιακούς που κάνεις σέρφινγκ. Εξαρτάται από την οπτική, τις ανάγκες, την ψυχή της κάθε γυναίκας. Η μορφή που ερωτεύεσαι είναι αυτή που πλημμυρίζει την ψυχή σου ανάλογα με τις δικές σου ανάγκες. Οπότε, εκεί έξω υπάρχουν άντρες Άρλεκιν -και μη- για όλα τα γούστα, τις επιθυμίες, τις συναισθηματικές και τις αισθητικές ανάγκες. Όσον αφορά στον τίτλο "άντρας Άρλεκιν" αναφέρεται πρωτίστως στη συμπεριφορά: Να είναι άντρας, να εί...

Είχα μια συζήτηση πριν από λίγες ημέρες για τις σχέσεις στην Ελλάδα του σήμερα και δεν μπορώ να σας πω, πόση απογοήτευση ένιωσα. Μου ήρθαν στο μυαλό στιγμές από το πρόσφατο ταξίδι μου στη Μαδρίτη. Παντού, στα μπαρ, στα καφέ, στον δρόμο, στα εστιατόρια, στα μουσεία, στα πάρκα, ζευγάρια όλων των ηλικιών, ετερόφυλα, ομοφυλόφιλα, πιασμένα χέρι χέρι, χαμόγελα συνωμοτικά, ματιές φωτεινές, φλογερά χάδια, τρυφερά αγγίγματα, παθιασμένα φιλιά, πηγαίο γέλιο. Και μόνο ένα ζευγάρι συνάντησα που μάλωνε στο κέντρο της πόλης και ήταν Έλληνες... Πότε γίναμε τόσο ανέραστοι; Τόσο τοξικοί; Τόσο συμβιβασμένοι; Πότε ξεχάσαμε να νιώθουμε, να αγαπάμε, να αφηνόμαστε; Να χανόμαστε στο συναίσθημα, να ξεπερνάμε τα όρια, να ξεχνάμε το εγώ... να... να... να... Γιατί; Γιατί πάψαμε να είμαστε πηγή έμπνευσης; Και γίναμε παράδειγμα προς αποφυγή; Και δεν μιλάω για κάποια φωτεινά παραδείγματα, αλλά για την πλειονότητα. Γιατί μισούμε τις σχέσεις; Γιατί αποφεύγουμε το συναίσθημα... Κι εγώ παραμένω μια ανώριμη ονειροπόλα, α...