Είχα μια συζήτηση πριν από λίγες ημέρες για τις σχέσεις στην Ελλάδα του σήμερα και δεν μπορώ να σας πω, πόση απογοήτευση ένιωσα. Μου ήρθαν στο μυαλό στιγμές από το πρόσφατο ταξίδι μου στη Μαδρίτη. Παντού, στα μπαρ, στα καφέ, στον δρόμο, στα εστιατόρια, στα μουσεία, στα πάρκα, ζευγάρια όλων των ηλικιών, ετερόφυλα, ομοφυλόφιλα, πιασμένα χέρι χέρι, χαμόγελα συνωμοτικά, ματιές φωτεινές, φλογερά χάδια, τρυφερά αγγίγματα, παθιασμένα φιλιά, πηγαίο γέλιο. Και μόνο ένα ζευγάρι συνάντησα που μάλωνε στο κέντρο της πόλης και ήταν Έλληνες...
Πότε γίναμε τόσο ανέραστοι; Τόσο τοξικοί; Τόσο συμβιβασμένοι; Πότε ξεχάσαμε να νιώθουμε, να αγαπάμε, να αφηνόμαστε; Να χανόμαστε στο συναίσθημα, να ξεπερνάμε τα όρια, να ξεχνάμε το εγώ... να... να... να... Γιατί; Γιατί πάψαμε να είμαστε πηγή έμπνευσης; Και γίναμε παράδειγμα προς αποφυγή; Και δεν μιλάω για κάποια φωτεινά παραδείγματα, αλλά για την πλειονότητα. Γιατί μισούμε τις σχέσεις; Γιατί αποφεύγουμε το συναίσθημα...
Κι εγώ παραμένω μια ανώριμη ονειροπόλα, αιώνια έφηβη, φανατική των ιστοριών αιώνιου έρωτα, που απαντώ πως ίσως τελικά φοβόμαστε να ζήσουμε τον παράδεισο. Γιατί όταν τον χάσουμε, θα είναι αφόρητη η κόλαση επί γης... Αλλά δεν είναι καλύτερα να το ζήσεις παρά να μην το νιώσεις ποτέ;
Πολλές απορίες για Παρασκευή βράδυ θα μου πείτε... Ναι, πράγματι, συνεχίστε ελεύθερα με αυτό που κάνετε...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου