Σε μια σπάνια εξομολόγησή μου είχα τολμήσει να πω ότι η δική μου ιστορία αγάπης, αυτή που εγώ έζησα και τη μετέφερα στο χαρτί, η πιο κοντά στην καρδιά μου και τη ζωή μου ήταν το Πέρα από τις Σκιές. Ήταν μία από τις πιο αληθινές ιστορίες μου (*κάπου εδώ να σας αποκαλύψω ότι η άλλη πολύ... κοντινή σ' εμένα είναι το Τίμημα της Εκδίκησης) καθώς πολλά από τα στοιχεία της, τα πρόσωπα οι καταστάσεις, κοινωνικό πλαίσιο, τοποθεσίες, είναι πραγματικές. Φυσικά η περιγραφή και η πλοκή είναι σε μυθιστορηματικό πλαίσιο και η ιστορία ολοκληρώνεται με ευτυχές τέλος.
Με ξέρετε τόσα χρόνια, το λέω διαρκώς: στη ζωή δεν υπάρχει ευτυχές τέλος οπότε στα βιβλία μας αξίζει.
Αυτό το... ευτυχές τέλος, όμως, είναι ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα. Τι σημαίνει ευτυχές τέλος για εσάς; Για την καθεμία από εσάς; Για τον καθένα;
Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω στο ευτυχές τέλος, αλλά πιστεύω στην ευτυχή πορεία. Το τέλος είναι πάντα ευτυχές γιατί είναι επιλογή σου. Για να τελειώσει μια ιστορία αγάπης σημαίνει ότι μέχρι εκεί ήταν να γίνει. Παίρνεις αυτά που πρέπει και συνεχίζεις... Κάποιες ερωτικές ιστορίες τελειώνουν αλλά διαρκούν για πάντα, περνάνε στην αιωνιότητα ως μοναδικές, ως απόλυτες, ως θεϊκές.
Αυτό ήταν ο Ραφαέλο μου. Τα πάντα μου. Το είναι μου. Η έμπνευσή μου. Η ανάσα μου. Το να τον χάσω ήταν η συντριβή μου. Αναζητούσα την παρουσία του σε όλες τις λέξεις μου. Σε όλους τους ήρωές μου. Σε όλες τις εικόνες.
Και του απαντούσα: Κανείς δεν θέλει να γυρίσει στην κόλαση αφού έζησε στον παράδεισο. Αλλά αμέσως μετά σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να περάσω όλη τη ζωή μου περιμένοντας, ελπίζοντας χωρίς να ζήσω ποτέ τίποτα, μια διαρκή κόλαση.
Πέρασαν χρόνια. Εκείνος αλλού, εγώ εδώ... Παράλληλες ζωές, παράλληλοι δρόμοι. Αλλά ήταν εκεί. Εκείνος ήταν εκεί. Κι εγώ έμαθα να υπάρχω μόνη μου, να ανασαίνω την απουσία του, να ζω! Έφτιαξα ήρωες που δεν ήταν δικοί του, εγώ δεν ήμουν δική του. Και μόλις τον νίκησα, εκείνος... έφυγε. Και μου θύμισε αυτό που συνήθιζε να λέει, ότι τίποτα δεν είναι πιο οριστικό από τον θάνατο. Και εγώ παλεύω και πάλι με τις λέξεις, και τις αναμνήσεις, και τα συναισθήματα, και την απουσία, και τις στιγμές.
Ναι, μου θύμισε, ότι εκείνος, ο Ράφα ήταν για πάντα δικός μου και εγώ η Ελβίρα του, για πάντα δική του. Και σ' αυτήν τη ζωή και στην επόμενη, και στην αιωνιότητα, σε όποιο σύμπαν υπάρχει η ψυχή του και η δική μου. Ζωές παράλληλες που θα συναντηθούν, κάπου, κάπως, κάποτε, θα συναντηθούμε ξανά και θα αγαπηθούμε από την αρχή.
Ξέρετε, έρωτας της ζωής, ή άνδρας (ή γυναίκα) της ζωής μας δεν είναι απαραίτητα αυτός με τον οποίο περνάμε τη ζωή μας μαζί του. Αλλά αυτός που σου σημάδεψε τη ζωή με ανεξίτηλο τρόπο.
Δεν ήμουν μαζί σου, αλλά ήμουν δική σου. Για τώρα, για τότε και για πάντα. Υπήρξαμε για λίγο, αλλά θα υπάρχουμε στην αιωνιότητα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου