ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Τελευταία σκέφτομαι πολύ συχνά ότι το τραύμα του παρελθόντος μπορεί να καταστρέψει την ευτυχία του σήμερα. Ιδίως σε μια στιγμή ευαλωτότητας που θα επανέλθει στο προσκήνιο και θα σου προκαλέσει εκ νέου πόνο  διαλύοντας όσα μέχρι σήμερα έχτισες με κόπο: την καρδιά σου. Πρέπει να έχεις σταθερές και δύναμη να επιλέξεις: το σήμερα ή αν θα μείνεις κολλημένη σ' ένα άγονο και θλιβερό παρελθόν. Κι, όμως, έρχεται η στιγμή που αφηνεις πίσω το παρελθόν. Η στιγμή που νικάς οριστικά σκιές και σημάδια. Όχι γιατί ένας άλλος άνθρωπος μπαίνει στη ζωή σου. Αλλά γιατί όλες οι συγκυρίες σου δείχνουν ότι το δράμα τελείωσε, ότι αρκετά κράτησε η περίοδος πένθους και αναμονής, ότι η εσωτερική σου δύναμη για την επιβίωση είναι πιο έντονη από όσα σε κρατούν πίσω. Έρχεται η στιγμή που ξεπερνάς τις ενοχές. Ξεχνάς... Όχι τον έρωτα που βίωσες, αλλά όσα σε πλήγωσαν και σε κράτησαν πίσω. Ξεπερνάς το τραύμα. Όχι γιατί ερωτεύτηκες, αλλά γιατί μαθαίνεις σε όλη την πορεία ποια είσαι και τι αξίζεις. Λένε ότι πρέπει να ...

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Σε μια σπάνια εξομολόγησή μου είχα τολμήσει να πω ότι η δική μου ιστορία αγάπης, αυτή που εγώ έζησα και τη μετέφερα στο χαρτί, η πιο κοντά στην καρδιά μου και τη ζωή μου ήταν το Πέρα από τις Σκιές. Ήταν μία από τις πιο αληθινές ιστορίες μου (*κάπου εδώ να σας αποκαλύψω ότι η άλλη πολύ... κοντινή σ' εμένα είναι το Τίμημα της Εκδίκησης) καθώς πολλά από τα στοιχεία της, τα πρόσωπα οι καταστάσεις, κοινωνικό πλαίσιο, τοποθεσίες, είναι πραγματικές. Φυσικά η περιγραφή και η πλοκή είναι σε μυθιστορηματικό πλαίσιο και η ιστορία ολοκληρώνεται με ευτυχές τέλος. Με ξέρετε τόσα χρόνια, το λέω διαρκώς: στη ζωή δεν υπάρχει ευτυχές τέλος οπότε στα βιβλία μας αξίζει. Αυτό το... ευτυχές τέλος, όμως, είναι ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα. Τι σημαίνει ευτυχές τέλος για εσάς; Για την καθεμία από εσάς; Για τον καθένα; Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω στο ευτυχές τέλος, αλλά πιστεύω στην ευτυχή πορεία. Το τέλος είναι πάντα ευτυχές γιατί είναι επιλογή σου. Για να τελειώσει μια ιστορία αγάπης σημαίνει ότι μέχ...

 Ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Εγώ θα σου λέω ψέματα και εσύ θα απαντάς με αλήθειες... Αλλά τι είναι ψέμα και ποια είναι η αλήθεια; Ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή. Είναι η δική του αλήθεια που για τον άλλον μπορεί -θεωρητικά- να είναι ψέμα. Υπάρχει η αλήθεια, η μισή αλήθεια και το ψέμα. Το ψέμα που πληγώνει και το ψέμα που λες για να αποφύγεις να πληγώσεις. Όταν όμως μισείς το ψέμα, πρέπει να σκεφτείς ένα πράγμα. Μισείς το ψέμα που σου λένε ή αυτό που είσαι έτοιμος να πεις στον εαυτό σου; Σ' αυτήν τη διάκριση επικεντρώνεται η σκέψη μου. Λέω ότι μισώ τα ψέματα. Επιλέγω τη μισή αλήθεια για να μην πληγώσω τους άλλους, αλλά δεν διστάζω να γεμίσω τον εαυτό μου ψέματα.  Κάπου διάβασα το απόφθεγμα ενός ανώνυμου συγγραφέα: "Όλοι τρώμε ψέματα όταν η καρδιά μας πεινάει". Κάποιοι προσπαθούμε να τα αγνοούμε, ιδίως όταν η αλήθεια δεν μας συμφέρει. Και μπορεί ο στρουθοκαμηλισμός αυτός, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι, να μην βλάπτει κάποιον άλλον, αλλά σίγουρα είναι πληγή για τον ίδιο π...