Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Χαμένη στα σκοτάδια του κόσμου μου

Κάτι έχουν οι πανσέληνοι ή έστω η παραμονή αυτών. Κάθε φορά επηρεάζομαι τόσο έντονα. Βυθίζομαι σε ένα σκοτάδι που δεν ήξερα καν ότι κρύβω μέσα μου. Περιδινίζομαι σ' ένα χάος που εγώ έχω δημιουργήσει. Συμβαίνουν τόσο πολλά... τόσο αντιφατικά... τόσο ακραία... Καταστάσεις, συναισθήματα, γεγονότα. Σαν χάδια ή σαν χαστούκια. Τόσες σκέψεις συσσωρεύονται μέσα μου και ξεσπούν κάθε παραμονή πανσελήνου... Είχα πολλές συζητήσεις με πολλούς φίλους αυτές τις ημέρες και απόψε ενώνω όλες τις σκέψεις κι όλες τις λέξεις... Ξέρετε, για εμένα προσωπικά, ως συγγραφέα αισθηματικής λογοτεχνίας είναι αναγκαίο να εκφράσω όλο το συναίσθημα και τον ρομαντισμό μου στα βιβλία μου... Κοιτάζω πίσω, σε όλα τα μαθήματα ζωής. Όλα αυτά που με διαμόρφωσαν, με έχτισαν και με οδήγησαν να γράφω αυτές τις ιστορίες αγάπης. Μετανιώνω για σημεία αλλά όχι για το σύνολο, γιατί δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα, δεν θα έγραφα όπως γράφω, ή όχι αυτά που γράφω. Όμως, η ζωή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Υπάρχει γενναιότητα σ...
Πρόσφατες αναρτήσεις

Υπάρχουν γυναίκες μόνες

Υπάρχουν γυναίκες που επιλέγουν να προχωρούν μόνες. Γυναίκες που δεν περιμένουν από κανέναν να αποφασίσει για τη ζωή τους. Ανοίγουν μόνες τους τον δρόμο τους και τον βαδίζουν με όλες τις λάθος επιλογές και τα σφάλματά τους. Υπάρχουν γυναίκες που επιλέγουν τη μοναξιά, αυτές που δεν θα τους κρατήσει ποτέ κανείς το χέρι στη διαδρομή, που κανείς δεν θα σταθεί στο πλάι τους.  Προσπάθησαν να μπουν μπροστά τους και έκοψαν τη φόρα τους, δεν θέλησαν να καθίσουν πίσω τους γιατί φοβήθηκαν ότι η λάμψη τους θα τους καλύψει, προσπάθησαν να πατήσουν πάνω τους για να μην τις αφήσουν να αναπνεύσουν.  Αλλά εκείνες αγωνίστηκαν για τη θέση τους στην επιφάνεια, δεν φοβήθηκαν, λύγισαν κάποιες στιγμές, αλλά δεν σταμάτησαν... Είναι ελεύθερες, είναι αδύναμες αλλά και σκληρές, είναι ρεαλίστριες αλλά και συναισθηματικές, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι, είναι απλώς ανθρώπινες, τέλειες όπως είναι, τέλειες όπως αισθάνονται. Δεν ζητούν από κανέναν να τις καταλάβει. Κυρίως όχι να τις σώσει. Έχουν σώσει από καιρ...

Συναίσθημα ή... συναίσθημα;

Τελευταία σκέφτομαι τη λέξη "συναίσθημα" και προσπαθώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι τη φοβούνται τόσο. Σ' αυτό που καταλήγω είναι ότι τη φοβούνται ως λέξη γιατί είναι παρεξηγημένη και περικλείει όλες τις έννοιες -και καταστάσεις- που συνοδεύουν το συναίσθημα και τους τρομοκρατούν: έρωτας, δέσμευση, σχέση, αγάπη, υποχρεώσεις, απαιτήσεις, υποχωρήσεις. Για εμένα, ως καθαρά συναισθηματικό άτομο, η λέξη περικλείει τις πιο όμορφες έννοιες: πάθος, πόθος, επιθυμία, ένταση, ελευθερία, έμπνευση. Στην ηλικία που έχω φθάσει και με όσα έχω ζήσει, προτιμώ να είμαι... εμπνευσμένη παρά ερωτευμένη. Το ένα μου δίνει φτερά σε φαντασία και ύπαρξη και το άλλο με προσγειώνει -ενίοτε και απότομα, με συνθλίβει. Κι αυτό που δεν έχουμε καταλάβει ακόμη είναι ότι στην εποχή της ταχύτητας, όταν όλα μπορεί να τελειώσουν σύντομα και αιφνιδίως, καλύτερα θα είναι αυτό που θα έχει μείνει να είναι η ανάμνηση της έντασης με την οποία πόθησες κάποιον παρά ο πόνος του έρωτα μετά τον χωρισμό. Να θυμόμαστε ότι ...

Αφήνοντας πίσω το τραύμα

Τελευταία σκέφτομαι πολύ συχνά ότι το τραύμα του παρελθόντος μπορεί να καταστρέψει την ευτυχία του σήμερα. Ιδίως σε μια στιγμή ευαλωτότητας που θα επανέλθει στο προσκήνιο και θα σου προκαλέσει εκ νέου πόνο  διαλύοντας όσα μέχρι σήμερα έχτισες με κόπο: την καρδιά σου. Πρέπει να έχεις σταθερές και δύναμη να επιλέξεις: το σήμερα ή αν θα μείνεις κολλημένη σ' ένα άγονο και θλιβερό παρελθόν. Κι, όμως, έρχεται η στιγμή που αφηνεις πίσω το παρελθόν. Η στιγμή που νικάς οριστικά σκιές και σημάδια. Όχι γιατί ένας άλλος άνθρωπος μπαίνει στη ζωή σου. Αλλά γιατί όλες οι συγκυρίες σου δείχνουν ότι το δράμα τελείωσε, ότι αρκετά κράτησε η περίοδος πένθους και αναμονής, ότι η εσωτερική σου δύναμη για την επιβίωση είναι πιο έντονη από όσα σε κρατούν πίσω. Έρχεται η στιγμή που ξεπερνάς τις ενοχές. Ξεχνάς... Όχι τον έρωτα που βίωσες, αλλά όσα σε πλήγωσαν και σε κράτησαν πίσω. Ξεπερνάς το τραύμα. Όχι γιατί ερωτεύτηκες, αλλά γιατί μαθαίνεις σε όλη την πορεία ποια είσαι και τι αξίζεις. Λένε ότι πρέπει να ...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...