ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Το 2024 ήταν ένα έτος που δοκίμασε το σθένος και τις αντοχές. Ένα έτος γεμάτο απώλειες και προσωπικές τραγωδίες. Τρεις άντρες λάτρεψα στη ζωή μου, και τους τρεις τους έχασα μέσα σε έξι μήνες... Και το τελευταίο εξάμηνο έχει γίνει μια προσπάθεια επιβίωσης και επούλωσης των πιο βαθιών τραυμάτων.  Έχω μάθει να πέφτω, να ραγίζω, να σπάω. Και πάντα ενώνω τα κομμάτια και σηκώνομαι πιο δυνατή. Αυτήν τη φορά ούτε το απόλυτο καταφύγιό μου, η συγγραφή, κατάφερε να με βοηθήσει. Όπως σηκώνομαι νιώθω άδεια... Έχασα ό,τι αγάπησα περισσότερο. Έχασα ζωή, έχασα το αιώνιό μου, έχασα τη λάμψη. Έχασα... Αυτήν τη λέξη προσπαθώ να διαχειριστώ και κυρίως το ζέον τραύμα που έχει χαράξει στην καρδιά μου. Χάθηκαν οι σταθερές μου. Η διάσπαση προσοχής έγινε μόνιμος συνοδός της καθημερινότητάς μου. Το πένθος αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Και μετά έχασα τον έρωτα. Κενό. Εκείνος δεν υπάρχει, εκείνος που υπήρξε η έμπνευση πίσω από τις λέξεις μου, ο άνεμος στα φτερά μου, εκείνος που μαζί ζήσαμε αιώνιες στιγμές έ...

Μεῖνε μαζί μου πάντα – πάρε ὅποια μορφή θὲς – τρέλανέ με! ᾿Αλλὰ μὴ μ' ἀφήσεις σ' αὐτὴ τὴν ἄβυσσο ὅπου δὲν μπορῶ νὰ σὲ βρῶ! Θεέ μου! Δὲν μπαίνει σὲ λόγια! Δὲν μπορῶ νὰ ζήσω χωρὶς τὴ ζωή μου! Δὲν μπορῶ νὰ ζήσω χωρὶς τὴν ψυχή μου! Χίθκλιφ - Ανεμοδαρμένα Ύψη Έρχονται στιγμές σ' αυτήν τη σκληρή ζωή που άθελά σου γίνεσαι το τραγικό πρόσωπο ενός άγραφου δράματος. Στιγμές που η τέχνη φαντάζει άχρωμη μπροστά στην πραγματικότητα. Στιγμές που οι λέξεις χάνουν την ουσία τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χάσεις έναν άνθρωπο, αλλά ο θάνατος είναι ο οριστικός, είναι ένα ξερίζωμα, είναι το αναγκαστικό. Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν ότι θα γινόμουν εγώ εκείνη που θα έπρεπε να προχωρήσω παράλληλα και μόνη μου σ' αυτόν τον άψυχο κόσμο που μου κλέβει ανάσες και όνειρα.Ένας κόσμος που μου θυμίζει πόσο άδειος είναι χωρίς την αίσθησή σου. Είναι διαφορετικό να ξέρω ότι εσύ κι εγώ υπάρχουμε σε διαφορετικά μέρη της γης, αλλά είσαι εκεί... είσαι εδώ... είσαι... υπάρχεις.   Και τώρα τι; Τι; Πόσο θυμώνω...

  Τις τελευταίες εβδομάδες μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου. Μια σκέψη που την έκανα και χρόνια πριν, αλλά τελευταία επανήλθε. Σκεφτόμουν που λέτε ότι πολλούς ανθρώπους θα συναντήσουμε στη διάρκεια της δημόσιας ζωής μας, πολλούς θα γνωρίσουμε, ελάχιστους θα έχουμε κοντά μας και με ακόμη λιγότερους θα χτίσουμε πραγματικές φιλίες. Εκεί στο μεταίχμιο της γνωριμίας και της φιλίας είναι που κρίνονται όλα, αν η σχέση θα προχωρήσει σε κάτι βαθύτερο ή θα παραμείνει μία γνωριμία που στη διάρκεια του χρόνου θα ξεθωριάσει. Αυτό λοιπόν σκεφτόμουν, αυτούς τους ανθρώπους που αποφασίσαμε να τους βάλουμε στον στενό περίγυρο, να μην τους θεωρήσουμε φίλους. Ανοίγεις την καρδιά σου, προσφέρεις ανιδιοτελώς... τα πάντα, χωρίς να περιμένεις τίποτα, χαρίζεις χρόνο, αγάπη, σεβασμό, συμβουλές, στήριξη, βοήθεια. Και ως ανταπόδοση; Όχι, δεν χρειάζονται ανταποδόσεις, όχι με την έννοια που μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί. Μία ανταπόδοση ο καθένας που έχει λάβει όλα τα προαναφερθέντα μπορεί να προσφέρει. Κ...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...