ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

 Ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Εγώ θα σου λέω ψέματα και εσύ θα απαντάς με αλήθειες... Αλλά τι είναι ψέμα και ποια είναι η αλήθεια; Ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή. Είναι η δική του αλήθεια που για τον άλλον μπορεί -θεωρητικά- να είναι ψέμα. Υπάρχει η αλήθεια, η μισή αλήθεια και το ψέμα. Το ψέμα που πληγώνει και το ψέμα που λες για να αποφύγεις να πληγώσεις. Όταν όμως μισείς το ψέμα, πρέπει να σκεφτείς ένα πράγμα. Μισείς το ψέμα που σου λένε ή αυτό που είσαι έτοιμος να πεις στον εαυτό σου; Σ' αυτήν τη διάκριση επικεντρώνεται η σκέψη μου. Λέω ότι μισώ τα ψέματα. Επιλέγω τη μισή αλήθεια για να μην πληγώσω τους άλλους, αλλά δεν διστάζω να γεμίσω τον εαυτό μου ψέματα.  Κάπου διάβασα το απόφθεγμα ενός ανώνυμου συγγραφέα: "Όλοι τρώμε ψέματα όταν η καρδιά μας πεινάει". Κάποιοι προσπαθούμε να τα αγνοούμε, ιδίως όταν η αλήθεια δεν μας συμφέρει. Και μπορεί ο στρουθοκαμηλισμός αυτός, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι, να μην βλάπτει κάποιον άλλον, αλλά σίγουρα είναι πληγή για τον ίδιο π...

 Άντρας Άρλεκιν... Για εμένα τίτλος τιμής απέναντι στους άντρες που ξεχωρίζουν, που με εμπνέουν, που με ανασαίνουν.  Οι περισσότεροι λένε ότι δεν υπάρχουν. Ότι είναι προϊόν μυθοπλασίας. Υποτιμητικά λένε ότι είναι άντρες σε βιβλία για καημένες νοικοκυρές. Λοιπόν, να ενημερώσω ότι ως γυναίκα και ως συγγραφέας βιβλίων για καθόλου καημένες και όχι μόνο νοικοκυρές, ο άντρας Άρλεκιν υπάρχει και είναι πηγή έμπνευσης για τη ζωή και τις λέξεις. Δεν περιορίζεται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση. Δεν χρειάζεται να είναι ψηλός, με φαρδείς ώμους, γωνίες που κόβουν ανάσα και κοιλιακούς που κάνεις σέρφινγκ. Εξαρτάται από την οπτική, τις ανάγκες, την ψυχή της κάθε γυναίκας. Η μορφή που ερωτεύεσαι είναι αυτή που πλημμυρίζει την ψυχή σου ανάλογα με τις δικές σου ανάγκες. Οπότε, εκεί έξω υπάρχουν άντρες Άρλεκιν -και μη- για όλα τα γούστα, τις επιθυμίες, τις συναισθηματικές και τις αισθητικές ανάγκες. Όσον αφορά στον τίτλο "άντρας Άρλεκιν" αναφέρεται πρωτίστως στη συμπεριφορά: Να είναι άντρας, να εί...

Είχα μια συζήτηση πριν από λίγες ημέρες για τις σχέσεις στην Ελλάδα του σήμερα και δεν μπορώ να σας πω, πόση απογοήτευση ένιωσα. Μου ήρθαν στο μυαλό στιγμές από το πρόσφατο ταξίδι μου στη Μαδρίτη. Παντού, στα μπαρ, στα καφέ, στον δρόμο, στα εστιατόρια, στα μουσεία, στα πάρκα, ζευγάρια όλων των ηλικιών, ετερόφυλα, ομοφυλόφιλα, πιασμένα χέρι χέρι, χαμόγελα συνωμοτικά, ματιές φωτεινές, φλογερά χάδια, τρυφερά αγγίγματα, παθιασμένα φιλιά, πηγαίο γέλιο. Και μόνο ένα ζευγάρι συνάντησα που μάλωνε στο κέντρο της πόλης και ήταν Έλληνες... Πότε γίναμε τόσο ανέραστοι; Τόσο τοξικοί; Τόσο συμβιβασμένοι; Πότε ξεχάσαμε να νιώθουμε, να αγαπάμε, να αφηνόμαστε; Να χανόμαστε στο συναίσθημα, να ξεπερνάμε τα όρια, να ξεχνάμε το εγώ... να... να... να... Γιατί; Γιατί πάψαμε να είμαστε πηγή έμπνευσης; Και γίναμε παράδειγμα προς αποφυγή; Και δεν μιλάω για κάποια φωτεινά παραδείγματα, αλλά για την πλειονότητα. Γιατί μισούμε τις σχέσεις; Γιατί αποφεύγουμε το συναίσθημα... Κι εγώ παραμένω μια ανώριμη ονειροπόλα, α...

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Το 2024 ήταν ένα έτος που δοκίμασε το σθένος και τις αντοχές. Ένα έτος γεμάτο απώλειες και προσωπικές τραγωδίες. Τρεις άντρες λάτρεψα στη ζωή μου, και τους τρεις τους έχασα μέσα σε έξι μήνες... Και το τελευταίο εξάμηνο έχει γίνει μια προσπάθεια επιβίωσης και επούλωσης των πιο βαθιών τραυμάτων.  Έχω μάθει να πέφτω, να ραγίζω, να σπάω. Και πάντα ενώνω τα κομμάτια και σηκώνομαι πιο δυνατή. Αυτήν τη φορά ούτε το απόλυτο καταφύγιό μου, η συγγραφή, κατάφερε να με βοηθήσει. Όπως σηκώνομαι νιώθω άδεια... Έχασα ό,τι αγάπησα περισσότερο. Έχασα ζωή, έχασα το αιώνιό μου, έχασα τη λάμψη. Έχασα... Αυτήν τη λέξη προσπαθώ να διαχειριστώ και κυρίως το ζέον τραύμα που έχει χαράξει στην καρδιά μου. Χάθηκαν οι σταθερές μου. Η διάσπαση προσοχής έγινε μόνιμος συνοδός της καθημερινότητάς μου. Το πένθος αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Και μετά έχασα τον έρωτα. Κενό. Εκείνος δεν υπάρχει, εκείνος που υπήρξε η έμπνευση πίσω από τις λέξεις μου, ο άνεμος στα φτερά μου, εκείνος που μαζί ζήσαμε αιώνιες στιγμές έ...