Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι άντρες «κλέβουν» τον ύπνο των γυναικών


Η αγάπη μπορεί να τα νικάει όλα, αλλά όχι και το ροχαλητό. Μια νέα έρευνα δείχνει πως μία γυναίκα στις τρεις χάνει ετησίως περισσότερες από 3 εβδομάδες ύπνου τον χρόνο εξαιτίας του ροχαλητού του συντρόφου της και ότι οι τέσσερις στις δέκα καταφεύγουν τακτικά σε άλλο δωμάτιο για να κλείσουν μάτι.
Ο εφιάλτης, όμως, φαίνεται πως τελειωμό δεν έχει – και τελικά μία στις εννέα γυναίκες κοιμάται για πάντα σε ξεχωριστό δωμάτιο για να… σωθεί!
Σε αντίθεση, όμως, με ό,τι πιστεύουν πολλές γυναίκες, δεν είναι μόνο οι άντρες που ροχαλίζουν. Σύμφωνα με την έρευνα του Βρετανικού Ιδρύματος Πνευμόνων (BLF), που πραγματοποιήθηκε σε 2.500 εθελοντές, συνολικά το 39% των ενηλίκων χάνουν κατά μέσον όρο 1,5 ώρα ύπνου κάθε βράδυ εξαιτίας του ροχαλητού του/της συντρόφου τους.
Στους «χαμένους» ανήκει το 41% των γυναικών αλλά και το 24% των ανδρών, που δηλώνουν πως τους ξυπνάει το ροχαλητό της συμβίας τους.



Οι ειδικοί του BLF προειδοποιούν ότι το δυνατό ροχαλητό μπορεί να αποτελεί ένδειξη υπνικής άπνοιας, κατά την οποία χαλαρώνουν τόσο πολύ οι μύες και οι ιστοί του λάρυγγα, ώστε «πέφτουν» και εμποδίζουν την αναπνοή.
Όταν την αποφράξουν πλήρως, εκδηλώνεται η άπνοια, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η αιφνίδια διακοπή του ροχαλητού και λίγο μετά ο χαρακτηριστικός ήχος του ανθρώπου που ασφυκτιά και προσπαθεί να πάρει ανάσα.
Οι πάσχοντες από άπνοια αισθάνονται το επόμενο πρωί κουρασμένοι και αδύναμοι να συγκεντρωθούν, ενώ συχνά έχουν και υπνηλία στη διάρκεια της ημέρας.
Τα υπάρχοντα στοιχεία υποδηλώνουν ότι το 4% των μεσηλίκων ανδρών και το 2% των μεσηλίκων γυναικών έχουν άπνοια.
Το ροχαλητό και η υπνική άπνοια είναι πιο συχνές σε άτομα που διαθέτουν περιττά κιλά ή/και υπερκαταναλώνουν αλκοόλ και γι’ αυτό η απώλεια βάρους και ο περιορισμός του αλκοόλ μπορεί να την αμβλύνουν.

ΠΗΓΗ: tanea.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Το δικό του τέλος η δική μου συνέχεια

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Η ουτοπία του σήμερα

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...