Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι άντρες «κλέβουν» τον ύπνο των γυναικών


Η αγάπη μπορεί να τα νικάει όλα, αλλά όχι και το ροχαλητό. Μια νέα έρευνα δείχνει πως μία γυναίκα στις τρεις χάνει ετησίως περισσότερες από 3 εβδομάδες ύπνου τον χρόνο εξαιτίας του ροχαλητού του συντρόφου της και ότι οι τέσσερις στις δέκα καταφεύγουν τακτικά σε άλλο δωμάτιο για να κλείσουν μάτι.
Ο εφιάλτης, όμως, φαίνεται πως τελειωμό δεν έχει – και τελικά μία στις εννέα γυναίκες κοιμάται για πάντα σε ξεχωριστό δωμάτιο για να… σωθεί!
Σε αντίθεση, όμως, με ό,τι πιστεύουν πολλές γυναίκες, δεν είναι μόνο οι άντρες που ροχαλίζουν. Σύμφωνα με την έρευνα του Βρετανικού Ιδρύματος Πνευμόνων (BLF), που πραγματοποιήθηκε σε 2.500 εθελοντές, συνολικά το 39% των ενηλίκων χάνουν κατά μέσον όρο 1,5 ώρα ύπνου κάθε βράδυ εξαιτίας του ροχαλητού του/της συντρόφου τους.
Στους «χαμένους» ανήκει το 41% των γυναικών αλλά και το 24% των ανδρών, που δηλώνουν πως τους ξυπνάει το ροχαλητό της συμβίας τους.



Οι ειδικοί του BLF προειδοποιούν ότι το δυνατό ροχαλητό μπορεί να αποτελεί ένδειξη υπνικής άπνοιας, κατά την οποία χαλαρώνουν τόσο πολύ οι μύες και οι ιστοί του λάρυγγα, ώστε «πέφτουν» και εμποδίζουν την αναπνοή.
Όταν την αποφράξουν πλήρως, εκδηλώνεται η άπνοια, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η αιφνίδια διακοπή του ροχαλητού και λίγο μετά ο χαρακτηριστικός ήχος του ανθρώπου που ασφυκτιά και προσπαθεί να πάρει ανάσα.
Οι πάσχοντες από άπνοια αισθάνονται το επόμενο πρωί κουρασμένοι και αδύναμοι να συγκεντρωθούν, ενώ συχνά έχουν και υπνηλία στη διάρκεια της ημέρας.
Τα υπάρχοντα στοιχεία υποδηλώνουν ότι το 4% των μεσηλίκων ανδρών και το 2% των μεσηλίκων γυναικών έχουν άπνοια.
Το ροχαλητό και η υπνική άπνοια είναι πιο συχνές σε άτομα που διαθέτουν περιττά κιλά ή/και υπερκαταναλώνουν αλκοόλ και γι’ αυτό η απώλεια βάρους και ο περιορισμός του αλκοόλ μπορεί να την αμβλύνουν.

ΠΗΓΗ: tanea.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...