Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι άντρες «κλέβουν» τον ύπνο των γυναικών


Η αγάπη μπορεί να τα νικάει όλα, αλλά όχι και το ροχαλητό. Μια νέα έρευνα δείχνει πως μία γυναίκα στις τρεις χάνει ετησίως περισσότερες από 3 εβδομάδες ύπνου τον χρόνο εξαιτίας του ροχαλητού του συντρόφου της και ότι οι τέσσερις στις δέκα καταφεύγουν τακτικά σε άλλο δωμάτιο για να κλείσουν μάτι.
Ο εφιάλτης, όμως, φαίνεται πως τελειωμό δεν έχει – και τελικά μία στις εννέα γυναίκες κοιμάται για πάντα σε ξεχωριστό δωμάτιο για να… σωθεί!
Σε αντίθεση, όμως, με ό,τι πιστεύουν πολλές γυναίκες, δεν είναι μόνο οι άντρες που ροχαλίζουν. Σύμφωνα με την έρευνα του Βρετανικού Ιδρύματος Πνευμόνων (BLF), που πραγματοποιήθηκε σε 2.500 εθελοντές, συνολικά το 39% των ενηλίκων χάνουν κατά μέσον όρο 1,5 ώρα ύπνου κάθε βράδυ εξαιτίας του ροχαλητού του/της συντρόφου τους.
Στους «χαμένους» ανήκει το 41% των γυναικών αλλά και το 24% των ανδρών, που δηλώνουν πως τους ξυπνάει το ροχαλητό της συμβίας τους.



Οι ειδικοί του BLF προειδοποιούν ότι το δυνατό ροχαλητό μπορεί να αποτελεί ένδειξη υπνικής άπνοιας, κατά την οποία χαλαρώνουν τόσο πολύ οι μύες και οι ιστοί του λάρυγγα, ώστε «πέφτουν» και εμποδίζουν την αναπνοή.
Όταν την αποφράξουν πλήρως, εκδηλώνεται η άπνοια, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η αιφνίδια διακοπή του ροχαλητού και λίγο μετά ο χαρακτηριστικός ήχος του ανθρώπου που ασφυκτιά και προσπαθεί να πάρει ανάσα.
Οι πάσχοντες από άπνοια αισθάνονται το επόμενο πρωί κουρασμένοι και αδύναμοι να συγκεντρωθούν, ενώ συχνά έχουν και υπνηλία στη διάρκεια της ημέρας.
Τα υπάρχοντα στοιχεία υποδηλώνουν ότι το 4% των μεσηλίκων ανδρών και το 2% των μεσηλίκων γυναικών έχουν άπνοια.
Το ροχαλητό και η υπνική άπνοια είναι πιο συχνές σε άτομα που διαθέτουν περιττά κιλά ή/και υπερκαταναλώνουν αλκοόλ και γι’ αυτό η απώλεια βάρους και ο περιορισμός του αλκοόλ μπορεί να την αμβλύνουν.

ΠΗΓΗ: tanea.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...