ΔΩΣΕ ΘΑΡΡΟΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΙΑΤΗ, ΝΑ...

Απορώ με τον εαυτό μου... ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω... γιατί απογοητεύομαι τόσο από τους ανθρώπους όταν στην ουσία είμαι τόσο... ρεαλίστρια κι έχω αποκτήσει τόση... δυσάρεστη εμπειρία.

Άνθρωπο εγωκεντρικοί και μονομανείς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους... επικεντρωμένοι στους προσωπικούς στόχους και την υποβάθμιση οποιουδήποτε άλλου όντος δίπλα τους.

Για να επιτύχουν τον σκοπό τους εκμεταλλεύονται ανθρώπους και συναισθήματα.. παίρνουν θάρρος από μόνοι τους, επιβάλλουν την παρουσία τους και διαρκώς διεκδικούν κομμάτια... Δεν υπάρχουν όρια γιατί δεν έχουν και οι ίδιοι όρια στον εγωισμό τους...

Πουλάνε μηδαμινές εκδουλεύσεις για να υποχρεώσουν οποιονδήποτε πολιτισμένο με φιλότιμο που βρίσκεται στο σωστό σημείο -γι' αυτούς- και την κατάλληλη στιγμή, να τους εξυπηρετήσει και οι ίδιοι γεμίζουν το "θύμα" τους με θα και θα και θα... και φυσικά ποτέ δεν κάνουν τίποτα απ' όλες τις δεσμεύσεις τους αλλά όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή απομυζούν τον φιλάνθρωπο και ρουφάνε όλη την ενέργειά του και τον δυναμισμό του για την εξυπηρέτησή τους.

Τον καλό τον λένε κι αλλιώς... αυτοί δίνουν μηδέν και διεκδικούν τα πάντα.. Θυμάσαι τότε που... το κακό είναι κκ. ότι και θυμάμαι και δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ... Αυτή είναι η απάντηση... και όσο κι αν το παίζω ότι έχω πάθει μαλάκυνση, τα έχω 400 και βαριέμαι να ασχοληθώ... γιατί αν σας απαντήσω όπως σας αξίζει θα αισθανθείτε το λιγότερο... ανθρωπάρια... δεν ασχολούμαι, μην ασχολείστε... ξεχάστε και την ύπαρξή μου... είναι πολύ εύκολο...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Διαβάστε περισσότερα

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό... Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου. Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Διαβάστε περισσότερα

Ραγισμένη επιθυμία

Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν. Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα". Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος... Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά. Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...

Διαβάστε περισσότερα

ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου