ΔΩΣΕ ΘΑΡΡΟΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΙΑΤΗ, ΝΑ...

Απορώ με τον εαυτό μου... ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω... γιατί απογοητεύομαι τόσο από τους ανθρώπους όταν στην ουσία είμαι τόσο... ρεαλίστρια κι έχω αποκτήσει τόση... δυσάρεστη εμπειρία.

Άνθρωπο εγωκεντρικοί και μονομανείς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους... επικεντρωμένοι στους προσωπικούς στόχους και την υποβάθμιση οποιουδήποτε άλλου όντος δίπλα τους.

Για να επιτύχουν τον σκοπό τους εκμεταλλεύονται ανθρώπους και συναισθήματα.. παίρνουν θάρρος από μόνοι τους, επιβάλλουν την παρουσία τους και διαρκώς διεκδικούν κομμάτια... Δεν υπάρχουν όρια γιατί δεν έχουν και οι ίδιοι όρια στον εγωισμό τους...

Πουλάνε μηδαμινές εκδουλεύσεις για να υποχρεώσουν οποιονδήποτε πολιτισμένο με φιλότιμο που βρίσκεται στο σωστό σημείο -γι' αυτούς- και την κατάλληλη στιγμή, να τους εξυπηρετήσει και οι ίδιοι γεμίζουν το "θύμα" τους με θα και θα και θα... και φυσικά ποτέ δεν κάνουν τίποτα απ' όλες τις δεσμεύσεις τους αλλά όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή απομυζούν τον φιλάνθρωπο και ρουφάνε όλη την ενέργειά του και τον δυναμισμό του για την εξυπηρέτησή τους.

Τον καλό τον λένε κι αλλιώς... αυτοί δίνουν μηδέν και διεκδικούν τα πάντα.. Θυμάσαι τότε που... το κακό είναι κκ. ότι και θυμάμαι και δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ... Αυτή είναι η απάντηση... και όσο κι αν το παίζω ότι έχω πάθει μαλάκυνση, τα έχω 400 και βαριέμαι να ασχοληθώ... γιατί αν σας απαντήσω όπως σας αξίζει θα αισθανθείτε το λιγότερο... ανθρωπάρια... δεν ασχολούμαι, μην ασχολείστε... ξεχάστε και την ύπαρξή μου... είναι πολύ εύκολο...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές. Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό. Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

Διαβάστε περισσότερα

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Διαβάστε περισσότερα

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...

Διαβάστε περισσότερα

ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου