Απορώ με τον εαυτό μου... ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω... γιατί απογοητεύομαι τόσο από τους ανθρώπους όταν στην ουσία είμαι τόσο... ρεαλίστρια κι έχω αποκτήσει τόση... δυσάρεστη εμπειρία.
Άνθρωπο εγωκεντρικοί και μονομανείς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους... επικεντρωμένοι στους προσωπικούς στόχους και την υποβάθμιση οποιουδήποτε άλλου όντος δίπλα τους.
Για να επιτύχουν τον σκοπό τους εκμεταλλεύονται ανθρώπους και συναισθήματα.. παίρνουν θάρρος από μόνοι τους, επιβάλλουν την παρουσία τους και διαρκώς διεκδικούν κομμάτια... Δεν υπάρχουν όρια γιατί δεν έχουν και οι ίδιοι όρια στον εγωισμό τους...
Πουλάνε μηδαμινές εκδουλεύσεις για να υποχρεώσουν οποιονδήποτε πολιτισμένο με φιλότιμο που βρίσκεται στο σωστό σημείο -γι' αυτούς- και την κατάλληλη στιγμή, να τους εξυπηρετήσει και οι ίδιοι γεμίζουν το "θύμα" τους με θα και θα και θα... και φυσικά ποτέ δεν κάνουν τίποτα απ' όλες τις δεσμεύσεις τους αλλά όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή απομυζούν τον φιλάνθρωπο και ρουφάνε όλη την ενέργειά του και τον δυναμισμό του για την εξυπηρέτησή τους.
Τον καλό τον λένε κι αλλιώς... αυτοί δίνουν μηδέν και διεκδικούν τα πάντα.. Θυμάσαι τότε που... το κακό είναι κκ. ότι και θυμάμαι και δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ... Αυτή είναι η απάντηση... και όσο κι αν το παίζω ότι έχω πάθει μαλάκυνση, τα έχω 400 και βαριέμαι να ασχοληθώ... γιατί αν σας απαντήσω όπως σας αξίζει θα αισθανθείτε το λιγότερο... ανθρωπάρια... δεν ασχολούμαι, μην ασχολείστε... ξεχάστε και την ύπαρξή μου... είναι πολύ εύκολο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου