Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΜΕ ΤΟ "ΚΑΘΩΣ ΕΠΕΦΤΕ Η ΝΥΧΤΑ" - ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΑΠΟ ΤΗ SILK


Καθώς η νέα μου ερωτική ιστορία εξελίσσεται κατά ένα μεγάλο μέρος στην Αγία Πετρούπολη, ταξιδεύω εδώ και μήνες σ' αυτήν την ονειρική πόλη και μεταφέρω την εικόνα, ακριβώς όπως την αποτύπωσα στο μυαλό μου, και όλο το συναίσθημα που μου δημιούργησε... Ερωτεύτηκα... μαγεύτηκα... συγκινήθηκα... χάθηκα... Ανυπομονώ να ταξιδέψουμε μαζί... τον Οκτώβριο από τη SILK


ΠΕΡΙΛΗΨΗ

H φιλόδοξη δημοσιογράφος Βαλέρια Γρηγορίου ταξιδεύει στην Αγία Πετρούπολη αποφασισμένη να κάνει το ρεπορτάζ της καριέρας της που θα απογειώσει τη φήμη της και θα την καταξιώσει στον επαγγελματικό στίβο.
Στόχος να ξεσκεπάσει το σκάνδαλο διαφθοράς και μαύρου χρήματος στο οποίο εμπλέκεται ο υπουργός Ενέργειας και Εμπορίου Αλεξέι Νικολάγεφ.
Η ρωσικής καταγωγής Βαλέρια είναι αποφασισμένη να μεταχειριστεί κάθε τρόπο για να φθάσει στην αλήθεια, ακόμη και τη θηλυκότητά της, παραβαίνοντας την επαγγελματική και ηθική της δεοντολογία. Αλλά αυτό που δεν υπολογίζει είναι η απόλυτη γοητεία του Ρώσου πολιτικού και η αλήθεια που κρύβεται πίσω από το σκληρό και βλοσυρό του ύφος.
Στον δρόμο για την αποκάλυψη της αλήθειας οι δυο τους χάνονται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι μυστικών, διπλωματίας και πάθους που θα θέσει σε κίνδυνο τόσο τις ζωές τους όσο και έναν μεγάλο έρωτα...

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα