Οι "περιπέτειες" μίας συγγραφέως αισθηματικής λογοτεχνίας

Έχοντας επιστρέψει εδώ και δύο ημέρες από τη Θεσσαλονίκη όπου την Παρασκευή σηκώσαμε την αυλαία στο Φεστιβάλ Βιβλίου, σκεφτόμουν ένα περιστατικό που συνέβη. Τώρα, ανατρέχοντας τις αναμνήσεις που μου εμφανίζει το facebook εντόπισα αυτήν, από άλλα περιστατικά -κωμικά θα τα έλεγα- σε υπογραφές αντιτύπων. Δεν ξέρω αν συμβαίνουν σε άλλους συγγραφείς αυτά, ή τους εμπνέω εγώ να ακούω κάποια πράγματα.

Λοιπόν, πάμε στο παρελθόν να σας μιλήσω μετά και για το προχθεσινό γεγονός: "Εκεί που κάθομαι ωραία και καλά έρχεται ένας νεαρός. -Εσείς είστε ή συγγραφέας; -Μάλιστα! Πόσο χρονών είστε; -#@$@/ -ααααα είστε μεγάλη! Με τη φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του! Δεν πτοούμαι. Ώρα μετά άλλος νεαρός. -Εσείς είστε η συγγραφέας; -Μάλιστα! - Καλά πολύ πετυχημένη η φωτογραφία! Δεν υπάρχει καμία σχέση!" αυτά τα λέω ανώδυνα περιστατικά.

Πέρα από το γεγονός ότι σχολιάζεται σχεδόν πάντα το ύψος και γενικώς η εμφάνιση -κάποιοι στην αρχή θεωρούσαν ότι ήμουν η Βαλέρια από το εξώφυλλο του Καθώς έπεφτε η νύχτα και με είχαν βάλει να κάνω και την προώθηση του βιβλίου- λες και οι συγγραφείς βγαίνουν σε ειδικές διαστάσεις ή έχουν ειδικό τύπο, αυτό που έρχεται αμέσως μετά είναι το είδος που γράφω. Ναι, η ρομαντική λογοτεχνία.

Είναι λες και κάποιους τους διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα όταν αγγίζουν ένα βιβλίο που δεν έχει μέσα για αιμοσταγείς δολοφόνους ή ολέθριες σχέσεις σε σημείο που κάποιοι να γίνονται από αγενείς ως πολύ προσβλητικοί.

Την Παρασκευή, στο περίπτερο της Bell/Silk πλησίασαν δύο κοπέλες. Κοιτούσαν γενικώς βιβλία και η μία άρχισε να μελετά επισταμένα "Τα Δάκρυα του Πάθους". Χαμογελάω και ρωτάω, "διαβάζετε ρομαντική λογοτεχνία"; "Ξερνάω" ήταν η απάντηση. Σε εμένα, η απάντηση ήταν "ξερνάω". Καταλαβαίνετε ότι ακολούθησε διάλεξη ολόκληρη για τη ρομαντική λογοτεχνία, την εξέλιξή της, ότι είναι μια ανόητη ιδέα πως όλοι γράφουμε "σ' αγαπώ μ αγαπάς, παντρευτήκαμε, είμαστε ευτυχισμένοι". Το ότι ως βάση είναι ρομαντικό το μυθιστόρημα δεν αποκλείει να έχει και σασπένς, και ίντριγκα, και ένταση, και φόνο...

Και κάπου εκεί πάνω στη φλογερή μου διάλεξη η κοπέλα αντιλήφθηκε ότι εγώ ήμουν η συγγραφέας! Η μητέρα της ήταν αναγνώστριά μου, που είχε όλα τα βιβλία μου και με λάτρευε. Καταλήξαμε να βγάλουμε και selfie ενώ μου ζήτησε χίλιες φορές συγγνώμη για το γεγονός ότι είπε σε εμένα "ξερνάω" καθώς νόμιζε ότι ήμουν υπάλληλος στο περίπτερο και εκφράστηκε έτσι αυθόρμητα. Γελάσαμε, το λύσαμε το θέμα, συμφωνήσαμε στο ότι η Έλενα Αντωνίου γράφει εκπληκτικά ρομαντικά μυθιστορήματα, αλλά...

Μην καίμε στην πυρά ένα λογοτεχνικό είδος. Υπάρχουν βιβλία και βιβλία όλων των ειδών. Μην απαξιώνουμε τη δουλειά όλων των εκπροσώπων του είδους. Περνά μια άλλη κυρία, ρίχνει μια ματιά στα βιβλία της Gena Showalter και κάνει μια γκριμάτσα ξινίλας. Και θέλω να της πω "η γυναίκα έχει πωλήσεις εκατομμυρίων αντιτύπων παγκοσμίως, 25 βιβλία και φιγουράρει διαρκώς στη λίστα των New York Times και USA Today. Λίγος σεβασμός!" Και μην μου πείτε ότι όλα τα αστυνομικά, όλα τα θρίλερ, όλα τα μεταφυσικά, είναι εκπληκτικά και μόνο η αισθηματική λογοτεχνία είναι για... απόσυρση. Μην τσουβαλιάζουμε είδη, συγγραφείς, δημιουργίες.Έχω μιλήσει άπειρες φορές γι' αυτόν τον ιδιότυπο ρατσισμό που δέχεται η αισθηματική λογοτεχνία στην Ελλάδα. Σίγουρα αυτή δεν ήταν η τελευταία φορά που άκουσα ένα παρόμοιο σχόλιο. Θα υπάρξουν και επόμενες φορές... Ελπίζω αυτήν την ορμή και το πάθος που έχω για τα γραπτά μου να μην τα χάσω ποτέ και να συνεχίσω έτσι για όσο ζω κι αναπνέω. Γι' αυτό δεν θα σταματήσω να ευχαριστώ τις αναγνώστριες, τις οποίες θεωρώ φίλες μου. Γιατί γίνονται δύναμη και μαζί γινόμαστε συνοδοιπόροι σε μοναδικά ταξίδια και υπέροχες διαδρομές. Ο έρωτας είναι η βάση όλων, η κινητήριος δύναμη, η έμπνευση, η ώθηση, ο άνεμος στην ψυχή των ανθρώπων. Και μετά έρχονται όλα τα άλλα. Συνεχίζουμε λοιπόν...