Δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή; Και όμως έχουμε

Έχω ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μία προσωπική ιστορία. Πριν από 17 χρόνια, 2003, 25 Ιουλίου. Δούλευα από τις 7 το πρωί. Είχα δύο δουλειές. Εκείνη την ημέρα, Παρασκευή, το ωράριό μου ήταν 07.00-15.00 και 17.00-22.00. Αμέσως μετά θα έφευγα για Λαμία γιατί είχα μία προσωπική υποχρέωση κι έπρεπε να βρίσκομαι πρωί πρωί Σαββάτου εκεί. Παρά τις συμβουλές ενός πολύ καλού μου φίλου να μην ταξιδέψω, παρά τα σημάδια που είχα να μην κάνω αυτό το ταξίδι, αποφάσισα να αγνοήσω το ένστικτό μου και να φύγω. Άργησα στη δουλειά και έφυγα γύρω στις 23.00. Άυπνη, εξουθενωμένη, εξαντλημένη...

Έφθανα στα διόδια της Τραγάνας και σκέφτηκα ότι μόλις τα περάσω θα ξεκουραστώ δέκα λεπτά. Δεν πρόλαβα. Έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Γίνονταν έργα, ο φωτισμός ήταν πολύ κακός, η όρασή μου επίσης. Έπεσα στα ατσάλινα κολονάκια, το αυτοκίνητο διαλύθηκε αριστερά και δεξιά από το ατσάλι ενώ ένα κολονάκι έσπασε από τη δύναμη της σύγκρουσης και έπεσε πάνω στο παρμπρίζ. Τη στιγμή που ακουμπούσε το ατσάλι στο γυαλί σήκωσα τα χέρια για να γλυτώσω από τη σφαγή που φοβήθηκα ότι επερχόταν και φώναξα "όχι ακόμη". Το τζάμι δεν έσπασε. Οι λαμαρίνες διαλύθηκαν. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός. Όλα κράτησαν δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας. Όταν η τρελή κούρσα σταμάτησε απλώς άνοιξα τα μάτια και προσπάθησα να δω τι συμβαίνει. Κάποιοι οδηγοί φορτηγών που ήταν σταματημένοι έτρεξαν προς το μέρος μου. Τους έβλεπα να τρέχουν και αναρωτιόμουν αν έρχονται σ' εμένα, αν αυτό που συμβαίνει είναι αλήθεια, αν εγώ είχα αυτό το ατύχημα, αν είμαι σε παράλληλο σύμπαν. Κοίταξα στη θέση του συνοδηγού. Είχα μία τούρτα για το σπίτι που πήγαινα φιλοξενούμενη και δεν είχε μετακινηθεί καθόλου. Επίσης, τα CD που είχα "κλέψει" από τη συλλογή της αδερφής μου και σκέφτηκα ότι αν πάθουν κάτι θα με "σκοτώσει". Ευτυχώς όλα ήταν καλά.

Το καρδιοχτύπι ήταν φοβερό. Το σοκ επίσης. Προσπάθησα να βγω έξω αλλά η πόρτα δεν άνοιγε. Την έσπρωξα και την κλώτσησα. Βγήκα έξω. Όλοι πάγωσαν όταν με είδαν να στέκομαι και να περπατάω, και να μιλάω... Νόμιζαν ότι θα έχω σκοτωθεί. Μου είπαν ότι είναι αδιανόητο ότι δεν έχω πάθει έστω ένα κάταγμα. Ότι το αυτοκίνητο έκανε πτήση. Με άγγιζαν, με τσιμπούσαν να δουν αν είμαι καλά και αν αντιδρώ, τα μάτια μου, το μέτωπό μου, αν έχω κάποιο σημάδι... σημάδι, ένα ματωμένο δάχτυλο που άφησε μια στάμπα μικρή στο μπεζ παντελόνι μου, από το κρύσταλλο που έφυγε από το τζάμι και χώθηκε στο δάχτυλό μου.Αυτό ήταν το σημάδι μου...το μοναδικό απτό σημάδι για να πιστεύω ότι αυτό συνέβη σε εμένα. Ότι εγώ ήμουν αυτή που μόλις είχε βγει ζωντανή από εκεί μέσα. Πήρα τηλέφωνο τους φίλους που με περίμεναν στη Λαμία, ήρθαν σοκαρισμένοι να με πάρουν από το σημείο του ατυχήματος. Η οδική βοήθεια περισυνέλεξε το αυτοκίνητό μου. Αστειευόμουν λέγοντας ότι η Τραγάνα "τραγάνησε" το αυτοκινητάκι μου.

Όταν ξάπλωσα το βράδυ να κοιμηθώ συνειδητοποίησα σοκαρισμένη τι είχε συμβεί και άρχισα να κλαίω ξέροντας ότι αυτό το βράδυ μπορεί να ήταν και το τελευταίο της ζωής μου και όμως δεν ήταν... μου είχε δοθεί άλλη μια ευκαιρία να διορθώσω όλα τα λάθη της ζωής μου, να αναθεωρήσω, να ξαναζήσω... δεν κάνω σχέδια, μόνο όνειρα. δεν κάνω ευχές, μόνο προσευχές, δεν μισώ ούτε ανταγωνίζομαι, αγαπώ και στηρίζω. Θέλω όταν έχω φύγει από αυτόν τον κόσμο να πω αγάπησα, αγαπήθηκα και κυρίως έζησα. δεν έχουμε κάθε μέρα μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Και τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας. Κάντε αυτό που αγαπάτε και κάντε το με πάθος. Ζήστε και ζήστε καλά!