Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή; Και όμως έχουμε


Έχω ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μία προσωπική ιστορία. Πριν από 17 χρόνια, 2003, 25 Ιουλίου. Δούλευα από τις 7 το πρωί. Είχα δύο δουλειές. Εκείνη την ημέρα, Παρασκευή, το ωράριό μου ήταν 07.00-15.00 και 17.00-22.00. Αμέσως μετά θα έφευγα για Λαμία γιατί είχα μία προσωπική υποχρέωση κι έπρεπε να βρίσκομαι πρωί πρωί Σαββάτου εκεί. Παρά τις συμβουλές ενός πολύ καλού μου φίλου να μην ταξιδέψω, παρά τα σημάδια που είχα να μην κάνω αυτό το ταξίδι, αποφάσισα να αγνοήσω το ένστικτό μου και να φύγω. Άργησα στη δουλειά και έφυγα γύρω στις 23.00. Άυπνη, εξουθενωμένη, εξαντλημένη...
Έφθανα στα διόδια της Τραγάνας και σκέφτηκα ότι μόλις τα περάσω θα ξεκουραστώ δέκα λεπτά. Δεν πρόλαβα. Έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Γίνονταν έργα, ο φωτισμός ήταν πολύ κακός, η όρασή μου επίσης. Έπεσα στα ατσάλινα κολονάκια, το αυτοκίνητο διαλύθηκε αριστερά και δεξιά από το ατσάλι ενώ ένα κολονάκι έσπασε από τη δύναμη της σύγκρουσης και έπεσε πάνω στο παρμπρίζ. Τη στιγμή που ακουμπούσε το ατσάλι στο γυαλί σήκωσα τα χέρια για να γλυτώσω από τη σφαγή που φοβήθηκα ότι επερχόταν και φώναξα "όχι ακόμη". Το τζάμι δεν έσπασε. Οι λαμαρίνες διαλύθηκαν. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός. Όλα κράτησαν δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας. Όταν η τρελή κούρσα σταμάτησε απλώς άνοιξα τα μάτια και προσπάθησα να δω τι συμβαίνει. Κάποιοι οδηγοί φορτηγών που ήταν σταματημένοι έτρεξαν προς το μέρος μου. Τους έβλεπα να τρέχουν και αναρωτιόμουν αν έρχονται σ' εμένα, αν αυτό που συμβαίνει είναι αλήθεια, αν εγώ είχα αυτό το ατύχημα, αν είμαι σε παράλληλο σύμπαν. Κοίταξα στη θέση του συνοδηγού. Είχα μία τούρτα για το σπίτι που πήγαινα φιλοξενούμενη και δεν είχε μετακινηθεί καθόλου. Επίσης, τα CD που είχα "κλέψει" από τη συλλογή της αδερφής μου και σκέφτηκα ότι αν πάθουν κάτι θα με "σκοτώσει". Ευτυχώς όλα ήταν καλά.
Το καρδιοχτύπι ήταν φοβερό. Το σοκ επίσης. Προσπάθησα να βγω έξω αλλά η πόρτα δεν άνοιγε. Την έσπρωξα και την κλώτσησα. Βγήκα έξω. Όλοι πάγωσαν όταν με είδαν να στέκομαι και να περπατάω, και να μιλάω... Νόμιζαν ότι θα έχω σκοτωθεί. Μου είπαν ότι είναι αδιανόητο ότι δεν έχω πάθει έστω ένα κάταγμα. Ότι το αυτοκίνητο έκανε πτήση. Με άγγιζαν, με τσιμπούσαν να δουν αν είμαι καλά και αν αντιδρώ, τα μάτια μου, το μέτωπό μου, αν έχω κάποιο σημάδι... σημάδι, ένα ματωμένο δάχτυλο που άφησε μια στάμπα μικρή στο μπεζ παντελόνι μου, από το κρύσταλλο που έφυγε από το τζάμι και χώθηκε στο δάχτυλό μου.Αυτό ήταν το σημάδι μου...το μοναδικό απτό σημάδι για να πιστεύω ότι αυτό συνέβη σε εμένα. Ότι εγώ ήμουν αυτή που μόλις είχε βγει ζωντανή από εκεί μέσα. Πήρα τηλέφωνο τους φίλους που με περίμεναν στη Λαμία, ήρθαν σοκαρισμένοι να με πάρουν από το σημείο του ατυχήματος. Η οδική βοήθεια περισυνέλεξε το αυτοκίνητό μου. Αστειευόμουν λέγοντας ότι η Τραγάνα "τραγάνησε" το αυτοκινητάκι μου.
Όταν ξάπλωσα το βράδυ να κοιμηθώ συνειδητοποίησα σοκαρισμένη τι είχε συμβεί και άρχισα να κλαίω ξέροντας ότι αυτό το βράδυ μπορεί να ήταν και το τελευταίο της ζωής μου και όμως δεν ήταν... μου είχε δοθεί άλλη μια ευκαιρία να διορθώσω όλα τα λάθη της ζωής μου, να αναθεωρήσω, να ξαναζήσω... δεν κάνω σχέδια, μόνο όνειρα. δεν κάνω ευχές, μόνο προσευχές, δεν μισώ ούτε ανταγωνίζομαι, αγαπώ και στηρίζω. Θέλω όταν έχω φύγει από αυτόν τον κόσμο να πω αγάπησα, αγαπήθηκα και κυρίως έζησα. δεν έχουμε κάθε μέρα μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Και τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας. Κάντε αυτό που αγαπάτε και κάντε το με πάθος. Ζήστε και ζήστε καλά!

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...