Οι πιο αμήχανες ευχές και λέξεις λέγονται στην απώλεια.
Έχετε παρατηρήσει τι λέμε σε κάποιον που πενθεί τον χαμό δικού του ανθρώπου;
"Καλό Παράδεισο"... Μα ο Παράδεισος είναι ούτως ή άλλως καλός. Παράδεισος και Κόλαση. Κλασικές έννοιες και διαχωρισμένες από την απαρχή του κόσμου.
"Να ζήσετε να τον/τη θυμάστε"... Και θα ζήσουμε και θα τον/τη θυμόμαστε. Δεν ξεχνιούνται έτσι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε.
"Ζωή σ' εσάς"... Δηλαδή τα χρόνια που έχασε από τη ζωή του ο αείμνηστος να τα πάρουν οι κληρονόμοι του. Όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει, λέει ο θυμόσοφος λαός. Και όσο του γράφει του καθενός μας.
"Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει" Όχι, κατηγορηματικό όχι. Δεν υπάρχει καμία παρηγοριά με την πάροδο του χρόνου. Αντιθέτως η απώλεια φαντάζει όλο και πιο μεγάλη και πιο σκληρή. Δεν χρειάζονται λόγια και στερεότυπες εκφράσεις. Ας αρκεστούμε σε ένα απλό "συλλυπητήρια" ή ας κάνουμε μια σφιχτή αγκαλιά σ' αυτόν που πενθεί γιατί αυτό -πιστεύω- είναι αυτό που χρειάζεται περισσότερο.
Άλλωστε, από τους ανθρώπους μας που φεύγουν αυτό μας λείπει πιο πολύ. Η αγκαλιά του, αυτή η ασφάλεια που μας προσέφερε το άγγιγμά του, το χάδι του.
Σίγουρα, η απώλεια είναι περίεργο πράγμα. Δημιουργεί ένα περίεργο κενό στην καρδιά. Ένα σφίξιμο στο στομάχι. Είναι ένα οριστικό αντίο, το μόνο αντίο. Δεν ξέρω αν θα ξανασυναντηθούμε εκεί ψηλά με τους αγαπημένους μας, είναι μια σκέψη που μας παρηγορεί.
Λένε πως η ζωή συνεχίζεται. Δεν σημαίνει όμως ότι το κενό κλείνει... Και ο πόνος ίσως μαλακώσει αλλά η ανάμνηση μένει πάντα δυνατή, βροντοφωνάζει μαζί με την απουσία...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου