Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο νόμος της εξέλιξης και της συνέχειας

 Τις προάλλες έβλεπα ένα βίντεο, όπου η Lady Gaga μιλούσε με μεγάλη περηφάνια για τον εαυτό της και τα επιτεύγματά της, Και καλά κάνει θα μου πείτε. Φυσικά και καλά κάνει. 

Ωστόσο, σε ερώτηση σχετικά με τη Madonna απάντησε "είναι μια καλή κυρία" (a nice lady). Εδώ ακριβώς έγκειται η ένστασή μου.

Όταν η Madonna δημιουργούσε επανάσταση τη δεκαετία του '80 και διαμόρφωνε τη μουσική που θα τραγουδά σήμερα η Lady Gaga, αυτή ήταν αγέννητη. Η Madonna αναδείχθηκε σε "βασίλισσα της pop" δημιουργώντας μόδα, τάση, επανάσταση, μουσική και γράφοντας τη δική της ιστορία. Ανέβηκε σε κορυφές που κανείς δεν είχε φανταστεί,  διέσχισε δύσβατα μονοπάτια και άνοιξε δρόμους για όσους έπονταν ώστε να τους βρει ανοιχτούς ο επόμενος ταλαντούχος ομότεχνός της και να δώσει συνέχεια σ' αυτό που η ίδια έγινε ηγέτις. 



Οπότε το να έρχεται είκοσι χρόνια μετά μία Lady Gaga να μην αναγνωρίζει το μέγεθος της καλλιτέχνιδος που είναι η Madonna χαρακτηρίζοντάς την "μια καλή κυρία" είναι τουλάχιστον ιεροσυλία. Αυτό ισχύει σε όλες τις μορφές τέχνης. Πάντα κάποιοι προηγούνται και κάποιοι έπονται. Αυτοί που έπονται, όμως, οφείλουν να γνωρίζουν, να σέβονται και να τιμούν αυτούς που προηγήθηκαν γιατί χωρίς αυτούς μπορεί και οι ίδιοι να είχαν άλλη μοίρα και μπορεί να δυσκολεύονταν τετραπλά να πετύχουν, αν πετύχαιναν τελικά.

Και μια υποσημείωση: Αν δεν ήταν η Madonna να φέρει σεξουαλική επανάσταση στη μουσική σκηνή, σίγουρα το φόρεμα από μπριζόλες της Lady Gaga δεν θα προκαλούσε τόση αίσθηση.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...