Ο νόμος της εξέλιξης και της συνέχειας

Τις προάλλες έβλεπα ένα βίντεο, όπου η Lady Gaga μιλούσε με μεγάλη περηφάνια για τον εαυτό της και τα επιτεύγματά της, Και καλά κάνει θα μου πείτε. Φυσικά και καλά κάνει.

Ωστόσο, σε ερώτηση σχετικά με τη Madonna απάντησε "είναι μια καλή κυρία" (a nice lady). Εδώ ακριβώς έγκειται η ένστασή μου.

Όταν η Madonna δημιουργούσε επανάσταση τη δεκαετία του '80 και διαμόρφωνε τη μουσική που θα τραγουδά σήμερα η Lady Gaga, αυτή ήταν αγέννητη. Η Madonna αναδείχθηκε σε "βασίλισσα της pop" δημιουργώντας μόδα, τάση, επανάσταση, μουσική και γράφοντας τη δική της ιστορία. Ανέβηκε σε κορυφές που κανείς δεν είχε φανταστεί, διέσχισε δύσβατα μονοπάτια και άνοιξε δρόμους για όσους έπονταν ώστε να τους βρει ανοιχτούς ο επόμενος ταλαντούχος ομότεχνός της και να δώσει συνέχεια σ' αυτό που η ίδια έγινε ηγέτις.

Οπότε το να έρχεται είκοσι χρόνια μετά μία Lady Gaga να μην αναγνωρίζει το μέγεθος της καλλιτέχνιδος που είναι η Madonna χαρακτηρίζοντάς την "μια καλή κυρία" είναι τουλάχιστον ιεροσυλία. Αυτό ισχύει σε όλες τις μορφές τέχνης. Πάντα κάποιοι προηγούνται και κάποιοι έπονται. Αυτοί που έπονται, όμως, οφείλουν να γνωρίζουν, να σέβονται και να τιμούν αυτούς που προηγήθηκαν γιατί χωρίς αυτούς μπορεί και οι ίδιοι να είχαν άλλη μοίρα και μπορεί να δυσκολεύονταν τετραπλά να πετύχουν, αν πετύχαιναν τελικά.

Και μια υποσημείωση: Αν δεν ήταν η Madonna να φέρει σεξουαλική επανάσταση στη μουσική σκηνή, σίγουρα το φόρεμα από μπριζόλες της Lady Gaga δεν θα προκαλούσε τόση αίσθηση.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Διαβάστε περισσότερα

Το δικό του τέλος η δική μου συνέχεια

Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Διαβάστε περισσότερα

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...

Διαβάστε περισσότερα

ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου