Ίσως φταίει η ιστορία που περιμένω να μοιραστώ μαζί σας, ίσως τα σημάδια, μπορεί οι συμπτώσεις και οι συγκυρίες... Ενδεχομένως και οι άνθρωποι που γνωρίζω ή ήδη υπάρχουν στη ζωή μου, από τους οποίους προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ.
Μία σκέψη τριβελίζει το μυαλό μου με αφορμή μία δύσκολη για εμένα επέτειο, αλλά τόσο... διαφωτιστική και αφυπνιστική, αλλά και ένα πρόσφατο περιστατικό.
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο, πρέπει να εκτιμάς αλλιώς τη ζωή, υποθέτω. Να τη σέβεσαι, να τη μετράς, να την υπολογίζεις, να νιώθεις ευγνωμοσύνη που έχεις μία δεύτερη ή -γιατί όχι- και μια τρίτη ευκαιρία.
Μπορεί να φταίει ότι έχω περάσει από το σημείο που σκέφτηκα αυτό το ΑΝ... τι θα είχε γίνει αν... και αποφάσισα ότι επιλέγω τη ζωή, τον άνθρωπο, την αγάπη... Και εκπλήσσομαι και απορώ -και πληγώνομαι- όταν βλέπω ανθρώπους που περνούν στιγμές και ζωή πνιγμένοι στην κακία, το μίσος, τον φθόνο, τη ζήλια τους. Απορώ που τη ζωή που έχουν τη σπαταλούν να σκέφτονται το κακό άλλων, να υβρίζουν, να συκοφαντούν, να χάνονται στο δηλητήριό τους.
Απορώ, αλήθεια... Ίσως αν συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή τους δεν είναι πρόβα τζενεράλε, ότι αυτό, το σήμερα, το τώρα, δεν επαναλαμβάνεται, δεν υπάρχει δεύτερη ζωή, τότε να αγαπήσουν αληθινά τον εαυτό τους και τους οικείους τους, τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν, τους συνεργάτες τους... Να αγαπήσουν αληθινά τον ΑΝΘΡΩΠΟ.
Μπορεί να χαρίσουν στον εαυτό τους τη δεύτερη ευκαιρία που του αξίζει.
Μέχρι όμως να αρχίσουν να φέρονται... ανθρώπινα, μην μπαίνετε στη θέση του θύματος, αυτού του ατόμου που θα σταθεί δίπλα τους και θα δεχθεί την τοξικότητα και τα αρνητικά τους συναισθήματα. Αφήστε τους στο περιθώριο, εκεί όπου ανήκουν μέχρι να αντιληφθούν ότι η ζωή είναι πολύτιμη και είναι πιο όμορφη όταν τη ζεις αληθινά, ελεύθερος από μίση και κακίες...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου